aanmodderen

 

Toen ik in 1994 bij AT5 begon met werken als camera operator moest ik Amsterdam nog leren kennen. Daarom had ik op mijn kleine kamertje een plattegrond opgehangen, waarop ik elke avond aankruiste op welke plekken ik was geweest. Al na een paar maanden stond de kaart vol met stipjes en begreep ik steeds beter hoe de stad in elkaar stak. Eigenlijk is het zonde dat ik gestopt ben met deze routekaart van mijn cameracarrière. Bijna dertig jaar later kan ik over de hele wereld stippen zetten, maar met name Nederland is een rijk gevulde lappendeken van herinneringen en sterke verhalen. Op de gekste plekken komen gedachten bovendrijven die betrekking hebben op producties waaraan ik mocht meewerken. Van Den Burg tot Kerkrade en van Bartlehiem tot Bruinisse.

Het afgelopen weekend is er weer een onvergetelijk verhaal bijgekomen, dat ik voor altijd zal verbinden met de plek waar het was. In Zaltbommel, in de uiterwaarden van de Waal, vond het NK Veldrijden plaats. Dit mochten we in beeld brengen voor de NOS. Het werd, met name door de barre weersomstandigheden, een klus om niet snel meer te vergeten. 

Zaterdag moesten we vier kilometer kabel trekken langs het zompige en modderige parkoers. Op een dijk, ver van de regiewagens, werd een cameracrane geplaatst. Vervolgens moesten we alle verbindingen testen. Dit zijn normaal gesproken klusjes die goed te doen zijn als je met een clubje mensen bent, die bereid zijn om even door te pakken. Nu regende het de héle dag pijpenstelen. Volgens mij is het geen minuut droog geweest tussen half negen ’s ochtends en half zeven ’s avonds. We waren aan het eind van de dag allemaal doorweekt tot op de laatste draad. Zelfs de beste The North Face jassen waren hier niet tegen bestand. Ik had rimpeltjes op mijn vingertoppen en was door en door koud. Een hele dag glibberen en glijden door de modder had me uitgeput. Ik was kápot toen aan het eind van de middag bleek dat één kabel niet deed wat hij moest doen. De laatste en de langste natuurlijk. En dus moesten we van koppelpunt naar koppelpunt om te kijken waar het probleem zat. Dat was niet een, twee, drie gevonden. Dijk op, dijk af. Het werd langzaam pikkedonker en we waren er al helemaal klaar mee. Door het vervangen van een paar stukken was het euvel niet verholpen. Ik werd er moedeloos van, maar gelukkig was ik in goed gezelschap. 

Uiteindelijk bedacht iemand een provisorische oplossing en konden we met een gerust hart naar huis. Alles was klaar voor de grote dag. Bij de auto kon ik mijn jas, mijn trui en mijn T-shirt uitwringen. Ik kon me niet herinneren wanneer ik voor het laatst zo’n natte heldag had gehad. Gelukkig had ik wat droge kleren en ben ik sinds kort de eigenaar van een nieuwe auto mét stoelverwarming. Die investering heeft zijn geld nu al opgebacht. Thuis heb ik alleen nog de eerste drie minuten van Wie is de Mol? gezien. Daarna ben ik op de bank in slaap gevallen. 

De zondag begon met beter weer. We konden de camera’s opbouwen onder een strakblauwe lucht. De Waal stond inmiddels wel zo hoog dat de organisatie het parkoers moest aanpassen en de kabels lagen inmiddels voor een klein deel in het water. Onze grootste vijand zou echter de wind worden. De hele middag werden we geplaagd door stevige buien, die telkens voorafgegaan werden door verraderlijke windstoten. Niet prettig als je bovenop een dijk staat, op een steiger die ook nog eens een paar meter boven alles en iedereen uitsteekt, met een grote camera die werkt als een windvanger.

Natuurlijk hadden we met elkaar afgesproken dat we geen enkel risico zouden nemen, maar wat is het moment waarop je besluit dat de wind te erg is? Daar zijn geen regels voor. Altijd lastig inschatten. Je wil zelf ook heel graag mooie shots maken en dat alle voorbereidingen niet voor niets zijn geweest. Uiteraard hadden we de camera’s extra stevig vastgezet met spanbanden. Het helpt als je bewust stilstaat bij de (weloverwogen) risico’s die je neemt. Ik denk dat de kans op ongelukken kleiner is op het moment dat je je realiseert dat een situatie gevaarlijk kan zijn. Dan ben je extra alert. 

En alert waren we. Alle hens aan dek. Poetslappen bij de hand om de lenzen droog te vegen vlak voor de renners in het zicht van de camera kwamen. En dan nog regende de frontlens vol op het moment dat het rode lampje brandde. Maar verder ging het allemaal goed. We maakten heroïsche beelden van ploeterende veldrijdsters en later van veldrijders die tot ver voorbij hun enkels in de modder verdwenen. Het was allemaal niet voor niks geweest.  

Onder aanvoering van de beste assistenten trokken we na afloop van de race alle kabels in anderhalf uur terug. Ze werden al schoongespoten bij het oprollen. Dit was teamwork! Het is altijd mooi om te zien hoe zo’n extreem project verbroedert. Veel eerder dan gepland waren we klaar en dan is het niet meer ingewikkeld om trots te zijn op de mensen waarmee je op pad bent en een klein beetje op jezelf.

Vanaf nu zal ik, als ik over de Waalbrug bij Zaltbommel rijd, altijd een blik naar rechts werpen en denken aan het NK Veldrijden in 2023. Een mooie stip op de kaart erbij, want achteraf is zelfs de natste dag een mooi verhaal.