economie volgens rein

Ribfluwelen types die altijd voor een dubbeltje op de eerste rang willen zitten, daar heb ik het niet op. Mensen die zich te pas en te onpas verschuilen achter het motto dat je ‘geen dief moet zijn van je eigen portemonnee’. Zij die vinden dat je altijd en overal wordt belazerd en dus iedere verkoper of dienstverlener kritisch benaderen. Die vinden dat het allemaal afzetters zijn. Lui die standaard vijf offertes opvragen en op feestjes vertellen dat onderhandelen een ‘sport’ is. Volk dat het volstrekt normaal vindt om werkelijk overal af te dingen.

Eigenlijk heb ik een gloeiende hekel aan zuinige mensen. Figuren die kilometers omrijden om bij een goedkopere benzinepomp te komen. Die bij de bakker om het bonnetje vragen zodat ze alles nog even kunnen narekenen. Ik krijg tranen in mijn ogen van volwassen dames en heren die bij de kassa aankomen met een uit het netje geraakte ui en dan vragen wat de prijs van deze losse bol moet zijn. Of die bij de Ikea op zoek gaan naar een Björn of Benny met onzichtbare schade, zodat ze toch nog over de prijs kunnen zeiken. Je kent ze vast wel: de mensen die niets te kort komen en zonder scrupules hun trouwe schoonmaakster, tuinman, schilder, babysit of garagehouder een poot uitdraaien.

Het allerergst vind ik de krent die ongevraagd vrij dwingende adviezen geeft en opschept over de behaalde resultaten. Als ze mij met trots vertellen hoe zij hun kortingen hebben afgedwongen, terwijl het eigenlijk een gênante vertoning moet zijn geweest, dan word ik daar op zijn zachtst gezegd een beetje recalcitrant van. Zeker wanneer ze mij ook nog proberen te overtuigen van het feit dat ik het allemaal verkeerd doe.

Mijn allergie voor vrekken heb ik waarschijnlijk te danken aan mijn zelfstandig ondernemerschap. Ik moet ook mijn diensten verkopen. Zelfs een cameraman heeft tegenwoordig te maken met opdrachtgevers die schaamteloos proberen om eurootjes af te snoepen van de prijs. Mensen die een uurtarief van zevenendertig euro belachelijk hoog vinden, terwijl ze geen benul hebben wat daar na belastingen en verzekeringen van over blijft. Dat zijn vaak ook nog eens mensen die zelf hun hele leven veilig in vaste dienst hebben gezeten en nog nooit een risico hebben genomen.

Vreselijk.

Alles moet maar goedkoper en goedkoper.

Omdat de klant er niet voor wil betalen, omdat de concurrentie moordend is, omdat we anders naar een ander gaan, omdat het toch zulk leuk werk is of omdat je anders maar iets anders moet gaan doen… Uiteindelijk worden we allemaal meegezogen in de neerwaartse spiraal. Iedereen moet harder werken voor minder en dat is de schuld van zuinige mensen! (De wet van Rein)

Dus als jij bij de garagehouder een korting weet te bedingen, dan zal de goede man zijn monteurs harder laten werken of deze jongens en meisjes uiteindelijk minder goed kunnen betalen. Die monteurs gaan vervolgens gewetenloos een goedkope Poolse stukadoor inhuren om hun huisjes op te knappen. Vervolgens krijgt de Nederlandse klusjesman minder opdrachten en kan die na verloop van tijd geen ervaren tuinman meer inhuren. De tuinman moet bezuinigen en koopt geen nieuw busje meer bij de garagehouder, die daardoor zijn personeel nog slechter moet behandelen. Zo knijpen we elkaar uit. En alleen de rijken der aarde lossen dat probleem voor zichzelf op met schandalig hoge salarissen en onfatsoenlijke bonussen.

Dat ik bijna alle weekenden moet werken komt deels door het aanbod van werk, maar ook omdat ik moet pakken wat ik pakken kan. Een freelance cameraman krijgt al jarenlang hetzelfde bedrag voor een dag filmen, terwijl alles duurder is geworden. Dat is natuurlijk deels onze eigen schuld, maar ik vind dat het ook een beetje komt door de mentaliteit van ons allemaal. Omdat we het inmiddels normaal vinden dat alles goedkoop moet zijn.

Ik zelf vind het niet erg als ik ergens voor moet betalen. Ik hoef niet altijd het goedkoopste. Mensen die hun producten of diensten aan mij verkopen mogen gerust iets verdienen. Zeker als het de lokale boekverkoper betreft, ons bakkertje of mijn favoriete garagehouder. Ik koop mijn auto liever bij de betrouwbare Frank van Londen die er alles aan doet om mij snel en goed te helpen, dan bij de grote Volkswagendealer, waar ik slechts een nummer ben. Mijn computer haal ik niet bij de MediaMarkt maar bij The FutureStore. Die winkel is misschien iets duurder, maar het personeel is echt deskundig en bovendien zeer behulpzaam.

Het enige wat ik namelijk echt belangrijk vind is service en klantvriendelijkheid. Ik wil dat ze mij graag helpen, ook als ik eens terug kom met een klein probleem. Ik wil gezien worden als een loyale klant die ze graag in de watten leggen.

Concurrentie zou wat mij betreft vooral moeten gaan over kwaliteit, dienstverlening, service, kennis en liefde voor het product of de dienst.