munstergeleen

Munstergeleen. Moreen, Marinka, Stephanie, Sonja en Daphne. De leukste meisjes kwamen uit Munstergeleen. Ze woonden bijna allemaal op de route naar school. Want drie jaar lang fietste ik van Geleen naar Sittard, langs de kapel van Pater Karel in Munstergeleen en langs de ouderlijke huizen van de meisjes waar ik stuk voor stuk verliefd op ben geweest.
Vandaag was ik er voor een onderwerp over dyslexie. Ik vind het overigens heel gemeen dat ze zo’n woord hebben gekozen voor dit probleem. Het is als slechtziend schrijven met heel kleine lettertjes of slechthorend fluisteren. Maar dat terzijde.
Terug naar Munstergeleen. Ik denk dat ik er zo’n zestien of zeventien jaar niet meer was geweest. Om er voor tienen vanochtend te zijn waren we al rond zeven uur vertrokken in Hilversum. Vroeger was het een kwartier, max twintig minuten fietsen. Bij de Oranjelaan het spoor over, linksaf langs het asiel en dan door het veld.
Vandaag kwam ik van de andere kant. Met de auto over de Middenweg en de Sittarderweg. Langs het fietstunneltje waardoor wij vroeger het dorp verlieten en richting de Sittardse Kollenberg gingen.
Het was vreemd om zoveel jaar later opeens terug te zijn op zulk bekend terrein. Alsof de tijd stil had gestaan en een jonge ik ieder moment voorbij kon komen. De eerste twee uur geen les gehad. Een boodschappentas met zo min mogelijk boeken aan het stuur. En dan zou Moreen dadelijk op een omafiets springen, daar bij dat witte huis aan de rechter kant van de weg.
Natuurlijk niet.
Twee uur later reden we alweer richting Deventer en lieten we het Limburgse vlekje achter ons. Ik verbaasde me nog even over de hoeveelheid rolluiken voor de ramen, alsof het een extreem onveilig dorp is geworden. Maar daar leek het vanmorgen in ieder geval niet op. Het was er stil en verlaten.
Onderweg kwamen de herinneringen een voor een terug. En natuurlijk ook de kleine teleurstellingen. Misschien hadden we toch nog even moeten doorrijden naar Pater Karel. Die is tegenwoordig heilig en biedt troost.