Kampen. In tegenstelling tot velen heb ik nooit moeite gehad met het fenomeen schoonfamilie. Als welafgericht Labrador kan ik het immers met bijna iedereen vinden. Toch is een heel weekend opgescheept zitten met de ouders van mijn vriendin, haar broers, de aangetrouwde dames en hun kroost zelfs aan mij veel gevraagd.
Het was dan ook niet mijn voorstel om te gaan varen. Ik had meer heil gezien in een hotelletje, een riante boerderij of desnoods Centre Parks. Als er maar meer ruimte was geweest om me ongemerkt terug te trekken. Ik vind het namelijk een beetje gênant wanneer deze keurige mensen ontdekken dat ik buitengewoon veel geluid maak tijdens het poepen, dat die drolletjes enorm stinken en ik keihard kan snurken. Maar in deze had ik weinig tot niets in te brengen. Mijn vriendin had, in overleg met haar broers, besloten om haar ouders, ter gelegenheid van hun 40-jarig huwelijk, een weekendje zeilen op een Groninger tjalk aan te bieden.
En ik moest mee.
Nou moet je weten dat er in Geleen, waar ik vandaan kom, niets te varen valt. Ik heb dus nooit de kans gehad om zeebenen te ontwikkelen. Alle keren dat ik heb gezeild zijn op één vinger te tellen. Na het behalen van mijn surfdiploma, in 1984, heb ik nooit meer nagedacht over begrippen als gijpen en overstag gaan. Vraag mij niet naar loef- of lijzijde. Ik weet alleen nog net dat stuurboord links is en bakboord rechts.
Voor de zekerheid had ik een enorme berg bagage meegenomen. Alle soorten kleding dubbel. Iets voor in zon, iets voor regen, dikke truien, extra jassen en een stormuitrusting. Je weet immers nooit. Maar zelfs een comfortabel schip als het Witte Wiefke is niet berekend op de complete garderobe van een neuroot. Ze zijn Van Gendt en Loos niet. En dan had ik ook voor mijn zoon Art alles uit de kast getrokken, omdat je ook niet zeker weet of hij tijdens twee dagen varen echt niet meer nodig heeft dan een paar luiers en een schoon rompertje.
Het inladen van alle bagage had dus een tijdje in beslag genomen. Ik had al vrij snel door dat de deur van onze hut in ieder geval niet meer dicht zou kunnen en dus maakte ik me, voor het weekend goed en wel was begonnen, ernstig zorgen over mijn privacy. Het leek mij een uitgelezen moment om -dan maar- veel te gaan drinken, hoewel ik daar over het algemeen nog harder van ga snurken.
(wordt vervolgd)
Het was dan ook niet mijn voorstel om te gaan varen. Ik had meer heil gezien in een hotelletje, een riante boerderij of desnoods Centre Parks. Als er maar meer ruimte was geweest om me ongemerkt terug te trekken. Ik vind het namelijk een beetje gênant wanneer deze keurige mensen ontdekken dat ik buitengewoon veel geluid maak tijdens het poepen, dat die drolletjes enorm stinken en ik keihard kan snurken. Maar in deze had ik weinig tot niets in te brengen. Mijn vriendin had, in overleg met haar broers, besloten om haar ouders, ter gelegenheid van hun 40-jarig huwelijk, een weekendje zeilen op een Groninger tjalk aan te bieden.
En ik moest mee.
Nou moet je weten dat er in Geleen, waar ik vandaan kom, niets te varen valt. Ik heb dus nooit de kans gehad om zeebenen te ontwikkelen. Alle keren dat ik heb gezeild zijn op één vinger te tellen. Na het behalen van mijn surfdiploma, in 1984, heb ik nooit meer nagedacht over begrippen als gijpen en overstag gaan. Vraag mij niet naar loef- of lijzijde. Ik weet alleen nog net dat stuurboord links is en bakboord rechts.
Voor de zekerheid had ik een enorme berg bagage meegenomen. Alle soorten kleding dubbel. Iets voor in zon, iets voor regen, dikke truien, extra jassen en een stormuitrusting. Je weet immers nooit. Maar zelfs een comfortabel schip als het Witte Wiefke is niet berekend op de complete garderobe van een neuroot. Ze zijn Van Gendt en Loos niet. En dan had ik ook voor mijn zoon Art alles uit de kast getrokken, omdat je ook niet zeker weet of hij tijdens twee dagen varen echt niet meer nodig heeft dan een paar luiers en een schoon rompertje.
Het inladen van alle bagage had dus een tijdje in beslag genomen. Ik had al vrij snel door dat de deur van onze hut in ieder geval niet meer dicht zou kunnen en dus maakte ik me, voor het weekend goed en wel was begonnen, ernstig zorgen over mijn privacy. Het leek mij een uitgelezen moment om -dan maar- veel te gaan drinken, hoewel ik daar over het algemeen nog harder van ga snurken.
(wordt vervolgd)
Hallo grote neef,
BeantwoordenVerwijderenJan Rein tussen de WAFI's!! Ik ben benieuwd naar het vervolg en trots op m'n grote neef's natuurlijke aversie tegen dat soort bootjes (mag geen schip genoemd worden).
Groeten uit de Golf van Mexico,
Stuurman Coen.
(Wind Assisted F$#%@*g Idiots) Hhahahaha!!
"dat stuurboord links is en bakboord rechts"
BeantwoordenVerwijderenDan komt het vast wel goed ;-)
goedendag
BeantwoordenVerwijderenik kwam bij toeval uit bij uw site.
ik wou graag even iets melden tegen Stuurman Coen.
ik ben kapitein op zeeschepen en heb geleerd om nooit neerdunkend te praten over dit soort scheepjes.
die hebben meer megemaakt en zijn zeewaardiger dan de meeste schepen dan waar stuurman Coen op zal varen
groeten Kapitein D