Afgelopen zaterdag heb ik mijn bijdrage mogen leveren aan het programma 'Als ik je weer zie...' Een live show van BNNVARA, waarin speciale aandacht werd geschonken aan alle mensen die normaal gesproken achter de schermen werken bij theater en cultuur. De belichters, geluidsmensen, grimeurs, garderobemedewerkers, suppoosten in musea, toiletjuffrouwen, horecapersoneel, decorbouwers en alle anderen die inmiddels meer dan een jaar werkloos thuis zitten.
In het grote verlaten Ziggodome realiseerde ik me voor de zoveelste keer hoe gelukkig ik me mag prijzen dat de televisiewereld inmiddels weer op volle toeren draait en dat er zoveel livestreams bij gekomen zijn. Na die gekke eerste maanden van de coronacrisis rijdt mijn zakelijke treintje weer, maar dat is dus helemaal niet vanzelfsprekend en het geldt zeker niet voor iedereen.
Het is een heel groot voorrecht dat wij nog af en toe in theaters en concertzalen komen. Ik was de afgelopen maanden nog in het Muziekgebouw in Eindhoven, Theater aan het Vrijthof, het Circustheater, Paradiso, Carré, Tivoli Vredenburg of in Ziggodome. Wij zien de livemuziek die verder iedereen zo moet missen wél en wij zien elkaar ook weer. Maar we zien ook hoe treurig het is gesteld met de cultuurwereld. Het is een slagveld. Ik heb dansers gesproken die niks kunnen doen, theatertechnici die niet meer kunnen dan het poetsen van lampen en muzikanten die snakken naar publiek en applaus. Het is een ramp.
Natuurlijk kan het nu niet anders. Ik heb ook met eigen ogen een overvolle IC gezien. Geen twijfel, maar wat zal ik blij zijn als we over een paar maanden weer los kunnen in volle theaters en in zalen met publiek. Met liefde plak ik dan weer mijn kabels af of zet ik mijn camera iets lager, zodat de toeschouwers achter mij het ook goed kunnen zien.
Ondertussen leef ik enorm mee met alle freelancers in de culturele sector die momenteel op een houtje bijten. Denk dan niet alleen aan de artiesten ín de spotlights, maar vooral ook aan de mensen die de spotlights normaal gesproken bedienen. Velen hebben het momenteel echt zwaar.
Ik hoor ook dat er straks een aantal van hen niet meer terugkeren naar de zalen, festivals en podia. Zij hebben inmiddels ander werk gevonden en vinden het wel goed zo. Meer regelmaat, zekerheid of een betere beloning. Niet meer alle avonden en weekenden werken. Ik kan ze geen ongelijk geven. Maar als na de zomer weer een nieuw cultureel seizoen begint, zou dat wel eens tot een tekort aan ervaren krachten kunnen leiden. Hopelijk valt het mee en gaan alle geplande voorstellingen gewoon door, maar helemaal vanzelfsprekend is dat niet.
Hoewel het met mij nu goed gaat heb ik nog steeds het gevoel dat het ook in mijn eigen werkveld best spannend is. Niks is zeker. Ik ben razend benieuwd hoe de wereld er over een paar maanden uit zal zien. Welke livestreams keren nog terug na corona? Welke evenementen hebben gelijk weer budget om ook cameramensen in te huren en welke (nog) niet? Wat doen de kijkcijfers als we er straks weer massaal op uit trekken? We zullen zien... als ik je weer zie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ik wil reacties altijd eerst even lezen, voor ze op dit weblog worden geplaatst. Daarom kan het even duren voor een reactie wordt gepubliceerd. Ik plaats niet zomaar elke reactie. Het is mijn weblog, dus ik bepaal wat ik een goede reactie vind en wat niet. Als je het er niet mee eens bent, dan moet je lekker zelf een weblog beginnen.
Anonieme reacties zal ik extra kritisch bekijken.