popie benedictie (I)

Rome. Dat de Sint Pieter een indrukwekkende basiliek is, hadden we gezien. 's Middags stonden de stoeltjes voor de nachtmis al klaar. Hoeveel het er waren konden we niet goed inschatten. Duizenden. Iets om een keer te Googlen.
Kaarten hadden we eerder opgehaald in de Kerk der Friezen. Onze contactpersoon had erbij verteld dat het ritselen van deze toegangsbewijzen niet eenvoudig was. Toch hadden wij blijkbaar de goede bron aangeboord. Het gaat er niet om wie je bent, maar wie je kent.
Om half negen waren we terug op het Sint Pietersplein. Ruim drie en een half uur voor aanvang van de nachtmis. Dat leek ons een beetje overdreven, maar we zagen al snel een lange rij die op dat moment het plein rond stond.
Het deed me denken aan geduldig wachten voor concerten van de Rolling Stones, Madonna of Robbie Williams. Een gemoedelijk sfeertje, maar iedereen is onrustig. Zodra de poorten open gaan barst de strijd los om de beste plaatsen.
Verbaasd vroeg ik aan een mevrouw of dit al de rij voor de nachtmis was en of het allemaal mensen mét een kaartje waren. Ze antwoordde enthousiast, zoals alleen Amerikanen het kunnen: 'Ofcourse!', en waarschijnlijk dacht ze: 'What else?' Zij stond er vanaf zes uur.
Wij hadden deze dag de illusie dat we een plekje aan het gangpad konden bemachtigen. Misschien niet vooraan, maar dan zou de Paus toch dicht langs ons lopen. Die gedachte konden we nu wel op de zwangere buik van mijn vriendin schrijven.
Een uur later stonden we ongeveer halverwege de aangroeiende sliert, die als een wokkel over het grote plein draaide. Enkele enthousiaste Pausfans probeerden de stemming er in te houden met kerstliedjes. Het was inmiddels behoorlijk fris. Koek en Zopie zou een gat in de markt zijn.
Drie jonge nonnetjes in hippe blauwe outfit liepen langs de rij. Ik dacht eerst dat ze probeerden voor te kruipen, maar ze deden een poging om nog kaartjes te bemachtigen. Opeens dacht mijn slechte kant dat de meisjes zich misschien verkleed hadden om meer kans te maken bij eerlijke Christenen. Later zag ik ze ergens achteraan in de lange sliert mee naar voren schuifelden.
Ik ben katholiek opgevoed, maar geloof alleen als het me uit komt. Een bezoek aan de nachtmis in het Vaticaan zag ik meer als een bijzondere belevenis. Het was geen heilig moeten, maar een kans. Toen ik de kaartjes eenmaal op zak had wilde ik ook een stoel op pole position.
Het werd echt spannend op het moment dat de middelste voordeur van de Sint Pieter open ging. In de verte zag ik mensen hollen. Een paar duizend gelovigen gingen voor ons naar binnen. Bij de securitycheck liepen we bovendien extra vertraging op, omdat ik weer eens voor de verkeerde rij gekozen had. Alle mensen voor ons hadden iets in hun zakken waardoor het poortje piepte en de beveiliger in actie moest komen. Links en rechts van ons schoot het wel op.
Uiteindelijk waren we om elf uur binnen, een uur voor aanvang. De gigantische kerk zat inmiddels bomvol. Dat begreep ik niet, want in de rij achter ons hadden nog een paar duizend mensen met een kaartje gestaan. Die konden er onmogelijk bij. Wij kregen een plaats aangewezen, ongeveer halverwege de basiliek, helemaal aan de rechter zijkant, met een schitterend uitzicht op een dikke pilaar…