Toen ik in 1994 bij de televisie kwam werken was Betacam SP dé opnamenorm in Hilversum. Je had in principe drie typen camera’s waarmee cameraploegen werkten: De Sony BVW-600, LDK491 van BTS en de HL-V55 van Ikegami. Die apparaten leken verdomd veel op elkaar en ze slikten in elk geval hetzelfde type videoband. We hadden een standaard en dat was hartstikke duidelijk voor iedereen.
Later kreeg je Digital Betacam en werd Sony de belangrijkste leverancier van professionele videocamera’s in Omroepland. Weer een paar jaar later kwam XDCAM op de markt en dat werd al vrij snel opgevolgd door HD XDCAM. De videoband verdween geruisloos uit ons systeem en werd vervangen door een Compact Disk in een plastic behuizing. Zo’n XDCAM-schijf kostte inkoop rond de 19 euro. Elke cameraploeg had altijd een doosje met vijf stuks bij zich, voor het geval de opdrachtgever niet over eigen disks beschikte. Dat was vaak het geval. Voor facilitaire bedrijven was dit best lucratief, want die schijven werden vervolgens voor 40 euro op de factuur gezet. Op een draaidag gingen er al gauw drie tot vier van die schijven per cameraploeg doorheen. Het krikte de inkomsten, die verder behoorlijk onder druk stonden, nog een klein beetje op. Tot mijn grote verbazing hadden omroepen en producenten lang niet altijd een eigen voorraad van die schijven en blijkbaar mochten regisseurs die eigen inkoop vaak ongestraft vergeten.
Videobanden kon je slechts een paar keer hergebruiken, maar die XDCAM-schijven waren eenvoudig te wissen en je kon ze vrijwel onbeperkt recyclen. Toch gebeurde dat lang niet altijd. Op redacties en bij regisseurs thuis lagen stapels van die blauwe doosjes, met het excuus dat je nooit wist of het materiaal nog ergens voor nodig was. Die schijfjes waren een soort back-up van het archief.
Hoewel de XDCAM-camera nog steeds her en der gebruikt wordt, zijn we ongeveer tien jaar geleden geleidelijk aan overgestapt op camera’s die het opgenomen materiaal opslaan op geheugenkaartjes. Inmiddels zijn er ongekend veel opnamenormen en is er geen duidelijke standaard meer. De F5 werkt met zogenaamde SxS kaarten en de Fs7 en de Fx9 draaien met XQD-kaarten. Met name die XQD-kaarten zijn momenteel het meest populair in de televisie-industrie. Een kaartje van 128Gb kost ongeveer 200 euro en daarop kan je (in een betere kwaliteit) bijna net zoveel opnemen als op 3 oude XDCAM schijven. Als je er een beetje zuinig mee omgaat, kan je ze jarenlang gebruiken. Toch is er bijna geen opdrachtgever meer te vinden die zelf investeert in deze kaartjes en eigenlijk is dat best gek.
Geheugenkaartjes zijn eigendom van het facilitair bedrijf. Ze horen bij de camera en worden aan het eind van de dag met behulp van een laptop gekopieerd op een harde schijf van de klant. Dat zijn best vaak disks van inferieure kwaliteit. Goedkope dingen die soms zo traag als dikke stront zijn, wat weer betekent dat je aan het eind van een lange draaidag nog een uur moet wachten op het kopiëren van al het gedraaide materiaal. Da’s in veel gevallen een duur overuur.
Een investering in snelle SSD-schijven loont al gauw, maar als ik producent was zou ik daarnaast ook zorgen voor eigen opnamekaartjes, zodat je op locatie helemaal niets hoeft te kopiëren terwijl de cameraploeg wacht. Dan is het ook niet noodzakelijk dat iemand tijdens de draaidag een laptop bij zich heeft en kan je in het materiaal zorgvuldig inladen én back-uppen, want er wordt ook lang niet altijd gelijk een goede back-up gemaakt. Eigenlijk moet je professionele software gebruiken bij het kopiëren van belangrijk materiaal, zodat je zeker weet dat elk databitje veiliggesteld is, want bij het facilitair bedrijf worden de kaarten de volgende morgen alweer gewist en ingezet. Vaak voor het materiaal echt op een server staat en gecontroleerd is.
Laatst smeekte een opdrachtgever bijna om de originele kaartjes toch even mee te mogen nemen. ‘Dan brengen we ze morgen terug,’ zeiden ze erbij. Voor een facilitair bedrijf is dat lastig en liever beginnen ze daar niet aan. Voor je het weet is het eind zoek. Kaartjes komen niet gelijk retour, raken kwijt en je moet een heel overzicht bijhouden van wie welke kaarten nog in bruikleen heeft. Bovendien moet je als cameraverhuurder dan investeren in extra kaarten. Als ik een facilitair bedrijf had, dan zou ik hiervoor een forse ‘huurprijs’ per dag berekenen. Misschien dat ze hierdoor aangespoord worden om zelf te investeren in datadragers. Scheelt ook weer koerierskosten…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ik wil reacties altijd eerst even lezen, voor ze op dit weblog worden geplaatst. Daarom kan het even duren voor een reactie wordt gepubliceerd. Ik plaats niet zomaar elke reactie. Het is mijn weblog, dus ik bepaal wat ik een goede reactie vind en wat niet. Als je het er niet mee eens bent, dan moet je lekker zelf een weblog beginnen.
Anonieme reacties zal ik extra kritisch bekijken.