witte wiefke (II)

Kampen. We zijn er bijna. Het Witte Wiefke heeft de zeilen al gestreken en pruttelt op de motor richting IJsselkade. Gisteren zijn we van Kampen naar Lemmer gevaren. Oorspronkelijk was het plan om in Enkhuizen aan te meren, maar de wind bracht ons naar de haven van het Friese plaatsje. Anders hadden we nog uren moeten zeilen en we vonden het wel mooi geweest. In Lemmer hebben we overnacht en vandaag zijn we teruggezeild naar de thuishaven in Kampen.
Ik zit met het gastenboek op schoot. Mijn schoonmoeder heeft mij benoemd tot familieschrijver en dus mag ik even een aardig verhaaltje schrijven voor de schipper, zijn vrouw en hun lieve kindertjes.
Ik blader een beetje door het schrift met harde kaft om inspiratie op te doen, maar ik heb het snel gezien. Zoveel fantasie hebben mijn voorgangers niet gehad. Het zijn vooral kreten over het weer en vriendelijke bedankjes.
Het volgend seizoen begint het Witte Wiefke waarschijnlijk met een nieuw gastenboek, want helemaal achterin vind ik pas een lege bladzijde. Ik pak mijn ballpoint en begin zonder nadenken:

"Aan het eind van een gastenboek vol lovende woorden is het tijd voor een paar kritische kanttekeningen. Want van Het Witte Wiefke kan je alles zeggen, behalve dat je er een rustig en ontspannen weekend hebt. Zeker niet als je op reis bent met het fenomeen (schoon)familie."

Zo, de toon is gezet! Ik zal ze krijgen. De ouders van mijn vriendin zullen spijt hebben dat deze opdracht aan mij is toevertrouwd.
Maar hoe nu verder? Ik krabbel achter mijn oor, bijt op de Bic en staar even in het luchtledige.

"Om te beginnen is mij opgevallen dat het schip tijdens het varen nogal kan schommelen. Bovendien gaat zeilen niet vanzelf. We hebben keihard moeten werken. De strenge bemanning heeft ons van alles geleerd in korte tijd. Zeilen hijsen en weer laten zakken. Overstag gaan en gijpen, whatever that may be.
Ook moesten we allerlei bekende begrippen op een nieuwe manier toepassen. Ik dacht altijd dat bokkenpoten koekjes waren, dat het botermeisje uit Zeeland kwam en dat je met zwaarden moest vechten. En ik weet voortaan dat alle Nederlandse spreekwoorden, gezegden en uitdrukkingen van het Witte Wiefke komen: Geen land mee te bezeilen. Wind uit de zeilen nemen. De loef afsteken. Tussen wal en het schip. Etcetera.
Na regen komt zonneschijn."

Een heel sterk middenstuk vind ik het niet, maar het staat er al. Op zo'n moment ontdek je wat een zegen het is om te schrijven met een laptop. Lang leve de backspace. Ik krijg ook al een soort lichte kramp in mijn duim, omdat ik niet meer gewend ben om zo'n stukje tekst met de hand te schrijven.
Het wordt tijd om lollig te doen, maar dat is vandaag lastig. Ik heb een stevige kater en voel me niet helemaal lekker. Het feit dat ik hier binnen zit te wiebelen maakt de situatie er niet beter op.

"Nog iets; Het feit dat er een tap aan boord is. Dat kan natuurlijk niet. Op deze manier komen gasten wel heel snel in de verleiding om zich te bezatten na een verloren potje Risk. En dan zal je altijd zien dat het schip ook de volgende dag gewoon weer schommelt.
Maar goed. Eerlijk is eerlijk, ik heb ook veel geleerd tijdens deze twee-en-een-halve dag. Om te beginnen over de familie waar ik in terecht ben gekomen. Details hierover zijn helaas met geen pen te beschrijven. Ook heb ik geleerd dat ik niet te veel bagage mee moet nemen als ik nog eens ga zeilen. De meeste kleren zitten nog ongebruikt in mijn te grote tas. En ik heb ontdekt dat een actief doeweekend zo gek nog niet is. Ik heb spieren aangesproken waarvan ik niet wist dat ze bestonden en ik heb mijn familie dingen zien doen waarvan ik niet kon bevroeden dat ze het konden. Ze zijn veel handiger dan ik had durven hopen. Daar zal ik in de toekomst zeker nog een keer dankbaar misbruik van maken"

Ik weet inmiddels dat de beste stukjes niet geschreven worden als het moet. Het wordt pas leuk als een verhaaltje spontaan uit mijn vingers rolt en de aller-beste zinnen bedenk ik als er geen gelegenheid is om ze op te schrijven. Die gaan verloren door vergetelheid.
Ik heb inmiddels anderhalf kantje vol. Het is genoeg. Ik moet er nog even een eind aan breien. Als het even kan de cirkel rond maken.

"578 foto's verder moet ik stellen dat het visueel in ieder geval een interessant weekend was. En ja, we hebben gelachen. De bemanning was top en gastvrij. Dit is een kindvriendelijk Wiefke.
Dus aan het eind van een gastenboek vol lovende woorden moet ik helaas concluderen dat het lastig is om kritische kanttekeningen te plaatsen bij een weekendje zeilen aan boord van het Witte Wiefke. Jammer genoeg kan ik niets anders meer zeggen dan Hulde of Dankjewel!"

Ik sla het schrift dicht en leg het op tafel. Graag zou ik even wachten op de reacties van familieleden die mijn verhaaltje zodadelijk nieuwsgierig gaan lezen, maar ik moet even een luchtje scheppen en horizon zien. Mijn evenwichtorgaan snakt naar rust.

Het zeilen op de Groninger tjalk is me reuze meegevallen. Als ik eerlijk ben geef ik toe dat het geweldig was. Zeker voor herhaling vatbaar. Het Witte Wiefke is een aanrader voor iedereen die ooit een familie-uitje moet organiseren!