op mijn sloffen

Ezeltje Prik is een tijdschrift voor Prima Ouders, verschijnt acht keer per jaar en wordt in een oplage van 198.000 exemplaren gratis verspreid via alle kinderdagverblijven. Sinds een tijdje schrijf ik columns voor dit blad over mijn dagelijkse beslommeringen als papa van Art en Imme. Voor de lezers van deze weblog die geen kinderen op een kinderdagverblijf hebben en voor zij die vergeten zijn om de laatste Ezeltje Prik mee te nemen, hier mijn column uit nummer 1 van 2011:

Is het zo’n ochtend?

Het regent, we zijn al laat en voor de deur van Okido staan de auto’s dubbel geparkeerd. Er is geen doorkomen aan. Persoonlijk heb ik een hekel aan ouders die hun kroost niet lopend of fietsend naar het kinderdagverblijf brengen, maar met zulk weer zijn principes er om overboord te gooien. Bovendien heb ik haast en ik moet dadelijk met de auto verder.

Imme heeft geen zin vandaag en Art weigert uit te stappen zolang ik geen paraplu heb uitgeklapt. Waarom weet hij überhaupt van het bestaan van het fenomeen paraplu? Hij is drie!

Eenmaal binnen gaat het nog steeds niet vanzelf. Beide kinderen moeten de jas en schoenen uit. Slofjes aan. Ook papa moet een soort stoffen sloffen over zijn schoenen trekken, zodat de vloer binnen lekker schoon blijft voor de rondkruipende kinderen. Terecht, maar nu liggen er voornamelijk kleine maten in het mandje. Na wat gehannes kan ik gelukkig een setje overnemen van een andere vader, die al afscheid van zijn kind heeft genomen.

De appel en banaan horen in de fruitmand, de schriftjes op een plank en de knuffels in de kledingmandjes van Art en Imme. Dit rondje maak ik bijna wekelijks, maar niet altijd met aan ieder been een kind. Vandaag natuurlijk wel.

Natascha en Elise, de lieve leidsters, verlossen me. Art krijgt een puzzel en Imme een paar blokken. Opeens heb je geen kind meer aan ze. Zelfs een afscheidskus is in eerste instantie teveel gevraagd.

Ik verexcuseer me voor mijn haast en maak deze ochtend geen praatje met de leidsters. Nog twee keer zwaaien, een keer terug hollen voor een kletsnatte snotzoen en dan trek ik de deur van het kinderdagverblijf achter me dicht.

Het is gestopt met zachtjes regenen. Mijn telefoon gaat, de klok tikt en de ochtendspits van brengende ouders blokkeert het smalle straatje nu helemaal. Ik spring in mijn auto en val midden in de file-informatie. Ook dat belooft niet veel goeds.

Zodra het kan rijd ik weg, om aan het eind van de straat te ontdekken dat de bonte stofslofjes van Okido nog om mijn schoenen zitten.

Het is dus zo’n dag!

Overigens verschijnt deze week nummer 2 alweer, dus opletten bij de uitgang van het kinderdagverblijf!