radio

Hilversum. Vanmorgen was ik bij de Wereldomroep om opnamen te maken van verschillende radiouitzendingen. In die studio's moest ik denken aan mijn eigen korte radiocarrière bij Lokale Omroep Start in Geleen.

In 1986 las ik iedere zondagmorgen het lokale nieuws in een gevarieerd programma. Ik was veertien. Mijn algemene ontwikkeling was nog een puntje van aandacht en zo kon het gebeuren dat ik een bericht voor las over het college van BMW.
Wist ik veel.

Tijdens een verslag van de Klauterkoers in Sweikhuizen liep mijn gast weg op het moment dat ze live overschakelden naar hun razende reporter bij de wielerronde. Daar stond ik met mijn bek vol tanden en geen idee wat ik kon vertellen over de deelnemers die klaar stonden bij de start. Volgens mij gaf ik binnen vijftien seconden terug aan de studio in Geleen.

Later ging ik als wielerspecialist op mijn fietsje naar de finish van de Amstel Gold Race in Meerssen. Achterop, onder de snelbinder, een UHER bandrecorder voor interviews. De Belg Erik van Lancker uit de Panasonicploeg van Peter Post won.
Nadat ik een paar renners had gesproken, waaronder de lokale held Theo de Rooij, zag ik Mart Smeets staan. Ik stapte op hem af met de briljante openingsvraag: 'Wat vond je van de koers?'
Daarop antwoordde mijn latere NOS collega: 'Klote!'
Even was ik stil, maar ik herpakte me.
'Er heeft toch een renner uit een Nederlandse ploeg gewonnen?'
En toen ik vervolgens mijn microfoon onder de neus van de beroemde wielercommentator stak kreeg ik een tirade waar ik nog steeds van onder de indruk ben: 'Dat interesseert me geen hol! Op bladzijde 1 van het basisboek voor wielerverslaggevers staat dat je objectief moet zijn. Het maakt mij dus niet uit wie er wint, als de koers maar spannend is. Vandaag was het klote!'
Volgens mij heb ik nog heel zachtjes 'dankjewel' gestameld voor ik af droop in de hoop die heer Smeets nooit meer tegen te komen…

Maar de leukste herinnering bewaar ik aan een middag in onze splinternieuwe radiostudio. Het is zo'n typisch je-moest-er-bij-geweest-zijn-verhaal, maar toch ga ik het proberen:
Onder het mom van oefenen maakten we een radioprogramma. Compleet met jingles en een tune. Voor de grap hadden we ons station Radio Jamaica gedoopt.
Na een tijdje spelen bedacht iemand dat het leuk was om een willekeurig telefoonnummer te draaien en de persoon aan de andere kant van de lijn mee te laten spelen in een stom quizje. Raad de plaat! of Gis wie het is. Ook daarvoor maakten we een jingle en het leek in onze ogen heel professioneel.
Het begon onschuldig, maar aan het eind van de middag wonnen mensen stereo-installaties, televisies en uiteindelijk zelfs een auto. Iemand uit Rotterdam zat juichend in ons nepprogramma.
Tot de belangrijkste technische man van de omroep plotseling in de studio stond. Hij was duidelijk not amused.
Een van ons had, in de veronderstelling dat hij alleen maar de spanning van de studio aanzette, ook op de zendknop gedrukt en zo kon heel Geleen en omgeving meegenieten van ons bedrog.

Radio was dus niet helemaal mijn ding. Ik had er ook niet zo'n goede stem voor volgens Carel, de beste technicus die we hadden.
Nadat ik een keer tijdens een ontbijtprogramma om zeven uur 's ochtends begon met het nummer Jump van Van Halen was het genoeg en kreeg ik het advies om me te concentreren op de nieuwe televisiecamera's die de omroep had gekocht.

het menneke links, bij de draaitafel, dat ben ik... (ja ja, mager en mét haar)

foto: Dagblad De Limburger, Wil Nilwik. 1988.