rosas

Het genre reallife soap was nog lang niet uitgevonden en niemand wist waar Chersonissos lag. Wij gingen met de bus naar Rosas. Het eerste stadje dat je tegen komt als je de Spaanse grens gepasseerd bent. Het is deze zomer exact twintig jaar geleden. Maurice, Ivo, Rob en ik. We waren allemaal net geslaagd en van ons zuur verdiende vakantiebaantjesgeld hadden we een week in zo’n Eurocamptent geboekt. Aan de Costa Brava dus.

Nou dacht ik dat ik me nog veel van deze legendarische trip kon herinneren, maar nu ik het wil opschrijven blijkt dat belangrijke details mij ontschoten zijn. Wel weet ik nog dat de buschauffeur Leo heette. En Willy was de reisleider die de jeugd op de camping een beetje in bedwang moest houden. Maar de naam van de camping, bijvoorbeeld, kan ik zelfs met behulp van internet niet meer achterhalen. Ik heb geen idee. Ook kan ik niet heel exact meer reconstrueren wat we die week gedaan hebben.

We zijn natuurlijk veel op het strand geweest en in de blitse discotheek, vlak naast de camping. We hadden alle vier een T-shirt met de tekst ‘Waar zijn wij nou helemaal mee bezig mee?’ en gebruikten te pas en te onpas het zinnetje ‘Of hoor je niet goed?’ Langs de tentpalen stonden torens met lege bierblikjes, om aan de andere campinggasten te tonen hoeveel we al gezopen hadden. 

We hebben in het donker een meloengevecht gehad, maar dat weet ik vooral omdat het is vastgelegd op de enige foto’s die ik van deze vakantie in mijn bezit heb. Ergens op zolder moet ik nog een stapel bierviltjes hebben waarop we aan het eind van een middag hebben uitgerekend wie wat in de pot moest stoppen. Dat lukte in dronken toestand namelijk niet helemaal meer.

Ja, we waren 18 of 19 en behoorlijk los geslagen. Oh oh Cherso zou geïnspireerd kunnen zijn op onze eerste vakantie zonder ouders.

Ik werd daar in Rosas knetter verliefd op Irene uit Geldrop, maar zij jammer genoeg niet op mij. Achteraf begrijp ik dat wel, maar toen baalde ik er behoorlijk van. Verdrietig neuriede ik de grootste hit van dat jaar, Bryan Adams’ Everything I do, maar ook dat mocht niet baten.  

Morgenmiddag, rond een uur of vier, komen Rob, Ivo en Maurice naar Utrecht. Dan zijn we, voor het eerst in misschien wel vijftien jaar, weer eens met zijn vieren bij elkaar. We gaan vast en zeker herinneringen ophalen aan deze legendarische busvakantie. De mannen weten niet dat de anderen ook komen, tenzij ze voor die tijd deze blog nog per ongeluk lezen. Dat is overigens niet erg. Daar wordt de historische bijeenkomst zeker niet minder leuk van. Ik verheug me er in elk geval al weken op.