prenatale depressie

De Meern. Soms schrik ik midden in de nacht wakker, omdat ik gedroomd heb dat het een jongentje wordt. Zo'n kleine druktemaker die dan over een paar jaar iedere zaterdagmorgen naar V.V. De Meern of UVV moet. Een pestkop die soldaatje wil spelen. Man van draken en dino's.
Maar het gebeurt ook zomaar dat ik de volgende nacht slecht slaap van de gedachte dat ik een dochter zou kunnen krijgen. Dan zit ik binnen de kortste keren opgescheept met Barbie en (erger) Ken. Word ik helemaal appelig van de liedjes van K3 en moet ik op mijn vrije dag mee naar balletles.
We weten het niet. Dat maakt het ook wel weer aardig. Mijn vriendin is overtuigd van het ene en ik ga er tegenin met het andere geslacht. Alsof het iets uit maakt. Het hoeft alleen maar gezond te zijn en gelukkig te worden. Meer wens ik niet…
En dan ga ik dáár weer over piekeren.
Het is vrij simpel. De spanning stijgt.
Nog een weekje of zes en dan bereikt mijn vriendin de uitgerekende datum. Al over twee weken begint haar zwangerschapsverlof en vanaf dat moment heb ik nooit meer een doordeweekse vrije dag helemaal voor mezelf. Het idee beangstigd me nog een beetje.
Met mijn vriendin gaat het prima. Ja, ze heeft een dikke buik en stevige enkels, maar verder doet de aanstaande moeder het geweldig. Zij heeft nergens last van, terwijl ik lijd aan alle zwangerschapskwalen uit de boekjes.
Allergieën, harde buiken, winden, snurken, bad hair days, bandenpijn en rugpijn. Ik ben snel moe, heb nesteldrang en last but not least zwangerschapsdementie.
Ik laat de Senseo lopen als er nog geen koffiepads in zitten en met de klep wagenwijd open. Door de chaos op het aanrecht laat ik dingen uit mijn handen vallen. Ik vergeet een deel van de boodschappen, kom thuis met een lege printerdoos, laat sleutels in de deur steken en verslik me in een klein stukje wortel, omdat ik niet kauw.
Waarschijnlijk zijn het de zenuwen. Het kan me allemaal niets schelen, als ik straks maar geen postnatale depressie krijg.