wonder

Niet ver van de camping waar wij deze zomer twee weken verbleven, ligt in de heuvels het gehucht Saint-Méen. Het is niet meer dan een paar gebouwtjes langs de smalle slingerweg van Lacaune naar Camarès, op een hoogte van ongeveer 800 meter. Wie gas geeft is er voorbij voor hij het plaatsnaambord goed en wel heeft gelezen.

Het schijnt echter een bekend pelgrimsoord te zijn. Elk jaar op 24 juni komen er hele hordes gelovigen om, bij een piepklein kapelletje, de heilige Sint Méen te vereren. De rest van het jaar stoppen velen op deze plek om jerrycans en flesjes te vullen met bronwater dat een geneeskrachtige werking schijnt te hebben.

Het is zeker geen Lourdes. Lang niet zo groots en zeker niet commercieel.  Toch zijn de wonderen ook hier de wereld nog niet uit. Het gastenboek staat vol verzoeknummertjes en dankbetuigingen. Even verderop is een kleine ruimte waar met kaarsjes en plaquettes alle overwinningen worden gevierd. Het doet er natuurlijk niet toe of het water van Sint Méen echt werkt of niet; als er mensen gelukkig van worden is een bezoekje aan de heilige feitelijk al geslaagd. Volgens welingelichte bronnen geeft deze bron in elk geval het lekkerste water om de Pastis mee aan te lengen.

Zelf had ik deze stek nooit gevonden als de campingeigenaar me er niet op had gewezen. En omdat wij het leuk vinden om op vakantie te stoppen op ongebruikelijke plekken zijn we omgekeerd, nadat ik Saint-Méen voorbij gereden was. Beide kinderen lagen achter in de auto te slapen, maar ik kon tussen de bron en het kapelletje parkeren. De Passat met onze eigen kleine wondertjes stond midden op het pleintje waar tijdens hoogtijdagen een mensenmassa staat, zo zag ik even later op vergeelde foto's.

Het rondlopen was binnen drie minuten gebeurt. Daar stond ik bij de bron met geneeskrachtige werking...

Natuurlijk had ik geen leeg flesje bij me en bovendien heb ik geen oma meer die me dankbaar zou zijn. Ik keek naar mijn handen, op zoek naar een wondje dat ik extra spoedig kon laten helen. Maar toen kwam mijn lieve Lief met een (in haar ogen) lumineus idee. 'Steek je kop onder die kraan!', zei ze net iets te enthousiast.

Het is niet zo dat zij ontevreden is over mijn kale bats, maar op sommige momenten laat ze doorschemeren dat ze liever een man met coupe George Clooney had. Ik vind dat prima en heb om haar te plezieren mijn hoofd ruim dertig seconden onder de ijskoude bron gehouden. Ondertussen liet de liefde van mijn leven, kirrend van plezier, onze fotocamera ratelen als een volleerd Joop van Tellingen.

Wat daarna gebeurde kan ik eigenlijk niet beschrijven. Je moet erbij geweest zijn! Maar neem van mij aan dat ik als herboren teruggekomen ben van vakantie. Ik ben er weer helemaal klaar voor. En schrik niet als je me ziet.