Utrecht. ‘Luister je wel?’, vroeg laatst iemand en pas op dat moment realiseerde ik me dat ik midden in een goed gesprek mijn e-mail zat te checken. Lang leve de smartphone!
Nou ja, lang leve... De mijne heeft het precies 51 dagen gedaan. En toen was hij opeens stuk. Een wit scherm was het enige wat er nog te zien was. Zelfs stom bellen kon niet meer. Inmiddels heeft mijn provider het toestel opgestuurd naar de firma Blackberry en ik hoop dat ze een serieuze storing vinden. Niet dat ze straks roepen dat uitgerekend dit gevalletje niet onder de garantie valt, want dat zal je altijd zien. Als het een dure reparatie wordt of ik zelfs een heel nieuw apparaat moet kopen ben ik mooi de sigaar. Heb ik eens een keer iets niet verzekerd...
Afijn, ik zal niet langer vooruit lopen op de zaken. Maar verslavend is het wel, die homecomputer op zakformaat. Het is al zo erg dat ik geen normaal gesprek meer kan voeren en nu afkickverschijnselen heb. Zit ik weer te klooien met die ouderwetse Nokia E71 van het vorig jaar.
Ik schaam me ook een beetje. Als je er over nadenkt is het van de zotte. Een verzachtende omstandigheid is wellicht dat in mijn omgeving bijna iedereen Twittert of Facebookt. Zeker in Omroepland communiceert iedereen zich kapot. Behalve praten; dat is wel heel erg 2008.
Alleen moet ik werk en privé nog even scheiden, anders doet mijn vrouw het wel. Zij is over het algemeen heel lief en begripvol, maar ze trekt het niet als ik haar sms dat het eten klaar is, terwijl zij gewoon in de tuin zit. Collega’s daarentegen vinden het doodnormaal om van voor naar achteren in een auto te pingen.
‘Hoe is het op de achterbank?’
Er zijn inmiddels de eerste Tweets gepubliceerd op momenten dat ik met de schrijver van die (onzin)berichten een goed gesprek voerde. Of dacht te voeren. Dat is zo iemand die je beter kan bellen als je hem even wil spreken en dan nog is aandacht niet gegarandeerd.
Ik hoop dat deze hype over zal waaien, hoewel het voorlopig nog steeds gekker wordt. De tendens is dat we onze vrienden volgen op displays en niet door te vragen hoe het met ze gaat. Ik doe er op mijn manier aan mee. Of is het niet gek als ik nu via deze blog mijn excuses aanbied aan degene die deze week nog in het luchtledige stond te kletsen?
Nou ja, lang leve... De mijne heeft het precies 51 dagen gedaan. En toen was hij opeens stuk. Een wit scherm was het enige wat er nog te zien was. Zelfs stom bellen kon niet meer. Inmiddels heeft mijn provider het toestel opgestuurd naar de firma Blackberry en ik hoop dat ze een serieuze storing vinden. Niet dat ze straks roepen dat uitgerekend dit gevalletje niet onder de garantie valt, want dat zal je altijd zien. Als het een dure reparatie wordt of ik zelfs een heel nieuw apparaat moet kopen ben ik mooi de sigaar. Heb ik eens een keer iets niet verzekerd...
Afijn, ik zal niet langer vooruit lopen op de zaken. Maar verslavend is het wel, die homecomputer op zakformaat. Het is al zo erg dat ik geen normaal gesprek meer kan voeren en nu afkickverschijnselen heb. Zit ik weer te klooien met die ouderwetse Nokia E71 van het vorig jaar.
Ik schaam me ook een beetje. Als je er over nadenkt is het van de zotte. Een verzachtende omstandigheid is wellicht dat in mijn omgeving bijna iedereen Twittert of Facebookt. Zeker in Omroepland communiceert iedereen zich kapot. Behalve praten; dat is wel heel erg 2008.
Alleen moet ik werk en privé nog even scheiden, anders doet mijn vrouw het wel. Zij is over het algemeen heel lief en begripvol, maar ze trekt het niet als ik haar sms dat het eten klaar is, terwijl zij gewoon in de tuin zit. Collega’s daarentegen vinden het doodnormaal om van voor naar achteren in een auto te pingen.
‘Hoe is het op de achterbank?’
Er zijn inmiddels de eerste Tweets gepubliceerd op momenten dat ik met de schrijver van die (onzin)berichten een goed gesprek voerde. Of dacht te voeren. Dat is zo iemand die je beter kan bellen als je hem even wil spreken en dan nog is aandacht niet gegarandeerd.
Ik hoop dat deze hype over zal waaien, hoewel het voorlopig nog steeds gekker wordt. De tendens is dat we onze vrienden volgen op displays en niet door te vragen hoe het met ze gaat. Ik doe er op mijn manier aan mee. Of is het niet gek als ik nu via deze blog mijn excuses aanbied aan degene die deze week nog in het luchtledige stond te kletsen?
Hahahaha hier vanuit turkije krijg je ervan als je
BeantwoordenVerwijderenapple in de steek laat met je black berry.
Wat een goed toestel zeg hahahaha.
Eneuh...... max leeft nog als we terug komen boerman!!!