Zoals zo velen kijk ook ik al twee dagen lang ieder half uur op NOS.nl en op Twitter om te checken of er eindelijk nieuws is over de toestand van Peter R de Vries. Alle begrip voor zijn familie, dat zij niet telkens met updates komen, maar het baart mij ook grote zorgen. Ik denk aan alle collega’s die veel met hem gewerkt hebben. Daar ken ik er een aantal heel goed van.
In de jaren dat hij zijn beroemde misdaadprogramma maakte, werkte ik bij CamCompany en dat bedrijf was onder andere gespecialiseerd in verborgen camera-acties. Ron, Cees, Casper, Jorrit, Patrick, Marco en vast nog een paar anderen waren regelmatig druk met een geheime missie. De ontmaskering van Joran van der Sloot in de zaak Natalee Holloway is waarschijnlijk de meest spectaculaire candid-operatie uit onze vaderlandse TV geschiedenis. De verhalen hierover zijn super spannend en wat waren die gasten (terecht) trots toen het werd uitgezonden en toen dit programma een Emmy Award won.
Zelf heb ik wel eens met Peter R de Vries gewerkt, maar ik was niet zo’n held. Veel verder dan exterieurshots van politiebureaus, wat brave interviews en de wekelijkse presentaties in de studio ben ik nooit gekomen. Ze hebben me wel eens gevraagd of ik in een reconstructie de rol van Etienne U. wilde spelen, maar daarvoor heb ik vriendelijk bedankt. Ik vond Peter veeleisend en vaak een beetje streng, maar dat was altijd in het belang van het programma. Als er collega’s in de buurt waren waar hij een klik mee had, dan ontdooide hij. Op die momenten was hij ook altijd te porren voor een grap of een praktical joke. Ik vond het mooi om te zien dat hij ook genoeg zelfspot had op de momenten waarop presentaties voor zijn programma niet vlekkeloos verliepen.
Slechts één keer mocht -of moest- ik mee tijdens een zogenaamde confrontatie. We zouden een kruimeldief gaan aanspreken op zijn praktijken. Om de crimineel te overdonderen had de redactie een busje met geblindeerde ramen geregeld, waarin we konden posten tot de boef voorbij kwam. Op moment-supreme zou Peter uit de bus springen en moesten de geluidsman en ik zo snel mogelijk volgen. Dat leverde altijd spannende televisie op. Dit keer duurde het vrij lang voor de boef kwam opdagen. Als ik het me goed herinner ging het over de verkoop van gestolen goederen. De redacteur had een afspraak gemaakt. Ik zat al die tijd op een lenskistje met mijn camera in de aanslag. Wel tien of twintig keer had ik alle instellingen gecontroleerd. Ook de accu had ik, voor de zekerheid, al twee keer vervangen. En toen riep iemand: “Nu!”
Peter schoof de deur van de bus open en stoof naar buiten. Ik sprong op en wilde volgen, maar op dat moment sliepen allebei mijn benen. Dat had ik niet gevoeld tot ik wilde opstaan. Pardoes zakte ik door mijn hoeven. Het prikte en tintelde enorm. Ik kon geen stap meer zetten. In paniek strompelde ik een beetje met draaiende camera in de richting van Peter. Zo’n confrontatie doe je niet over. Je kan moeilijk aan een crimineel vragen of hij nog eens wil aankomen. Het duurde echt even voor ik er weer was en toen stond ik nog te wankelen. Maar sommige mensen hebben altijd geluk: het was de verkeerde. Iemand die in de verte leek op onze boef. De echte crimineel had onraad geroken en was niet komen opdagen.
Voor zover ik me kan herinneren hebben ze mij allemaal nog even hard uitgelachten voor we onverrichter zake terug keerden richting Hilversum. Daarna hoefde ik nooit meer mee tijdens zulke operaties.
Wat ik vooral weet is dat Peter R de Vries super trouw en loyaal was naar zijn team. Hij zorgde super goed voor de mensen waarmee hij graag werkte. Ook op het moment dat geluidsman Cees doodziek werd stond hij voor hem klaar. Op de begrafenis hield hij een emotionele toespraak. Daar maakte de man, die altijd zo druk was en best een beetje nors kon overkomen, toch een diepe indruk op mij.
Verder ken ik Peter R de Vries niet zo goed. Dit is allemaal al meer dan 10 jaar geleden. Toch doet het iets met mij dat de man op dit moment vecht voor zijn leven. Ik denk aan hem en aan alle collega’s die het daar nu moeilijk mee hebben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ik wil reacties altijd eerst even lezen, voor ze op dit weblog worden geplaatst. Daarom kan het even duren voor een reactie wordt gepubliceerd. Ik plaats niet zomaar elke reactie. Het is mijn weblog, dus ik bepaal wat ik een goede reactie vind en wat niet. Als je het er niet mee eens bent, dan moet je lekker zelf een weblog beginnen.
Anonieme reacties zal ik extra kritisch bekijken.