CAM7

Tijdens het EK in 2004 had de host-broadcaster een Nederlandse ploeg ingehuurd voor de internationale coverage van zes wedstrijden. Ze hadden in Portugal niet genoeg mensen en middelen om alle wedstrijden in de poolfase van het toernooi met meer dan twintig camera's te registreren. Daarom was er gedurende twee weken een complete Engelse crew actief én een Nederlands team onder leiding van regisseur Martijn Lindenberg.

Normaal gesproken zou, zeker in die dagen, zo'n klus door het facilitaire bedrijf Cinevideogroep worden geklaard, maar er was een politiek spel gespeeld. Opeens moest dutchView het invullen. Dat resulteerde in een interessante en oergezellige groep huurlingen die twee weken lang met een touringcar door het Portugese land, van stadion naar stadion, reed. De ene dag bouwen en testen, de volgende dag een wedstrijd. Niet bepaald een druk schema. Mede daardoor werd het een klus om niet snel te vergeten.

Ik was erbij. Ondanks het feit dat ik voor dat EK al zeker twee jaar geen voetbalwedstrijd meer gefilmd had. Ze hadden mij wijs gemaakt dat ik een kleine camera zou krijgen die tussen de dug-outs beelden moest maken van de trainers. Bij aankomst in Lissabon bleek echter dat zo'n camera niet in het cameraplan stond. Ik moest een van de wedstrijdcamera's doen. Na enig overleg werd het camera 7, de linker 16-metercamera.

Het eerste potje dat we deden vergeet ik mijn leven lang niet meer. Het was de wedstrijd Frankrijk-Engeland, op zondag 13 juni 2004 in het Stadion Luz te Lissabon. Wereldwijd goed voor meer dan 150 miljoen kijkers. De eerste minuten van de wedstrijd beet ik mijn lip kapot. Met samengeknepen billen en klamme handen deed ik mijn werk: Waken over een eventuele buitenspelsituatie. Dat is zeker niet de moeilijkste opdracht, maar je moet wel alles hebben. En tijd om er weer even in te komen was er natuurlijk niet.

Bij het eerste doelpunt, de 0-1 van Engeland, kwam gelijk de eerste herhaling van mijn camera. Ik zag dat het goed was en kon heel even relaxen. Toch bleef het zes keer 90 minuten bloedstollend spannend, want als je het tijdens zo'n klus verkloot, dan heb je daar de rest van je carrière last van. Zoveel is zeker. 

Tijdens onze laatste wedstrijd, Nederland-Tsjechië in Braga, ging het heel even mis. Een vrije trap van het Nederlands Elftal, net buiten de 16 meter. De bal lag op de juiste plek en er stonden drie spelers klaar die konden schieten. Seedorf zette aan en in een fractie van een seconde dacht ik nog: 'Hé, Seedorf?', maar ik draaide mijn camera al mee. Seedorf sprong over de bal heen en een andere speler nam uiteindelijk de vrije trap. Op dat moment vloog mijn lens even voor de bal uit richting doelmond. Ik had in mijn enthousiasme de vrije trap gemist en was in een reflex gefopt door Clarence Seedorf. In dit geval extra pijnlijk, omdat Overmars op dat moment buitenspel stond. Hoewel ik nog snel probeerde te corrigeren was de actie niet goed in beeld. Er werd in de regiewagen gevraagd om slomo vier (mijn herhaling), die er dus niet was. Daardoor kwamen de slowmotion-regisseur en ik even in de problemen, maar verder heb ik dat EK in Portugal met een minimum aan ervaring en nul routine overleefd.

Dat was dus in 2004. Sindsdien heb ik heel wat voetbalwedstrijden gefilmd. Met name de afgelopen vier jaar, sinds ik weer freelancer ben. Maar nooit meer stond ik op camera 7, de buitenspelcamera. Tot afgelopen zaterdag dan. Bij de wedstrijd Heerenveen-Feyenoord mocht ik die specifieke camera weer eens doen. Voor het eerst in bijna negen jaar! De druk was minder groot en inmiddels ben ik meer bedreven. Nu had ik lol achter die camera. Vooral omdat ik moest denken aan twee spannende, maar ook dolle weken in Portugal.