Slangenkuil? Welnee!

 

Deze week mag ik als gastcolumnist de online-rubriek ‘De Week Van…’ vullen op de site van Broadcast Magazine. Dit is de tweede bijdrage:

De verhalen over machtsmisbruik bij The Voice kwamen ongeveer een jaar geleden naar buiten. Na BOOS volgde het Volkskrantverhaal over De Wereld Draait Door en er is een onderzoek gestart naar klachten over grensoverschrijdend gedrag bij NOS Studio Sport. Wat een toestanden! Je zou bijna denken dat er niks meer deugt in Omroepland en dat het een straf is om voor de televisie te werken. 

Nou wil ik de schokkende verhalen zeker niet bagatelliseren. We moeten ervan leren en het leidt tot nieuwe inzichten, maar ik wil hier toch ook nog eens even benadrukken dat ik in een fantastische branche werk met voornamelijk aardige mensen. 

Het is heus niet in elke studio of regiewagen kommer en kwel. Persoonlijk kan ik niet anders dan zeggen dat ik met plezier heb gewerkt bij The Voice en wanneer ik mocht aantreden bij DWDD. Nooit iets geks meegemaakt. Studio Sport is al bijna 28 jaar een van mijn grootste opdrachtgevers. Daar heb ik de mooiste evenementen voor in beeld mogen brengen. Dat had ik echt niet volgehouden als daar louter onmensen zouden werken. 

Voor mijn gevoel is er de afgelopen jaren al veel veranderd op het gebied van omgangsvormen. Het zou kunnen dat ik in de goede hoek zit, een beetje naïef ben of geluk heb, maar hele extreme toestanden heb ik in de afgelopen achtentwintig jaar niet vaak van dichtbij meegemaakt. Mensen die nog denken dat schreeuwen en schelden de enige methode is om een crew op scherp te zetten zijn inmiddels over de datum en behoren al lang tot een uitstervend ras. Die enkele keer dat iemand in mijn bijzijn uitglijdt over de grens van het fatsoen is er bijna altijd sprake van pure paniek, in combinatie met aandoenlijke onkunde. Ik heb inmiddels de leeftijd en ervaring dat ik daar na afloop iets over kan zeggen tegen de persoon in kwestie. 

Ik werk vooral samen met gepassioneerde professionals die hartstikke leuk en aardig zijn. Mensen die oog hebben voor elkaar en die erbij gebaat zijn dat er een goede sfeer op de vloer is. Velen beschouw ik meer als vrienden dan als collega’s. Ik kan zo een lange lijst met namen aanleveren van collega’s voor wie ik een enorm zwak heb. Er zijn veel meer lieverds in televisieland dan mafklappers en boze brulapen. De programma’s waar die laatste groep regeert zijn bovendien gemakkelijk te vermijden. Ik werk liever aan producties waar we respect voor elkaar hebben. 

Mijn motto is dat je voor een belangrijk deel zelf invloed hebt op je eigen werkplezier. Dat is het grote voordeel van freelancen en al die wisselende contracten in Omroepland. Je kan altijd een andere afslag nemen als het écht nodig is. Soms moet je een kleine omweg nemen om je doel te bereiken. Twijfel en onzekerheid zijn slechte raadgevers. Luister naar je gevoel. 

Zeker nu zie je dat producenten, eindredacteuren, omroepbazen, presentatoren, regisseurs en managers bij facilitaire bedrijven ook krijgen wat ze verdienen. Types die keihard, kil en afstandelijk zijn, arrogant doen, zichzelf boven de rest plaatsen of voor een dubbeltje op de eerste rang willen zitten, die moeten niet verwachten dat ervaren mensen nog staan te springen om hard voor ze te lopen. Vakbroeders met een groot hart zoeken elkaar op. Dat is een goede ontwikkeling, waar Omroepland liever van wordt.

Het glas is volgens mij eerder halfvol dan halfleeg. Het kan volgens mij geen kwaad om af en toe de roze bril op te zetten en te bedenken wat er allemaal goed gaat. Ik realiseer me dat er niet voor niets heel wat wordt afgeknuffeld en gehugd in het tv-wereldje. Het is vast overbodig om te zeggen, maar ik doe het toch: Ook in Omroepland deugen de meeste mensen!