CAM2

Wanneer je, zoals ik, over alles en iedereen een uitgesproken mening hebt, dan moet je ook zelf in de spiegel durven kijken en je eigen functioneren met enige regelmaat onder de loep nemen. Dat doe ik. Bijna dagelijks. Niet altijd is dat leuk of interessant genoeg om er een blog aan te wijden, maar nu mag het wel weer eens.

Ik zal eerlijk zijn.

Deze week mocht ik bij een opleidingsklus van United Meercamera, tijdens de voetbalwedstrijd Jong Ajax tegen Jong PSV, eens ervaren hoe het is om camera 2 te doen.

Bij voetbal heeft elk camerastandpunt een vast nummer. Als ik een wedstrijd film is dat meestal 'op' camera 1 of camera 4. Ik kan ook uit de voeten 'op 7 en 8', maar de overige positie's vereisen tegenwoordig een cameraman met andere vaardigheden. Meer voetbalinzicht en wellicht ook een betere of snellere camerahandeling.

Ik had nog nooit camera 2 gedaan. Collega's riepen echter al een tijdje dat ik het gewoon eens moest doen. Voor de leeuwen! Daar was ik zelf wat huiverig voor. Ik wilde het experiment niet aangaan tijdens een serieuze eerste- of eredivisiewedstrijd. Als je door de mand valt tijdens een live-uitzending kan je daar jarenlang last van hebben. Een slechte naam poets je in Omroepland niet zomaar weg. Een opleidingsklus is dus ideaal en het is buitengewoon aardig van de mensen van United dat ik als freelancer van deze gelegenheid gebruik kon maken.

Het waaide hard, het was koud en het regende. Het was alles behalve aangenaam op de gelegenheidssteiger van De Toekomst. Ondanks negentien jaar ervaring moest ik 'terug naar Af!' Om een stom voorbeeld te noemen: Ik was zelfs vergeten een regenbroek aan te trekken. Maar ook qua camerawerk ging het stroef. Ik ging over alles nadenken. De simpelste basisvaardigheden waren opeens niet meer vanzelfsprekend. Geen idee waarom.

Bij een voetbalwedstrijd staat camera 2 hoog in het midden, naast de totaalcamera. Camera 2 volgt het spel in een minder ruime uitsnede. De duels ten voeten uit. Vanwege het hoge standpunt heeft deze camera nooit afdekking. Vandaar dat vaak de eerste slow motion van een actie van deze camera afkomstig is. Maar naast het goed volgen van het spel, wat soms behoorlijk lastig is als het snel gaat, maakt deze camera na een kans het close shot van de man van de voorzet. Die moet je dan wel razendsnel terug vinden. Na een overtreding maakt camera 2 niet de dader, maar het slachtoffer en eventueel de scheidsrechter als die een kaart gaat trekken. Het zijn in principe allemaal simpele afspraken, maar ga er maar aan staan.

De beste cameramannencoach die je op dit gebied kan hebben zat in de regiewagen en keek als het ware over mijn schouder mee. Met een speciaal intercompostje kon Job aanwijzingen in mijn oor fluisteren. Hij gaf me praktische tips, heldere instructies en leerde me zelfs nog een paar simpele trucjes die ik veel eerder had moeten kennen. Hier en daar ontving ik een mooi compliment, maar ondertussen kreeg ik het ook te horen als ik iets miste of als ik even niet snel genoeg was.  

Meester Frans had het tijdens het schoolvoetbal op de basisschool al goed gezien. Voetbal zit niet in mijn DNA. Ik moet het niet hebben van mijn talent of balgevoel. Dat ik op mijn tiende op de reservebank zat vond ik niet heel erg, maar als cameraman heb ik er wel last van dat ik nooit zelf gevoetbald heb. Ik mis een fundament. Ik blijf het moeilijk vinden om negentig minuten lang in opperste concentratie te werken en voortdurend te anticiperen op allerlei gebeurtenissen in het veld, op de keuzes van collega cameramensen, de schakeltechnicus, de commentator, een slomo-operator en natuurlijk de regisseur. Zeker als het op een positie is waar ik niet al honderd keer eerder op stond.

Na afloop was de coach iets optimistischer dan ik. Ik had geen goed gevoel en was eerlijk gezegd net zo depressief als na mijn eerste rijles. Er is een groot verschil tussen weten en doen. Zoveel is duidelijk. Dus voorlopig zien jullie mij niet op 2. Tenzij ik binnenkort nog een keer mee mag tijdens een oefenpotje.