Wijster. De eerste nachtvorst heeft de ramen van auto's ondoorzichtig gemaakt. Het gras wit. Een oranje ochtendzon breekt langzaam door het geelgroene blad van de bomen en trekt lange schaduwen. De lucht is lichtblauw, het halve maantje nog zichtbaar. Tractoren rijden af en aan met karrenvrachten vol maïs. Tot grote vreugde van Art rijdt er een soort combine op het veld.
‘Kijk, bij de schaapjes komen er wolkjes uit de mond!’
Zo probeer ik mijn zoon in zijn taaltje te wijzen op de koude ochtendlucht. Hij zit in de Buggy met de handjes in de zakken van zijn winterjas, die speciaal voor deze reis van zolder is gehaald. We lopen van een parkeerplaats bij het Bezoekerscentrum Dwingelderveld naar de schaapskooi, een paar honderd meter verderop.
In de verte zien we de kudde, die net buiten is. De herder maakt nog geen aanstalten om door te lopen en dus hebben we geluk deze morgen. De heideschapen vinden het prima dat wij een kijkje komen nemen. Het liefst zou ik er nu op los gaan fotograferen, maar ik moet mijn zoon natuurlijk een en ander uitleggen over de natuur. Alleen weet ik eerlijk gezegd ook niet zo veel van schapen en heide. Ik ben helaas toch meer een stadsmens. Gelukkig is herder Menno bereid om in alle rust antwoord te geven op al onze vragen.
We zijn iets ten noorden van Ruinen, aan de rand van de Benderse Heide. Dat is volgens mij een onderdeel van Nationaal Park Dwingelderveld. De kudde bestaat uit ongeveer tweehonderdzeventig heideschapen, het oudste schapenras in West-Europa. De beesten zijn herkenbaar aan hun ranke bouw, stugge meerkleurige wol, lange staarten en de hoorntjes.
Menno heeft twee honden die eigenlijk al het werk opknappen. Ze reageren direct op een speciaal fluitje en zo kan de herder zijn kudde bij elkaar houden of precies sturen naar het deel van de heide dat begraasd moet worden. Het is mooi om te zien. Ook Art zit gebiologeerd vanuit zijn wagentje te kijken.
Ik zeg dat ik jaloers ben. Hier en nu lijkt het mij wel wat om nooit in de file te staan en geen gestresste opdrachtgevers te hebben. Op een prachtige dag als deze op je dooie gemak een wandeling over zo’n uniek natuurgebied mogen maken en er nog voor betaald krijgen ook. Menno lacht. Dit hoort hij natuurlijk vaker. Hij legt me uit hoe zijn week er uit ziet en wat behoort tot zijn taken en verantwoordelijkheden. Veel zinnen heeft de man niet nodig om mij aan het verstand te peuteren dat dit ook een baan is met voor- en nadelen.
Als de herder met zijn kudde de hei op trekt en ik met mijn zoon terug loop naar de warme auto realiseer ik me dat Menno hier over een half jaar nog steeds loopt en dan heb ik als cameraman alweer een paar honderd nieuwe avonturen beleefd. Herder zijn lijkt me geweldig voor een week; cameraman is voor het leven.
Het is ook maar wat je leuk vindt!
Prachtige foto.
BeantwoordenVerwijderen