De Meern. Deze week schreef ik hoe kinderlijk eenvoudig het voor journalisten is om informatie over personen te verkrijgen. Ik was verrast. Uiteraard realiseerde ik me tegelijkertijd dat fanatieke webloggers een open boek zijn. Zodra je veel over jezelf schrijft, is er genoeg te vinden in het geval dat iemand zoekt naar pikante details. Theoretisch is het mogelijk dat daar een keer misbruik van wordt gemaakt.
De vraag is dan ook hoe ver je moet gaan op een weblog. Dat is voor iedereen anders. Regelmatig word ik aangesproken door personen die vinden dat ik wel heel erg openhartig ben. Persoonlijk kan het me niet zo veel schelen en vaak vind ik de verhaaltjes over mezelf of mijn afwijkingen het leukst.
Toch denk ik vaak na over de grenzen van mijn openheid. In ieder geval altijd als ik anderen met naam en toenaam in de schrijfseltjes betrek. Als ik over mijn vriendin schrijf laat ik het meestal vooraf lezen.
Over een paar weken krijg ik een kindje en nu vraag ik me af of ik daar zomaar over kan schrijven. Een dagboek is natuurlijk leuk, maar mag ik die verhaaltjes wel publiceren op mijn weblog? De eerste jaren is het kind niet in staat om zijn enthousiaste vader terug te fluiten. En wellicht komt er ooit een moment waarop mensen informatie over de jeugd van mijn kind nodig hebben. Werken die verhaaltjes dan in zijn of haar voordeel? Of juist niet? Als je er zo over nadenkt is het een ingewikkeld dilemma.
Maar hoe ver wil je gaan?
Dat vroeg ik me ook af toen op CNN de beelden verschenen van de ontspoorde gek die in Blacksburg heeft huisgehouden. Moeten die foto's en video's gepubliceerd worden met het risico dat het kopieergedrag in de hand werkt? Of is de nieuwswaarde belangrijker en geeft het materiaal juist een verklaring waarop de hele wereld zit te wachten?
Misschien gaat deze kronkel in de bijdrage van de dag een brug te ver. Gauw terug naar mijn eigen exhibitionisme.
Vanmiddag kwam ik een oude foto van mezelf tegen en ik moest denken aan de journalist die misschien op een dag mijn naam Googled, als ik een keer nieuws ben. Het is dan voor hem of haar nog niet eenvoudig om uit alle stukjes die ik geschreven heb een goed verhaal te filteren. Maar de foto die ik vandaag heb opgeruimd mogen ze ten alle tijden gebruiken, om te duiden waarom het met mij nooit meer goed gekomen is…
De vraag is dan ook hoe ver je moet gaan op een weblog. Dat is voor iedereen anders. Regelmatig word ik aangesproken door personen die vinden dat ik wel heel erg openhartig ben. Persoonlijk kan het me niet zo veel schelen en vaak vind ik de verhaaltjes over mezelf of mijn afwijkingen het leukst.
Toch denk ik vaak na over de grenzen van mijn openheid. In ieder geval altijd als ik anderen met naam en toenaam in de schrijfseltjes betrek. Als ik over mijn vriendin schrijf laat ik het meestal vooraf lezen.
Over een paar weken krijg ik een kindje en nu vraag ik me af of ik daar zomaar over kan schrijven. Een dagboek is natuurlijk leuk, maar mag ik die verhaaltjes wel publiceren op mijn weblog? De eerste jaren is het kind niet in staat om zijn enthousiaste vader terug te fluiten. En wellicht komt er ooit een moment waarop mensen informatie over de jeugd van mijn kind nodig hebben. Werken die verhaaltjes dan in zijn of haar voordeel? Of juist niet? Als je er zo over nadenkt is het een ingewikkeld dilemma.
Maar hoe ver wil je gaan?
Dat vroeg ik me ook af toen op CNN de beelden verschenen van de ontspoorde gek die in Blacksburg heeft huisgehouden. Moeten die foto's en video's gepubliceerd worden met het risico dat het kopieergedrag in de hand werkt? Of is de nieuwswaarde belangrijker en geeft het materiaal juist een verklaring waarop de hele wereld zit te wachten?
Misschien gaat deze kronkel in de bijdrage van de dag een brug te ver. Gauw terug naar mijn eigen exhibitionisme.
Vanmiddag kwam ik een oude foto van mezelf tegen en ik moest denken aan de journalist die misschien op een dag mijn naam Googled, als ik een keer nieuws ben. Het is dan voor hem of haar nog niet eenvoudig om uit alle stukjes die ik geschreven heb een goed verhaal te filteren. Maar de foto die ik vandaag heb opgeruimd mogen ze ten alle tijden gebruiken, om te duiden waarom het met mij nooit meer goed gekomen is…
Je hebt gelijk. Ik hou me ook vaak in al zou je dat niet zeggen. Zo is er momenteel veel te vertellen over de situatie thuis vs werk, maar doe ik dat om uiteenlopende redenen niet. Pikante info, kan zomaar tegen je gebruikt worden...
BeantwoordenVerwijderenIk heb ook een mooie foto van m'n dochter, waarop ze oprecht ontroert door videobeelden van haar overleden opa te zien is, niet geplaatst. Ik wil en mag haar intieme moment niet zondermeer op een blog gooien...
Nou met deze foto is niks mis. Hopelijk heb je hem zo opgeborgen, dat je hem later met veel trots kunt laten zien aan je spruit. Hij of zij, zal dan hopelijk vragen, papa waarom zag jij er zo uit. Jij gaat dan vertellen over al dat mooie, dat vastelaovend is!
BeantwoordenVerwijderenprinsjes maakte vroeger al indruk op mij. Hahaa
BeantwoordenVerwijderen