Na twaalf jaar freelancen lag de halve zolder vol ordners. Ook van voor die tijd had ik nog mappen vol papierwerk waar ik geen afscheid van durfde te nemen, maar langzamerhand werd het een kwestie van opruimen óf verhuizen. Om orde op zaken te stellen kocht ik een papierversnipperaar. De Rexel Momentum X312-SL, om precies te zijn. Die is, ondanks de lage rentestand, goedkoper dan een woning met meer bergruimte. De boekhouder had me uitgelegd dat alles van voor 2014 weg mocht. Dat zou sowieso drie dozen vol papierwerk schelen. Het verpulveren van duizenden afschriften, bonnen, facturen en belastingpapieren leek me een flinke klus, maar nog altijd minder werk dan verhuizen.
Het viel tegen.
Mijn X312-SL kan, volgens het opschrift op de doos, maximaal 12 vellen tegelijk verwerken, maar in de praktijk trekt hij dat slecht. Het reservoir onder de messen zit bovendien snel vol. Mijn zoon stelde voor een brandstapel te creëren, maar dat leek me geen goed idee in de Vinex wijk waar wij wonen.
Vol goede moed ben ik begonnen met het vernietigen van de administratie van 2009. Met hulp van de kinderen werd het een waar feestje op zolder. Tot de Rexel het warm kreeg. We namen even gas terug en lieten het apparaat een beetje afkoelen. Ondertussen leegde ik de bak in een grote vuilniszak. Alleen toen we weer verder wilden liet de papierversnipperaar ons in de steek. Niks, nada, noppes. Geen lampje wilde nog branden. Alsof alle stoppen waren doorgeslagen. Hadden we deze nieuwe aankoop werkelijk binnen een half uur gesloopt? Daar leek het wel op.
Ik de volgende morgen terug naar de Makro. Een beetje lullig was het zeker, want uitgerekend de bon had ik gebruikt om de versnipperaar te demonstreren. Het eerste velletje dat ik vernietigd had. Een beetje dom, ja.
Bij de Makro konden ze gelukkig in het systeem zien wat ik de dag ervoor had aangeschaft en de vriendelijke servicemedewerker ruilde de Momentum X312-SL zonder morren of moeilijke vragen om.
Dolgelukkig ging ik weer aan het werk. Zeg maar ‘dag’ tegen 2009. Wel iets voorzichtiger dan bij de eerste papierversnipperaar duwde ik stapeltjes van zes, zeven of acht vellen in het gretige mondje van mijn Holle Bolle Gijs. Ik draaide er vlotjes een halve ordner doorheen. Voor de laatste debiteuren van dat jaar moest ik de opvangbak opnieuw leeg maken. Ik zette het apparaat uit, vulde de vuilniszak, plaatste de bovenkant terug op het reservoir, schakelde mijn nieuwe Rexel in en toen… WÉÉR STUK!
Ik werd gek. En boos. Natuurlijk twijfelde ik hevig aan mezelf. Hoe had ik het voor elkaar gespeeld om twee apparaten in een mum van tijd kapot te maken? Wat ik ook probeerde en hoe ik ook keek, het leverde niks op. Dood.
Op zondagmorgen reed ik wederom naar Nieuwegein. Deze keer werd ik geholpen door een begripvolle meneer die het apparaat ook even uit de doos haalde en zelf constateerde dat er niks meer gebeurde wanneer je het inschakelde. Hij begreep dat ik geen Rexel meer wilde. Toch vroeg hij door en ik legde piekfijn uit dat ik niks geks gedaan had. Louter het reservoir geleegd. De man keek nog eens naar het apparaat. Hij haalde de bovenkant van de onderkant, draaide de bak om, zette de machine aan en verdomd…
Er zit een plastic uitsteeksel in het papierreservoir en een sleuf in de bovenkant. Daar zit een sensor, waardoor het apparaat niet werkt als je de versnipperaar open maakt. Zo kan je niet met je vingers tussen draaiende messen komen. Logisch. Alleen kan je hem blijkbaar op twee manieren terug plaatsen. Op de juiste wijze, maar ook gedraaid. Dan doet het apparaat helemaal niets.
Met het schaamrood op de kaken en mijn tweede papiervernietiger onder de arm verliet ik even later de Makro. De eerste is vast ook niet stuk, maar inmiddels wel op weg terug naar de leverancier. Ik hoop dat ze zich bij Rexel snel zullen realiseren dat ze een list moeten verzinnen, waardoor je de bovenkant maar op één manier op de onderkant kan zetten. Een pijl of een sticker kunnen al helpen. Een kort tekstje in de gebruiksaanwijzing of een kleine aanpassing aan het apparaat, zodat het maar op één manier past.
Of zou ik dan toch de enige zijn die zo onhandig is? Dat kan natuurlijk ook.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ik wil reacties altijd eerst even lezen, voor ze op dit weblog worden geplaatst. Daarom kan het even duren voor een reactie wordt gepubliceerd. Ik plaats niet zomaar elke reactie. Het is mijn weblog, dus ik bepaal wat ik een goede reactie vind en wat niet. Als je het er niet mee eens bent, dan moet je lekker zelf een weblog beginnen.
Anonieme reacties zal ik extra kritisch bekijken.