Ik schreef hier al eerder dat ik -mede dankzij alle verschuivingen in de coronatijd- dit jaar meer opdrachtgevers heb dan ooit. De teller staat nu op 25. Voordeel is dat ik niet van één partij afhankelijk ben, maar het is wel lastig om mijn aandacht en beschikbare tijd goed te verdelen. Oude trouwe klanten wil ik graag blijven bedienen. Het is de kunst om vooral de klussen te doen waar ik ook echt op mijn plek ben. Soms komen er aanvragen voorbij voor producties waar ik minder vrolijk van word en het is de kunst om daar goed mee om te gaan.
Natuurlijk kan het niet elke dag feest zijn en soms moet je iets doen dat op werken lijkt, maar nu het kan probeer ik hier en daar ook een beetje te sturen. In principe geldt het motto: Wie het eerst komt, wie het eerst maalt. Toch is het niet verstandig om altijd gelijk te pakken wat je pakken kan. Heel af en toe houd ik de boot af. Daarom wil ik graag weten voor welke opdracht iemand mij benadert. Alleen de vraag of ik op de 18e nog kan werken vind ik niet prettig. Ik vraag eigenlijk altijd door. Er zijn immers producties en producenten waar ik bijna altijd gefrustreerd vandaan kom of waarvan ik weet dat mijn collega’s daar doodongelukkig worden. Als ik serieuze ergernis of een overdosis irritatie op voorhand kan vermijden, dan is dat mooi meegenomen.
Soms is het verstandig om een programmatitel, de naam van een regisseur of een onbekende firma even te Googelen. Met al mijn ervaring weet ik al snel wat voor vlees ik in de kuip heb. Eerlijkheid gebied me ook te zeggen dat het wel eens reuze meevalt of dat je zelfs blij verrast wordt, maar er is een genre waarvan ik op voorhand weet dat het totaal niet bij mij past: de ‘reallife soap’.
Ik kan niet eens op tv een half uur naar het samengevatte leven van de Meilandjes kijken, laat staan dat ik dagenlang op pad moet met Andy van der Meijden, John de Bever, Rene en Natascha Froger, Frans Bauer, Monica Geuze, Jaimie Vaes of meneer en mevrouw Gillis. Niks ten nadele van deze mensen –ik ken ze niet – maar het type tv-programma past niet bij mij. Draaien, draaien, draaien in de hoop dat er iets gebeurt of zodat ze het in de montage kunnen laten lijken alsof er iets is gebeurd.
Onlangs werd ik nog door een zeer gewaardeerde opdrachtgever gevraagd of ik kon invallen voor een dag. De programmatitel deed niet gelijk een belletje bij me rinkelen, maar het ging om een klus zonder geluidsman en waarbij ik dan naast het camerawerk ook even drie zenders en een hengel in de gaten moest houden. De hengel zou worden gebruikt door de regisseur. Bleek inderdaad te gaan om een reallife soap. Notabene voor de publieke omroep. Leek mij geen goed idee dat ik daar naartoe zou gaan. Niet voor mezelf, niet voor de opdrachtgever, niet voor het facilitair bedrijf en niet voor de mensen die gevolgd moesten worden. Gelukkig kon ik niet.
Er zijn een paar bedrijven, waarvoor ik nog nooit iets heb gedaan, die mij met enige regelmaat benaderen met last-minute aanvragen voor allerlei soorten hit-and-run programma’s. Dan krijg ik bijvoorbeeld op donderdag een bericht met de volgende tekst: ‘Kan je de volgende week van maandag tot en met woensdag naar Ibiza? Maandag vliegen, dinsdag lange draaidag, woensdag terug.’ Verder niks.
Het zegt wel iets over het type productie als ze zo op het laatste moment nog op zoek zijn naar een cameraman, maar dat komt in Omroepland veel vaker voor. Verder is best gek dat ze een cameraman waarmee ze nog nooit gewerkt hebben en die ze zelfs nog nooit gesproken hebben, benaderen voor een buitenlandklus. Dat je geen uitleg geeft over het type programma is ook vreemd. Ik wil altijd weten met wat voor apparatuur ik op pad word gestuurd, zodat ik niet op het laatste moment ontdek dat ik met een of ander onmogelijk of totaal onbekend apparaat mijn kunstje moet doen. En het is nogal een verschil of er een geluidsman bij is die mij kan redden of niet. Dus ik zal hier niet zo snel enthousiast ‘Ja!’ op roepen.
De arme productiedame die mij op deze onpersoonlijke wijze voor dit soort last-minute reizen probeert te boeken is waarschijnlijk door al haar favorietenlijstjes heen. De nood is hoog. Populaire cameramensen zijn over het algemeen bezet op zulke korte termijn of je moet heel veel mazzel hebben, dat iemand op het laatste moment is afgezegd. De kans is groter dat je alleen iemand vindt met minder ervaring of iemand die minder gewild is. Dat kan van zo’n buitenlandreisje een extra spannende expeditie maken, met alle risico’s van dien. Vaak komt het toch nog goed of wordt er een hoop opgelost in de montage, maar regelmatig zie je het ook terug als zulke paniekproducties worden uitgezonden.
Het produceren van reallife soaps zou op zichzelf ook weer een interessante reallife soap kunnen opleveren. Het zou alleen gek zijn als je wel een cameraman hebt om te filmen hoe je een cameraman zoekt voor de productie waarover het gaat…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ik wil reacties altijd eerst even lezen, voor ze op dit weblog worden geplaatst. Daarom kan het even duren voor een reactie wordt gepubliceerd. Ik plaats niet zomaar elke reactie. Het is mijn weblog, dus ik bepaal wat ik een goede reactie vind en wat niet. Als je het er niet mee eens bent, dan moet je lekker zelf een weblog beginnen.
Anonieme reacties zal ik extra kritisch bekijken.