The Decimator

 

Een van de weinige nadelen van het vak is dat je, als camera-operator, ook een halve verhuizer bent. Elke dag sleep je een enorme hoeveelheid materialen naar de locatie waar opnamen gemaakt moeten worden en aan het eind gaat alles weer terug. Hele vrachtwagens met kisten en kabels pakken we uit. Over ongelijke steentjes rollen we de boel naar de altijd hoger gelegen ingang. We tillen loodzware dolly’s over drempeltjes, duwen karren een gare goederenlift in en gaan met grote flightcases door smalle vers gestucte gangen. Uiteindelijk pakken we onze lenskoffertjes, statieftassen en camerakisten uit op precies die plek waar een andere discipline even later moet zijn en dus hebben we alles nog eens in onze handen. Met al dat sjouwen kan je behoorlijk druk zijn. Het opbouwen voor een opname met meerdere camera’s duurt al gauw een paar uur. Na afloop gaat het sneller, maar we zijn per project gemiddeld ook een uurtje zoet voor de laadklep van de materiaalwagen weer dicht kan. Het is onze workout. 

Het mooie is dat elke firma waarvoor ik werk de logistiek net even anders georganiseerd heeft. Bij de ene club komt alles los mee, het andere facilitaire bedrijf heeft het in tassen, kleine kistjes en doosjes en de volgende organisatie heeft het gegroepeerd in grote flightcases. Het is nog steeds mijn droom om zelf eens de ideale materiaalwagen in te mogen richten. Het liefst met een onbegrensd budget, want geld is natuurlijk altijd het probleem. Met kisten en karren verdienen wij geen geld. Ze zijn er hooguit om de levensduur van equipment te verlengen, maar het is allemaal zo ongelofelijk prijzig. Soms is de kist duurder dan het apparaat dat hij moet beschermen.

Ik dwaal af. Ik wil het met jullie hebben over een doosje dat ik deze week tegenkwam toen ik in opdracht van de firma Walk in the Park op pad was voor het EO-programma Nederland Zingt. Bij het verhuizen trof ik een klein zwart koffertje. Het zat in een grote gaaskar, die gevuld was met camera-accessoires. Op het koffertje zat een sticker met de tekst: ‘Decimator 4K – 02’

Ik denk dat ik over het algemeen best wel wat weet over tv-techniek en de spullen waarmee we werken, maar van een Decimator had ik nog nooit gehoord. Dat kan aan mij liggen hoor. Er komen tegenwoordig in rap tempo zoveel kastjes en toverdoosjes op de markt dat het lastig is om alle ontwikkelingen bij te houden. Voor mij blijft equipment toch meer het gereedschap, waarmee ik mijn ding moet doen en gelukkig werk ik met briljante technici die er lol in hebben om alle ins en outs van apparaten echt te doorgronden.

De Decimator dus. Ik heb het verzegelde kistje netjes aan de kant gelegd met in mijn achterhoofd dat ik aan Thierry of Lennert zou vragen naar het nut en de noodzaak. Het woord Decimator heeft wel nog een tijd door mijn hoofd gespeeld. Goede titel ook voor een boek of een film. Ik moest natuurlijk aan Arnold Schwerzenegger denken, maar dat is misschien te moeilijk voor de jonge lezers van dit weblog.

Van de aanduiding ‘4K’ op het koffertje wist ik in elk geval dat het niet ging over de prijs, maar dat het iets zei over de videonorm die het apparaat blijkbaar kon verwerken. En dat het dus niks met audio te maken had. De ‘02’ zou kunnen betekenen dat de firma Walk in the Park in elk geval nog minimaal één andere Decimator zou moeten bezitten. Hoewel ik -als ik een facilitair bedrijf zou runnen- nooit zou nummeren vanaf 1. Gewoon om de concurrenten zand in de ogen te strooien starten met camera 25 en Decimator 02.

Het is misschien te ver gezocht, maar de Decimator zou ook nog een grap kunnen zijn. Ik weet dat er in Hilversum lange tijd een kistje in omloop was met daarin een houten balkje, waarop iemand de kleuren van een testbeeld had geschilderd. Dit om stagiairs bezig te houden, die dan even de ‘kleurenbalk’ bij de uitgifte van een ander facilitair bedrijf moesten ophalen. Maar bij nader inzien geloof ik dat zulke flauwe grappen in deze tijd van overgevoeligheid niet meer door de beugel kunnen.

Ik weet niet of de Decimator behoort tot de standaarduitrusting van een regieset of dat het een heel handige tool is voor slimme ‘work-arounds’. Misschien geef ik wel een groot bedrijfsgeheim prijs en breng ik nu alle concurrenten van Walk in the Park op een idee. Ikzelf heb in elk geval nog steeds geen benul. Temeer, omdat het doosje met de Decimator aan het eind van de dag nog dicht zat en het zegel niet verbroken was. Het was dus een backup die we niet hebben hoeven gebruiken of die ik zo goed in een hoek van de kerk heb weggestopt, dat mijn collega’s van de techniek hem nooit meer hebben gevonden. Al heb ik niemand in paniek horen roepen: “Waar is de Decimator?” 

Vandaar dat ik de Decimator aan het eind van de middag weer keurig netjes heb ingeladen.

Nou had ik voor het schrijven van dit stuk natuurlijk kunnen uitzoeken wat een Decimator is en wat de functies zijn, maar dat heb ik bewust niet gedaan. Gewoon, omdat dit dan nu een compleet nutteloos verhaal blijkt te zijn en omdat ik het stiekem heel leuk vind als de techneuten in ons wereldje de komende week van alle kanten worden bestookt met de vraag: “Wat is een Decimator?” Dat hoop ik tenminste, want anders blijkt alsnog dat ik de enige ben die geen flauw idee heeft…