over vliegen

Maastricht Airport. Ergens in 2006 vloog ik van Curaçao naar Amsterdam en tijdens die KLM-vlucht irriteerde ik me wezenloos aan jammerende kinderen om mij heen. Eenmaal met beide benen op de grond heb ik, in al mijn woede, een blog aan deze rampvlucht gewijd. Het verhaal heeft een aantal ouders behoorlijk geschokt. Er zijn (ex) vrienden die zich aangesproken voelden en waar ik sindsdien niets meer van vernomen heb. Zelf had ik op dat moment nog geen nageslacht. Wel was mijn vrouw al zwanger, dus nam ik me voor om mijn kids niet te laten vliegen voor ze 18 zouden zijn.
Tot mijn ouders ons aanboden om een weekje met de hele familie naar Gran Canaria te gaan. Toen vlogen de principes gelijk overboord. Twee weken voor zijn tweede verjaardag zat mijn zoon Art in een vakantiecharter van Transavia. Van Maastricht Airport via Rotterdam naar Las Palmas. En terug.
Met samengeknepen billen zat ik er bij. Hoogst persoonlijk had ik de goden verzocht met mijn stoere taal. De kans was levensgroot dat uitgerekend mijn kind de grootste brulboei in de HV165 zou zijn. Al weken lang maakte ik me druk over het mogelijk gedonder, gemekker, gelazer, gekloot, gewauwel, gezanik, gezever, jengelen, mauwen, piepen, gillen en janken van het liefste kereltje op aarde.
Bij de trap van het vliegtuig begon het al. Meneer was angstig. Met zijn kleine grijpgrage handjes trok hij hard aan mijn borsthaar. Hij had ze alledrie tegelijk vast. Het andere handje trilde en zijn mondje pruilde. Ik hield niet alleen hem, maar ook mijn hart vast.
Tot mijn grote verbazing ging het echter buitengewoon goed. Niets aan de hand. Hij liet zich rustig vastgespen op schoot, keek in eerste instantie ietwat nerveus, maar later rustig naar buiten en speelde een beetje met het tafeltje. Dat was geen enkel probleem, want in de stoel voor ons stond een MaxiCosi met daarin een luid schreeuwende baby. Die was toch al wakker.
Tijdens de week op Gran Canaria heb ik ontdekt dat we geen medelijden hoeven hebben met de toeristen die voor deze bestemming hebben gekozen. Gegil aan boord is zo’n beetje het enige wat er tijdens zo’n vakantie te beleven valt.
Van mijn kind heeft echter niemand last gehad. De hele week moest ik me inhouden, want voor ik echt trots kon zijn moesten we eerst nog terug. Ook dat was geen enkel probleem. Misschien denkt de meneer die voor ons zat er iets genuanceerder over, maar ik ben zeer tevreden. Mijn zoon heeft zich in de lucht keurig gedragen. Hij heeft niet gehuild, niet geschreeuwd en zelfs anderhalf uur rustig liggen slapen.
Dat geeft de burger moed. Laat ik nou nog een berg KLM-punten hebben...