de regie

Berry Hill-Forrest of Dean, Engeland. Op vakantie realiseer ik me waarom de aanwezigheid van een regisseur bij een televisieproductie nuttig is. Het nemen van beslissingen gaat in een groep beter als er iemand is die de leiding heeft. In een ideale situatie hoeft de hoogste in rang niet op zijn strepen te staan, maar in geval van twijfel kijken alle ogen naar de regisseur.
Niks democratie. Dictatuur.
Heerlijk helder!
In kleine gezelschappen met een even aantal stemgerechtigden is het maken van een keuze soms een ingewikkelde bezigheid. Zeker in het geval van een regieloze vakantie voor twee. Al ken je elkaar nog zo goed en houd je zielsveel van elkaar, een meningsverschilletje is snel geboren.
Links of rechts? Linksrechts!
Zelfs als je samen op één lijn zit, kan het nog dat je geen stap verder komt zonder regisseur.

'Het maakt mij niets uit!', roepen mijn vriendin en ik in koor. Het antwoord op de meest simpele vraag kan ons even niets schelen, maar leidt tot een heen en weer van 'Zeg jij het maar…'

(Ik moet eerlijk toegeven dat het vaak momenten zijn waarop ik mijn vriendin de beslissing wil laten nemen, zodat ik wisselgeld heb als het er in mijn ogen wel toe doet en ik een veto nodig heb. Ik ben een slecht mens.)
Het is echt niet zo dat we ruziend door Engeland trekken, maar als je even niet oplet is het uitzoeken van een camping of het maken van een lange boswandeling net zo ingewikkeld als de productie van een filmpje zonder verhaal. Een doelloze vakantie is als Het Klokhuis zonder draaiboek. Het komt in orde met een goede ploeg, maar het project is soms gecompliceerd en kan leiden tot een verrassend resultaat.
Mijn dwangmatige behoefte aan planning en regie stoort mijn vriendin mateloos en ik moet toegeven dat ik soms door sla. Als het aan mij lag was er een scenario voor deze vakantie waarin alle scenes van minuut tot minuut beschreven stonden.
Gelukkig hebben wij alleen tijd voor kibbeling op vakantie.
De eerste dagen zitten we elkaar veel op de huid en leggen we de nadruk op elkaars slechte eigenschappen. Dat duurt even en dan komt er vanzelf een gezonde balans in mijn behoefte aan een draaiboek of op zijn minst een synopsis en de honger naar onverwacht avontuur van mijn vriendin.
Ik heb na een week eindelijk de rust om de regie uit handen te geven. Soms kan de neuroot in mij het even niet laten om zich met het schema te bemoeien, maar dat wordt met de dag minder. Mijn lieve lief kijkt inmiddels verder vooruit dan de komende drie minuten en ook dat helpt.
En tussen de bedrijven door zijn we dolgelukkig!