circus Rein

Utrecht. Ik heb een grappig kind en een lieve vrouw, een drukke onregelmatige baan, mijn weblogverslaving, wat vrienden, een huis, tuin en rommelschuur. Teveel spullen die kapot gaan of vragen om een nutteloze update. Ik heb een omvangrijk sociaal netwerk, mijn dromen en idealen. Alles bij elkaar heb ik mijn handen behoorlijk vol. En ondertussen steeds meer behoefte aan nachtrust. 
Soms voelt het alsof ik circusartiest ben. Die ene, met de act van draaiende bordjes op smalle wiebelende stokjes. Ik hol heen en weer om telkens een ander bordje aan te slingeren. Ondertussen kijkt iedereen toe om te zien waar het mis zal gaan. 
Voor mijn gevoel kan er geen bordje meer bij. Toch wordt de act deze zomer uitgebreid. 
We verwachten ons tweede kindje. Daar verheug ik me enorm op, maar ik vraag me ook voortdurend af welke bordjes ik moet laten vallen. Het is onmogelijk om alles te doen wat ik wil doen. Ik moet streng keuzes gaan maken. Alleen kan ik nog niet kiezen. 
‘We zien wel.’ Denk ik over het algemeen. Het komt zoals het komt. En als het niet gaat zoals het moet, dan moet het maar zoals het gaat. Wat dat betreft ben ik nu veel rustiger dan toen mijn Lieve Lief zwanger was van de eerste. Maar er zijn momenten... 
Er is nog zoveel te doen. De kinderkamer moet op orde. Het kamertje van de oudste moet ingericht. Gevolg is dat ik mijn kantoor zal opheffen en verhuis naar zolder. 
Er nog niet zo veel gebeurt en ik heb het al zo druk. Krijg ik nou (godverdomme) alweer nesteldrang? 
Paniek!
Hier in huis ben ik degene met de zwangerschapskwalen. Van tijdelijke dementie tot vreetbuien. Ondertussen bekommer ik me om mijn circusact en vrees ik voor het voortbestaan van de weblog als er straks prioriteiten gesteld moeten worden.