doe maar

Rotterdam. Het was tweede pinksterdag. 23 mei 1983. Ik was tien en zat in de zesde klas van de basisschool. Pinkpop was nog in Geleen. Met mijn vriendje Erik struinde ik in de omgeving van het Burgemeester Damenpark, op zoek naar buttons en andere prullaria. We keken onze ogen uit. Pinkpoppers waren volgens onze ouders vreemde gasten. Ze hadden ons uitgebreid gewaarschuwd voor de gevaren van sex, drugs en rock ‘n roll. We mochten niets aannemen.
Ergens in de goot vonden we een half doorgesneden aardappel, met op de vochtige kant een afdruk van het Pinkpoplogo. Erik en ik stempelden deze op onze hand en dachten zo binnen te komen.
In het gedrang bij de kassa’s raakte ik mijn vriendje vrij snel kwijt. Helemaal vooraan vertelde een norse controleur dat ik naast de stempel ook in het bezit moest zijn van een toegangskaart. Ik loog dat deze kwijt was geraakt. De man vond dat niet overtuigend en zei dat ik mijn moeder moest gaan melken, waarop ik bijdehand antwoordde dat zij binnen zat. Iemand achter me kreeg medelijden of werd ongeduldig en gaf mij een zetje. Opeens was ik binnen.
Tien jaar en ik was al op Pinkpop. Het was maar goed dat ze thuis van niks wisten.
Onwennig liep ik over het festivalterrein. Nena zong over 99 luchtballonnen. Het was het begin van de middag. De Janse Bagge Bend was net klaar. Hoewel de sfeer relaxed was vond ik het allemaal super spannend. 
Waarschijnlijk heb ik niet langer dan een kwartiertje rondgekeken. Op de grond vond ik een tijdschema, waarop te lezen was dat mijn favorieten pas aan het eind van de dag zouden optreden. Doe Maar vanaf acht uur. Zo lang kon ik onmogelijk wachten. Dan zou mijn vader ongerust de Mobile Eenheid inschakelen.
Een beetje teleurgesteld slenterde ik naar de uitgang. Bij de poort werd een nieuwe stempel op de rug van mijn hand geperst en kreeg ik een nieuw kaartje. Dat had ik niet verwacht. Maar zo kon ik dus later opnieuw naar binnen. Het was een unieke kans om mijn held Henny Vrienten toch te zien optreden.
De weg naar huis heb ik aan een stuk gehold. Hijgend legde ik uit wat me was overkomen en dat ik ’s avonds naar Doe Maar ging. Het verhaal viel in eerste instantie niet in goede aarde. Mijn ouders vonden het helemaal niet vanzelfsprekend dat ik nog eens in mijn eentje tussen al dat blowende gepeupel ging lopen. Te gevaarlijk.
Hoe ik het voor elkaar kreeg weet ik niet meer, maar uiteindelijk gaven ze toestemming om een half uurtje te genieten van Doe Maar. Mijn vader en moeder gingen mee en zouden buiten op me wachten. Stipt om half negen moest ik terug zijn. Ik was dolgelukkig.
Maar om acht uur stond Doe Maar nog niet op het podium. Sterke kerels reden, daar in de verte, heen en weer met grote zwarte kisten. Ik zag op mijn communiehorloge de minuten verstrijken. Het duurde en het duurde. Van wat er om mij heen gebeurde kan ik me nu, vijfentwintig jaar later, niets meer herinneren. Ik was volledig gefocussed op dat podium en mijn digitale Pontiac.
Vijf voor half negen spoedde ik me richting uitgang. Een paar minuten later dan afgesproken was weer ik bij mijn ouders. Precies op dat moment hoorden we de eerste Skaklanken van Doe Maar. Ik moest even huilen en stapte achterop de fiets van mijn vader.
Die avond werd Doe Maar bekogeld met eieren en rotte tomaten. Het was het begin van het einde. Een paar maanden later maakte de band bekend dat ze uit elkaar zouden gaan. Mijn kans om Henny en Ernst te zien spelen leek definitief verkeken. 

(wordt vervolgd)