gympies

Rotterdam-Airport. 'Die opa heeft sportschoenen aan.' Een mannetje van een jaar of vijf, met een ziekenfondsbrilletje en flapoortjes, wees met zijn vinger naar een Las Palmas-ganger op Air Max schoeisel. De oudere man droeg dezelfde kleur joggingbroek als zijn vrouw. De hippe Nikes glommen van nieuwigheid.

'Dat kan toch niet?!' zei het kleine Marokkaantje. Iets te luid, maar hij had in principe gelijk. Zijn ouders schaamden zich kapot. De moeder haalde haar wijsvinger naar haar mond.

'Sssssssst.'

We stonden in de lange rij voor de securitycheck. Kerstdrukte op het vliegveld. Ik verveelde me, net als het jongentje en gooide voor de lol wat olie op het vuur: 'Die schoenen moeten inderdaad uit, want die meneer gaat helemaal niet sporten.'

'Nee', zei mijn nieuwe vriendje, 'hij gaat vliegen!'

'Dan moet hij vliegschoenen aan, geen gymschoenen.' Antwoordde ik. Zijn ouders konden er wel om lachen, maar ze keken ook een beetje beschaamd in de richting van de familie trainingspak. De man hoorde het niet. Denk ik. Hij was druk met de beautycase van zijn vrouw en een doos waar volgens mij een kleine kunstkerstboom in zat.

Het jongentje kwam nu los. Hij toonde me zijn Feyenoord-rugzakje en openhartig vertelde hij dat zijn vader rechercheur was. Het kan ook zijn dat hij buschauffeur bedoelde, ik verstond hem niet zo goed.

'En mijn moeder is werkvrouw.' Dat vond zijn moeder niet zo leuk om te horen, maar ik vond het een mooi beroep. 'Ik wilde ook werkvrouw worden.' Lulde ik maar wat. De knul moest lachen.

'Maar jij bent geen mevrouw...'

Zo kwamen we vrolijk kletsend vooraan in de rij. Bij de beveiligers weigerde de jongen zijn rugzak af te geven. Het was zijn Feyenoord-rugzak en die gaf hij niet zomaar aan een vreemde.

Terecht.
Het was een wijs mannetje.