de afvallige

Tot U spreekt een geboren en getogen Limburger, dus katholiek van origine. Tegenwoordig is dat misschien niet meer zo natuurlijk, maar een kleine 40 jaar geleden was het een vanzelfsprekende combinatie. Ik was zelfs ooit misdienaar (op gympen), alleen werd tijdens de eerste mis die ik mocht dienen mijn communiefiets gejat. Naast de kerk! Daarna is het nooit meer goed gekomen tussen Jezus en mij. Zeker de laatste jaren erger ik me steeds vaker aan God en zijn rebellenclub.

Alleen op vakantie maak ik graag een uitzondering. Al die mooie kerkgebouwen in Frankrijk of Italië kan ik niet zomaar links laten liggen. En God of niet, even stilletjes nadenken over de zin van het leven, dat lukt altijd prima als ik door imposante kathedralen of kleine kapelletjes slenter.

Onze kinderen mogen later zelf bepalen wat ze geloven. Alleen de Heilige Nicolaas krijgen ze onvrijwillig door hun strotjes geduwd. Verder probeer ik wel zo veel mogelijk informatie te verschaffen.

Zo bezochten we deze zomer de eenvoudige kerk van het weinig zeggende stadje Saint Pons de Thomières. Met een wijsvinger op de mond legde ik mijn zoon uit dat het gebruikelijk is om stil te zijn in een godshuis. Ik fluisterde dat die man aan het grote kruis Jezus heette en dat hij altijd lief voor de mensen was geweest, maar die mensen waren niet bepaald lief voor hem.

Art is vier en zat op mijn schouders. Hij begreep dat het hangen aan een kruis geen pretje is.

'Doet auw, hè papa?', zei hij al wijzend naar het kruisbeeld. Mijn zoon heeft oog voor detail, want hij zag het bloed stromen uit een gapende wond op de borst van Jezus. We liepen snel verder. Ik wees op het beeld van Maria en vertelde dat het de moeder van Jezus was.

Verderop mocht Art een kaarsje aansteken en een wens doen. Vroeger kostte dat een kwartje, tegenwoodig eisen die katholieken twee euro. Toch mag ik niet klagen, want Art wenste -na twee regendagen- zonneschijn en toen we buiten kwamen was het geregeld. Vrolijk liepen we nog een rondje om de kerk. En nu mochten we weer hardop praten over alles wat het nieuwsgierige mannetje graag wilde weten.

Zo wees hij op drie grote afvalbakken die tegen het kerkgebouw stonden en stelde de volstrekt logische vraag: 'Papa, zijn dat de Kliko's van Jezus?'