Olav

We schrijven het jaar 2000. Half september werd ik benaderd door een goede vriend en begenadigd televisieproducer met het verzoek of ik een week later mee wilde naar de grandprix van Amerika. Dat leek mij direct een goed plan en een mooi avontuur, maar ik moest eerlijk bekennen dat ik totaal geen kennis had van Formule1.

Jos Verstappen zou ik herkennen. Van Michael Schumacher en Jacques Villeneuve had ik uiteraard gehoord. Veel meer wist ik echter niet. Het bleek geen onoverkomelijk bezwaar. Ze zochten met spoed een cameraman en bij voorkeur een gezellige. Ik voldeed kennelijk aan de eisen. In elk geval voor deze ene trip.

Behoorlijk blanco liep ik op donderdag 21 september met Olav Mol onder het bord 'Gasoline Alley' naar de pitstraat van de Indianapolis Motor Speedway. Mijn autosport-carrière begon in het mekka van de racerij. Of zoals de Amerikanen het mooi weten te zeggen: in the Racing Capital of the World. Voor me lag de wereldberoemde 'brickyard', het overgebleven rijtje kasseien uit de tijd dat het hele circuit nog geplaveid was met steentjes. Ik zag de 'pole' van poleposition en stond op de plek waar Arie Luyendyk zichzelf onsterfelijk maakte door twee keer de Indy500 te winnen.

Olav nam me mee langs alle pitboxen. Van Arrows tot Ferrari. Met een laserpennetje wees mijn gids op belangrijke onderdelen en nieuwe snufjes op de racewagens. Hij liet me een band optillen om te ervaren hoe 'zwaar' die dingen zijn. Ik werd geïntroduceerd bij een paar monteurs, wat persmensen, een teambaas, pr-medewerkers van teams en uiteraard ook bij Jos Verstappen. De commentator vertelde over de sport met een aanstekelijk enthousiasme.

Tussendoor maakten we opnamen voor de vaste rubriek 'Nieuwtjes uit de pitstraat'. Ik maakte me enigszins zorgen, omdat ik van ver moest inzoomen op details en die opnamen waren zonder statief niet heel steady, maar Olav wist precies wat hij nodig had. Hij zou de beelden zelf monteren en beloofde mijn gewiebel op te lossen door de trillende close shots te vertragen of te 'freezen'. In enkele gevallen hielden we samen de camera vast, hoog boven onze hoofden, om over een hek of afzetting heen te filmen. Deze manier van spioneren leverde in elk geval spannende beelden op en interessante weetjes voor de Formule1-kijkers in Nederland.

Aan het eind van de rondleiding werd ik voorgesteld aan journalist Rick Winkelman en fotograaf Frits van Eldik van het blad RaceReport. Zij zouden mij de volgende dag een beetje de gaten houden en tijdens de vrije trainingen helpen waar nodig.

Zo herinner ik me dat ik wat onwennig om me heen stond te kijken tijdens de 'installation lap' van Jos Verstrappen. In overleg met Rick had ik besloten om eerst zonder camera te aanschouwen wat er allemaal gebeurde. Toen Jos terug in de pits kwam en zijn uitlaat in de fik vloog raakte ik een beetje in paniek omdat ik dit moment niet gefilmd had, maar Rick stelde me gerust met de woorden dat dit niets voorstelde en zoiets veel vaker gebeurde.

Ik mocht blijven. Op een kleine vergissing na (ik maakte een shot van Ralf Schumacher, terwijl ik zijn teamgenoot Jenson Button moest hebben en de naam stond overduidelijk op de helm) was Olav tevreden. Dat weekend kreeg ik nog een paar Formule1-lessen van de meester en er zouden er nog vele volgen, want aan het eind van die trip, in het zwembad van het CourtYard Marriot Inn Hotel, waar ook Luyendyk verbleef, werd mij gevraagd of ik vaker mee op reis wilde.

En dat wilde ik!

Tussen 2000 en 2008 heb ik achtenveertig keer het genoegen gehad om met Olav Mol mee te mogen naar een grandprix. Nooit meer zag ik zulke grote vlammen als op die eerste ochtend bij Jos Verstappen, maar dat terzijde. Pas toen ik kinderen kreeg ben ik met Formule1 gestopt, omdat het vele reizen slecht te combineren bleek met het vaderschap. Toch mis ik regelmatig de tripjes met Olav en consorten. De streken die we uithaalden en de avonturen die we beleefden. Ik kan er een boek over schrijven.

(foto is uit 2005)

Ergens op het internet lees ik nu dat Ronald van Dam vanaf het komend seizoen het commentaar gaat leveren bij alle Formule1 uitzendingen op Sport1 en bij de samenvattingen op Veronica. Daarmee komt een eind aan het tijdperk Olav Mol. Niet dat we van hem af zijn, dat geloof ik niet, maar als straks op 17 maart onze Guido van der Garde in Australië zijn debuut maakt in de koningsklasse van de autosport, dan horen we daarbij -hoogst waarschijnlijk- niet de vertrouwde stem van Olav Mol; onze Nederlandse Murray Walker. We moeten het doen zonder uitspraken als “Hij wint met twee vingers in de Deutsche Nase!”, “Hij gaat er kneiterhard vanaf!”, “Die tetst hem erlangs!”, “... is het bokje!” en de oerkreet: "Woooo-hoooo!" 

Olav was erbij toen Senna verongelukte, maakte de sport populair in de jaren van Jos Verstappen en becommentarieerde alle successen van Michael Schumacher. Olav heeft een grote schare trouwe fans. Ik zou hem niet graag willen opvolgen.

Maar goed. Ik ben in deze zeker niet objectief.