verslaafd

De situatie is vrij ernstig, maar volgens mij is het nog niet zo ver dat ik me vrijwillig moet laten helpen. Om mij heen zie ik genoeg gevallen die minstens even schrijnend zijn. Veel vakbroeders zijn er ronduit slecht aan toe. Een enkeling is reeds reddeloos verloren.

Hoe het probleem zich in mijn geval verder zal ontwikkelen is slecht te voorspellen. Het feit dat ik me bewust ben van de situatie zou kunnen helpen, maar toch wijst alles nog op een glijdende schaal. In drie weken vakantie heb ik het niet kunnen omkeren. Ik was misschien een beetje afgekickt, maar inmiddels ben ik terug op het niveau van voor de zomer.

Ik ben verslaafd aan mijn smartphone. Noem het Twitteritis, een Facebookidemie, Linked Influenza, Displaykoorts, 3G griep of het Vodafonesyndroom. De symptomen zijn eenvoudig te herkennen. Mijn hand begint te trillen als ik even niet heb kunnen Pingen, SMSen of mailen. Ik grijp onbewust naar mijn toestel. Het liefst check ik om de tien minuten of een van mijn Twittervrienden nog iets te melden heeft. Tussendoor wil ik weten welke mailberichten ik heb gemist, hoeveel nieuwe volgers zich gemeld hebben en of er nog vriendschapverzoeken binnen zijn gekomen. Als de telefoon rinkelt móét ik opnemen. Van gemiste oproepen word ik extreem onrustig.

Een dag zonder mobiele telefoon is een dag niet geleefd.

De belangrijkste graadmeter voor mij is de status van de batterij. Aan het eind van een goede dag is deze nog half vol. In het uiterste geval is de accu voor het slapen gaan helemaal leeg. Dan hangen mijn duimen er lusteloos bij. Moe gescrold. Op getypt.

Mijn Lieve Lief heeft haar Nokia uitsluitend om in noodsituaties gebeld te worden. Met haar oerdegelijke toestel kan je geen foto’s maken, je kan er geen muziek op luisteren en het display telt niet meer dan 100 pixels. Geen kleuren, maar grijze letters op een groene achtergrond. Het ding is van voor 2009 en dus stokoud, maar het functioneert. Haar accu houdt het lachend anderhalve week vol, want zij werkt in het onderwijs. Daar is het heel normaal dat collega’s elkaar in de avonduren en weekends met rust laten. Zij hoeft ook niet zo nodig elke dag wereldkundig te maken welke vakken ze geeft.

Ik werk in Omroepland. Daar tel je niet mee als je niet te Googlen bent. Wie onder de 200 Faceboekvrienden zit mag zich serieus zorgen maken. Als je niet binnen een half uur reageert op een oproep loop je het risico dat een prachtkans aan je neus voorbij gaat. Hilversum is door alle multimediale ontwikkelingen van de afgelopen jaren nòg ongeduldiger geworden. Wij leven in het Nu! Nu! Nu!

En ik ga met de tijd mee. Het moet wel en ik kan niet anders. Een tijdje heb ik het nog redelijk tegen kunnen houden, maar met de intrede van die verdomde BlackBerry is het volledig uit de hand gelopen. Tijdens het eten moet ik me serieus inhouden om niet op mijn schermpje te koekeloeren. Ik betrapte mezelf er laatst op dat ik zat te Twitteren achter het stuur en aan het begin van elke korte break grijp ik (net als al mijn collega’s) naar dat stomme mobieltje. Tijdens de lunch laten we elkaar via (a-)Social Media weten wat we van de klus vinden. Het grote voordeel is dat ik tegenwoordig van half Omroepland weet wat ze uitspoken. Dat is voor een nieuwsgierig aagje als ik zeer bevredigend. Goede gesprekken komen echter langzaam in het gedrang, maar praten is ook zoooooooo ouderwets.