kleurenbalk en allochtoontje

De Meern. Minder 'wit' op televisie. Het is een voorstel van de Publieke Omroep dat vanmorgen in een landelijk ochtendblad stond. De oplossing lijkt mij technisch niet zo ingewikkeld. Op iedere camera zit een schakelaar waarmee de zogenaamde witbalans bepaald kan worden. Om meer kleur in het beeld te krijgen zou weer eens wat vaker de colourbar-functie van moderne camera's gebruikt mogen worden.
Als ze meer zwart op tv bedoelen, dan is het nog eenvoudiger. Druk op de knop naast het rode lampje…

Zonder dollen:
Toevallig heb ik onlangs gedraaid voor zo'n nieuw multicultureel programma. Een interessant en lovenswaardig initiatief. De kijkcijfers zullen niet sky-high worden, maar misschien is dat ook niet het belangrijkste.
Een probleem is de kwaliteit. Als ik met allochtonentelevisie te maken heb, zie ik telkens weer dat kennis en kunde een struikelblok is. Er zijn te weinig allochtonen met verstand van het medium. Op zichzelf ook niet erg; iedereen kan televisie maken met Ravensburger. Het vak is te leren, maar dan moet je dat wel doen.
Het valt mij op dat nieuwe makers, die een kans verdienen, vaak gelijk denken dat ze gearriveerd zijn als een omroep geïnteresseerd is. In mijn ogen stellen die types zich een tikkel te arrogant op en helaas zijn ze vaak stronteigenwijs. Prima als je succes hebt en het allemaal weet, maar niet oké als je begint aan een eerste seizoen.
De jongens waarmee ik recent werkte lieten blijken dat ze totaal niet wisten waar ze mee bezig waren. Een regisseur wilde draaien in een zeer rumoerige ruimte, waardoor een spannend gesprek onuitzendbaar werd. Hij gaf de cameraploeg nauwelijks aanwijzingen en keek geen seconde op de monitor die toch echt voor zijn neus stond. Het interview was geen interview, maar een vreemdsoortige discussie die bovendien veel te lang duurde om achteraf samen te vatten in een paar minuten begrijpelijke televisie.
Wat me vooral stoorde was het gebrek aan fatsoen. De cameraploeg kreeg geen hand van de sterren in spe en een van de twee presentatoren keek zijn gast nauwelijks aan. Eigenlijk waren de heren alleen met zichzelf bezig. Dat gaat de kijker ook voelen.
De geïnterviewde was na afloop bang dat zijn uitspraken in de montage uit het verband getrokken zouden worden, maar alleen de cameraploeg was nog in de man geïnteresseerd. De regisseur stond te bellen en de interviewers waren zonder afscheid gevlogen.
Jammer genoeg is dit voorbeeld niet uniek of uitzonderlijk te noemen.
Misschien zou het een idee zijn om dit soort programma's ook te laten draaien allochtone cameramannen. Helaas zijn die schaars. Ze zullen er wel zijn, maar ik ken ze niet. In ons bedrijf werken er om precies te zijn NUL. Ik heb er wel eens eentje voorbij zien komen tijdens een sollicitatieronde, maar die sprak zo slecht Nederlands dat hij niet normaal met onze klanten zou kunnen communiceren. Kansloze missie.

Het wordt tijd dat we elkaar in Nederland beter gaan begrijpen. Communicatie is in mijn ogen het toverwoord. Dat moet op scholen gebeuren, maar ook televisie kan hierbij een belangrijke rol spelen. Het is bij uitstek een geschikt medium om meer wederzijds respect te creëren. Dat gebeurt nu nauwelijks. Het tegendeel is eerder het geval.
Toch geloof ik dat de juiste programma's integratie kunnen bevorderen. Televisie moet er voor zorgen dat autochtonen en allochtonen elkaar in de toekomst aardiger zullen vinden. Dat kost tijd, veel energie, aandacht en geld.
De Publieke Omroep heeft op dit punt een belangrijke taak. Er moet meer gedaan worden aan training en opleidingen. In het verleden waren er wel een paar nobele projecten op dit gebied, maar ik vrees dat geen enkel initiatief tot nu toe succesvol was.

Minder 'witte' televisie, misschien moeten we toch maar beginnen met de 'witbalans' van de camera's.