het gele koektrommeltje

‘Jij bent nog lang niet jarig!’ Ze zegt het nadat ze op haar horloge heeft gekeken. Het zou zomaar kunnen kloppen. Twaalf uur. Ze lopen in de Kinkerstraat. Hij met de fiets aan de ene en een gele koektrommel in zijn andere hand. Ook houdt hij een plastik zak met overige cadeautjes vast. Niet bepaald een handige bepakking voor iemand die toenadering zoekt. In dit geval niet erg, want hij durft toch niet.

Nog niet.

Licht aangeschoten, van een vrolijk feestje op de trappen van Vertigo, arriveren ze bij haar voordeur. Het gesprek lijkt redelijk normaal te verlopen, maar elke zin heeft een dubbele bodem. Gaat het vanavond gebeuren? Of niet?

Hij droomt er van om gedachten te kunnen lezen. Het is een kwaliteit die hem niet gegeven is. In dit specifieke geval weet hij zich helemaal geen raad. Ze trekt hem aan en stoot hem af. Wat wil zij nou?

Hij leunt tegen de fiets. Deze wegzetten is wellicht ietwat voorbarig. De uitnodiging om boven een kopje thee te komen drinken heeft hij nog niet op zak. Het blijven koetjes en kalfjes. Tussendoor breekt hij zijn hersens op zoek naar een slimme volgende zet. Zijn vrienden hebben hem eerder op de avond nogmaals aangespoord om serieus werk te maken van deze dame. Wat overigens makkelijker gezegd is, dan gedaan.

Het gesprek loopt een beetje dood. Langzaam wordt een afscheid onvermijdelijk. Ze gaat recht voor hem staan. Hij rekent op drie afscheidskusjes en niet meer dan dat. De tweede zoen gaat echter rakelings langs zijn mond. Zou ze dan toch?

Hij durft zelf alleen als er voor hem niets op het spel staat. Zodra er sprake is van serieuze verliefdheden is zijn bravoure verdwenen. Een lastige handicap. Daar hikt hij in dit specifieke geval al maanden tegenop. De vraag is of zij het nu eindelijk gaat doorbreken.

De derde kus is vol op het mondje. Zij neemt het initiatief. Ze zoenen nogmaals en nu voelt hij een voorzichtig tongetje. Dit is een hoogstaand eind van een legendarisch verjaardagsfeest. Engeltjes, sterretjes en de volle maan.

Ze zoenen!

Even.

Dan wil hij een arm om haar schouder slaan en tikt -geheel per ongeluk- zachtjes met de gele koektrommel op haar hoofd. Zij moet keihard lachen. De olifant blaast het verhaaltje uit. Hij probeert opnieuw te zoenen, maar ze komt niet meer bij. Wellicht van de zenuwen. Of is ze een beetje geschrokken van haar eigen doortastende actie?

Hij denkt alleen maar: ‘Waarom nu? Waarom ik? Waarom?’

Niet veel later gaat ze naar binnen. Hij stapt met het koekblik op de fiets. De weg van de Kinkerstraat naar huis is te kort om alle verwarrende gedachten op een rijtje te krijgen, maar één ding is zeker: Hij is nog lang niet jarig.

Het is precies 641 weken geleden. 4488 dagen of 107.713 uur. Vandaar.

Het gele koektrommeltje heeft hij gekregen van de beste vriendin van de vrouw die uiteindelijk zijn lieve Lief is geworden. Het moest dus zo zijn...