Hilversum. Ken je dat? Je staat te plassen in een openbaar toilet, denkt alleen te zijn, laat ongegeneerd een luidruchtige wind en precies op dat moment spoelt achter een van de deuren iemand door. Een keurige heer of -erger- een woest aantrekkelijke dame komt uit een van de kleine kamertjes. Hij of zij kijkt afkeurend in jouw richting, wast de handjes en loopt zonder iets te zeggen weg.
Vraag nou niet hoe ik hier op kom. Het is een vreselijke ervaring. Maar het kan nóg erger.
Het vorig jaar zaten we met een groep Formule1-collega's op het terras van een duur restaurant in de haven van Beaulieu, niet ver van Monaco. Ik moest nodig plassen. Op het toilet trof ik Olav Mol die net zijn handen had gewassen. In het voorbij lopen waarschuwde hij me voor een klemmende deur. Terwijl de vriendelijke commentator weer naar buiten liep gaf ik een stevige ruk aan de deurkruk. Deze deur klemde inderdaad behoorlijk.
Mijn hand schoot hard naar achteren. In al mijn enthousiasme had ik het sluitwerk van de deur kapot getrokken en daar stond ik met een halve losse klink in mijn hand. De andere helft hoorde ik op de grond kletteren.
'Hey!' riep iemand in het kleine kamertje.
Ik had er even geen rekening mee gehouden dat er na Olav al iemand anders naar het toilet was gegaan. De klemmende deur had dus ook nog op slot gezeten.
Na de eerste schrik probeerde ik de schade te herstellen. Opgelaten bestudeerde ik hoe de handgreep snel teruggeplaatst moest worden, zodat de deur weer open kon.
Precies op het moment dat ik geconcentreerd met mijn oog op klinkhoogte keek, kreeg de man aan de andere kant last van claustrofobie. Die raakte in paniek, omdat hij mij even niet meer hoorde en geen idee had waarom de kruk van de deur getrokken was.
Met een ferme trap werd de deur van binnenuit geforceerd. Krakend braken de scharnieren af, een deel van het kozijn kwam naar buiten en met grote snelheid vloog de deur open. Hard tegen mijn hoofd.
Een grote sterke kerel in zwart leren jack kwam uit het toilet, keek boos naar me, mompelde iets in onverstaanbaar Frans en liep snel weg.
Natuurlijk was ik geschrokken en het deed behoorlijk pijn, maar het ergste vond ik de schade die ik had aangericht. Ik geloof dat ik zonder plassen weer naar buiten ben gelopen, waar mijn collega's smakelijk moesten lachen om het verhaal en bezorgd keken naar de dikke bult die snel groeide.
Vraag nou niet hoe ik hier op kom. Het is een vreselijke ervaring. Maar het kan nóg erger.
Het vorig jaar zaten we met een groep Formule1-collega's op het terras van een duur restaurant in de haven van Beaulieu, niet ver van Monaco. Ik moest nodig plassen. Op het toilet trof ik Olav Mol die net zijn handen had gewassen. In het voorbij lopen waarschuwde hij me voor een klemmende deur. Terwijl de vriendelijke commentator weer naar buiten liep gaf ik een stevige ruk aan de deurkruk. Deze deur klemde inderdaad behoorlijk.
Mijn hand schoot hard naar achteren. In al mijn enthousiasme had ik het sluitwerk van de deur kapot getrokken en daar stond ik met een halve losse klink in mijn hand. De andere helft hoorde ik op de grond kletteren.
'Hey!' riep iemand in het kleine kamertje.
Ik had er even geen rekening mee gehouden dat er na Olav al iemand anders naar het toilet was gegaan. De klemmende deur had dus ook nog op slot gezeten.
Na de eerste schrik probeerde ik de schade te herstellen. Opgelaten bestudeerde ik hoe de handgreep snel teruggeplaatst moest worden, zodat de deur weer open kon.
Precies op het moment dat ik geconcentreerd met mijn oog op klinkhoogte keek, kreeg de man aan de andere kant last van claustrofobie. Die raakte in paniek, omdat hij mij even niet meer hoorde en geen idee had waarom de kruk van de deur getrokken was.
Met een ferme trap werd de deur van binnenuit geforceerd. Krakend braken de scharnieren af, een deel van het kozijn kwam naar buiten en met grote snelheid vloog de deur open. Hard tegen mijn hoofd.
Een grote sterke kerel in zwart leren jack kwam uit het toilet, keek boos naar me, mompelde iets in onverstaanbaar Frans en liep snel weg.
Natuurlijk was ik geschrokken en het deed behoorlijk pijn, maar het ergste vond ik de schade die ik had aangericht. Ik geloof dat ik zonder plassen weer naar buiten ben gelopen, waar mijn collega's smakelijk moesten lachen om het verhaal en bezorgd keken naar de dikke bult die snel groeide.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ik wil reacties altijd eerst even lezen, voor ze op dit weblog worden geplaatst. Daarom kan het even duren voor een reactie wordt gepubliceerd. Ik plaats niet zomaar elke reactie. Het is mijn weblog, dus ik bepaal wat ik een goede reactie vind en wat niet. Als je het er niet mee eens bent, dan moet je lekker zelf een weblog beginnen.
Anonieme reacties zal ik extra kritisch bekijken.