het nieuwe testament

Utrecht. Wat is het beste antwoord op de vraag: ‘Alles goed?’ Soms weet ik niet wanneer je eerlijk moet zijn. Of kan je beter altijd een wenselijk antwoord geven? Op dit moment weet ik het helemaal niet meer. Ik maak immers niet zomaar een spoedafspraak met de notaris. Die man zou kunnen weten dat deze standaard openingsvraag niet handig is.
Met mij is niet alles goed. Veel goed, maar niet alles.
Het is snel gegaan, maar meneer heeft het voor elkaar. Binnen twee jaar. Of eigenlijk binnen één jaar als je rekent vanaf zijn eerste gebrabbel.
Inmiddels bakt Art hele zinnen. Hij bouwt zijn woordenschat in rap tempo uit door alles te herhalen wat die kleine oortjes opvangen. Dagelijks doet hij ons versteld staan met nieuwe grappen en grollen. Hij kan perfect aangeven wat hij (niet) wil. Tot overmaat van ramp wijst hij mij genadeloos op mijn eigen taalgebruik. Ook het K-U-T woord zegt hij vrolijk na en hij herhaald het met plezier. Sinds kort heb ik pas in de gaten dat ik het vrouwelijk geslachtsorgaan vaker gebruik dan ik dacht.
Maar goed, daar gaat het niet over. De opvoeding kan op punten mislukken en verbeterpunten kennen, er zijn echter grenzen. Zelfs een kereltje van twee moet weten dat hij te ver kan gaan. Dat hij zijn vader tot op het bot kan krenken. En dat zoiets gevolgen heeft.
Tot nu toe heb ik altijd ontzettend veel van het mannetje gehouden. Hij kon in mijn ogen niets verkeerd doen, maar die tijd is voorbij. Ik laat niet voor niets mijn testament aanpassen. 
Geen vader vind het leuk om zijn zoon te onterven, toch is er soms geen andere uitweg.
Een recente uitspraak van de kleine jongen is onacceptabel. Dit kan ik niet tolereren. Het is hard, maar rechtvaardig. Er gaat een streep door zijn erfenis. Dan had hij maar niet met dat ene zinnetje op de proppen moeten komen. En had hij het één keer gezegd, dan zou ik het kunnen vergeven. Het is de eindeloze herhaling waarmee hij te ver is gegaan. Veel te ver. Om nog maar te zwijgen over het feit dat hij het ook hard in de tuin heeft staan roepen en dat nu ook de buurvrouw op de hoogte is. 
Geen vader kan er mee leven dat zijn zoon tot tien keer toe en met een stralende glimlach zegt: ‘Papa is een meisje!’