Son en Breugel. Twee reizen had ik achter elkaar gemaakt met Rob Kamphues en de faunisten. Daarna kon ik even niet meer slapen zonder een goed glas Tequila. Mijn tijdelijke verslaving had ik vooral te danken aan de heftigheid van die twee klussen en maar voor een klein deel aan de grappige presentator. Hij had alleen de dranksoort bepaald.
Tequila had ons op de been gehouden. Het had Venezuelaanse bacteriën gedood en elke avond opnieuw moed gegeven om ons verder onder te dompelen in nieuwe volstrekt onverantwoorde avonturen.
We scheurden mee in de Quote Challenge en zagen mensen voor onze neus crashen. Een paar dagen later beleefden we samen hachelijke momenten in gammele goudmijnen, ons vliegtuig stortte bijna neer, ik werd gearresteerd omdat ik stiekem de grensbewaking had staan filmen, we werden bijna doodgereden op onoverzichtelijke snelwegen, sliepen met elkaar in een hangmat op de armoedigste plek langs de Orinocorivier, zaten bij een rebellenleger aan boord en de producer kreeg als slagroom op de cake het dengue-virus mee naar huis.
Zo’n tripje schept een band. Ik weet zeker dat als we elkaar over 50 jaar, zo dement als een deur, tegenkomen bij een of andere rollatorreparateur, dan hebben we het al snel over die ene dag in Marokko en over de dagen daarna in Venezuela. Indiana Jones voor BNN.
Als ik nu iets moet doen dat in principe onverantwoord is, dan moet ik telkens denken aan de Tequila-avonden met Rob, regisseur Ap en producer Alex. Aan het krakkemikkige karretje waarmee we samen afdaalden, diep in de gangen van een illegale goudmijn. Daar waar de boomstammen die als stutpaal dienst deden waren aangevreten door bonte knaagkevers, waar de lampjes knipperden door onveilig bevestigde stroomdraden en waar met behulp van extreme springstoffen nieuwe gangen werden gegraven.
Als je het met die doldwaze momenten vergelijkt, dan is opeens niets meer spannend. Zelfs niet het maken van een shot vanaf een in de hoogste stand uitgeschoven vorkheftruck. De gammele pallet, dat je op geen enkele wijze gezekerd bent en het feit dat je geen idee hebt of de bestuurder een professional is of niet, het maakt allemaal niets meer uit. Dat engeltje op je schouders is uitvoerig getest en geschikt bevonden.
De stunt met de heftruck leverde vanmiddag een prachtig shot op, maar het kan best zijn dat dit in de montage sneuvelt. Het hoort er bij. Net als het feit dat ik mijn vriend Kamphues een beetje uit het oog ben verloren. Tegenwoordig draait hij met de cameramannen van een ander facilitair bedrijf. Stiekem hoop ik dat we weer herenigd worden als ik over twee weken freelancer ben. En daar moest ik nou aan denken op het moment dat de vorkheftruck vanmiddag weer zakte en ik wist dat het volgende onverantwoorde avontuur weer goed was afgelopen.
Tequila had ons op de been gehouden. Het had Venezuelaanse bacteriën gedood en elke avond opnieuw moed gegeven om ons verder onder te dompelen in nieuwe volstrekt onverantwoorde avonturen.
We scheurden mee in de Quote Challenge en zagen mensen voor onze neus crashen. Een paar dagen later beleefden we samen hachelijke momenten in gammele goudmijnen, ons vliegtuig stortte bijna neer, ik werd gearresteerd omdat ik stiekem de grensbewaking had staan filmen, we werden bijna doodgereden op onoverzichtelijke snelwegen, sliepen met elkaar in een hangmat op de armoedigste plek langs de Orinocorivier, zaten bij een rebellenleger aan boord en de producer kreeg als slagroom op de cake het dengue-virus mee naar huis.
Zo’n tripje schept een band. Ik weet zeker dat als we elkaar over 50 jaar, zo dement als een deur, tegenkomen bij een of andere rollatorreparateur, dan hebben we het al snel over die ene dag in Marokko en over de dagen daarna in Venezuela. Indiana Jones voor BNN.
Als ik nu iets moet doen dat in principe onverantwoord is, dan moet ik telkens denken aan de Tequila-avonden met Rob, regisseur Ap en producer Alex. Aan het krakkemikkige karretje waarmee we samen afdaalden, diep in de gangen van een illegale goudmijn. Daar waar de boomstammen die als stutpaal dienst deden waren aangevreten door bonte knaagkevers, waar de lampjes knipperden door onveilig bevestigde stroomdraden en waar met behulp van extreme springstoffen nieuwe gangen werden gegraven.
Als je het met die doldwaze momenten vergelijkt, dan is opeens niets meer spannend. Zelfs niet het maken van een shot vanaf een in de hoogste stand uitgeschoven vorkheftruck. De gammele pallet, dat je op geen enkele wijze gezekerd bent en het feit dat je geen idee hebt of de bestuurder een professional is of niet, het maakt allemaal niets meer uit. Dat engeltje op je schouders is uitvoerig getest en geschikt bevonden.
De stunt met de heftruck leverde vanmiddag een prachtig shot op, maar het kan best zijn dat dit in de montage sneuvelt. Het hoort er bij. Net als het feit dat ik mijn vriend Kamphues een beetje uit het oog ben verloren. Tegenwoordig draait hij met de cameramannen van een ander facilitair bedrijf. Stiekem hoop ik dat we weer herenigd worden als ik over twee weken freelancer ben. En daar moest ik nou aan denken op het moment dat de vorkheftruck vanmiddag weer zakte en ik wist dat het volgende onverantwoorde avontuur weer goed was afgelopen.
Heel goed zo zet je je alvast in de markt. Vertel je unique selling points. Oude vrienden kunnen nieuwe worden. Maar is de reunie dan zo gevaarlijk? en nederland te koop? een beetje misschien. OK het wordt tijd voor Rob om nieuwe avonturen te gaan beleven.
BeantwoordenVerwijderengerny