Deze week mag ik als gastcolumnist de online-rubriek ‘De Week Van…’ vullen op de site van Broadcast Magazine. Dit is mijn vijfde en laatste bijdrage voor deze reeks:
Gisterenmorgen schreef ik hier nog dat ik zou gaan werken aan een livestream voor Adyen, maar ik moet eerlijk opbiechten dat ik daar helemaal niet ben geweest. Woensdagavond had mijn dochter een klein ongeluk tijdens het paardrijden. Terwijl ik terugreed uit Zeeland, zat zij met haar moeder bij de huisartsenpost om naar een pijnlijke arm te laten kijken. Ik ben medisch gezien nogal een doemdenker en vreesde gelijk dat het wel eens gebroken zou kunnen zijn. Het leek me beter om snel een vervanger te zoeken voor mijn volgende draaidag. Ik wilde niet het risico nemen dat ik laat op de avond nog allerlei collega’s moest bellen. Gelukkig had ik snel een waardige vervanger gevonden. Alleen had ik mijn bijdrage voor deze rubriek al doorgemaild en ik ben er niet meer aan toegekomen om dat nog aan te passen.
Uiteindelijk viel het met dochterlief reuze mee. Flink gekneusd en een slechte nacht. Opeens was ik verpleger in plaats van camera operator. Chef Paracetamol. Het was goed dat ik er voor haar kon zijn en ik was blij met een opdrachtgever die daar alle begrip voor had.
Je zou kunnen zeggen dat het mij als ZZP’er serieus inkomsten scheelt en dat mijn vrouw, die in het onderwijs werkt, zich beter ziek had kunnen melden, maar ik redeneer nooit op die manier. Werk is voor mij superbelangrijk, dagen zijn altijd lang en ik ben vaak van huis, maar als het er écht toe doet, dan gaat mijn gezin voor. Niets is belangrijker dan dat. Zo heb ik ook jarenlang een vaste vrije dag gehad (papadag mag je niet meer zeggen) en daardoor kon ik veel langlopende klussen niet aannemen. Dat heeft vast geld gekost, maar het heeft me nog veel meer opgeleverd. Liefde en een superleuke tijd met mijn kinderen. Normaalgesproken ben ik de vaste poepschepper bij het paardrijden van mijn dochter. En zo zie je maar; ga ik één keertje niet mee, dondert ze ervan af…
Vandaag ga ik wel werken. Ik mag naar het LVK in Venray. Het Limburgs Vastelaovesleedjes Konkoer is misschien wel de belangrijkste radio- en televisieproductie van het jaar voor de regionale zender L1. In een gigantische hal, met duizenden kleurrijk uitgedoste liefhebbers van Limburgstalige muziek, wordt uit twintig finalisten het carnavalsliedje van het jaar gekozen. De winnaar van dit songfestival is de komende jaren verzekerd van honderden optredens in de hele provincie.
Voor mij is het vanavond de 14e editie, sinds ik in 2003 in Sittard voor het eerst van de partij was. Ik was erbij toen De Toddezèk wonnen, W-Dreej, La Bamba, Spik en Span, Hoondervel en het vorig jaar toen de eer ging naar Bjorn en Mieke. Allemaal wereldberoemde artiesten in Limburg. Hun winnende liedjes kunnen ze daar op elke hoek van de straat meezingen. De grote live-uitzending van het LVK is een van de terugkerende projecten in mijn jaar en ik vind het bijzonder dat L1 al zo lang een van mijn trouwe opdrachtgevers is. Het is voor mij ook de vaste link met de streek waar ik ben opgegroeid. Inmiddels woon ik al veel langer in de randstad dan dat ik ooit in het zuiden heb gewoond en ik vier zelf al 100 jaar geen carnaval meer, maar het is toch leuk om dankzij projecten van L1 op de hoogte te blijven van wat er in Limburg speelt.
De kans is groot dat vanavond rond een uur of tien de hashtag #LVK2023 trending is in Nederland. De meeste landgenoten zullen geen idee hebben als ze dat voorbij zien komen, maar in Limburg weet iedereen dat dan de finale van het Limburgs Vastelaovesleedjes Konkoer in volle gang is. En jullie weten nu dat ik daar dan op of rond het podium ren met een camera op mijn schouder.
Tot zover mijn bijdrage als gastcolumnist voor deze rubriek. Het was mij een genoegen om jullie deze week mee te nemen. Mocht je het leuk vinden en meer willen lezen over mijn avonturen als freelance camera operator, kijk dan ook eens op mijn weblog. Op www.reinonline.nl kan je duizenden verhaaltjes vinden, die ik de afgelopen jaren heb geschreven. Dankzij BM heb ik verse inspiratie gekregen om daar de komende tijd weer vaker van me te laten horen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ik wil reacties altijd eerst even lezen, voor ze op dit weblog worden geplaatst. Daarom kan het even duren voor een reactie wordt gepubliceerd. Ik plaats niet zomaar elke reactie. Het is mijn weblog, dus ik bepaal wat ik een goede reactie vind en wat niet. Als je het er niet mee eens bent, dan moet je lekker zelf een weblog beginnen.
Anonieme reacties zal ik extra kritisch bekijken.