Flip

Flipje had zijn dag niet. Sacherijnig of ruzie met zijn vrouw, geen idee. Hij was in elk geval behoorlijk licht ontvlambaar.

Het duurde even eer ik het in de gaten had. We waren lekker aan het werk. Ieder deed zijn ding. Het was die dag heerlijk weer. We hadden de tijd en alles onder controle. Er werden grappen gemaakt, oude koeien uit de sloot gehaald en ondertussen stond bijna de boel klaar in een poep en een scheet. Dit was zo'n typische niks-aan-de-hand middag in mei. Het zou nog uren duren voor we écht in actie moesten komen.

Maar toen zag ik Flipje. Zijn houding zei al dat meneer niet blij was. Ik keek naar de collega waarmee ik stond te praten en die keek naar mij. Allebei met een blik van 'geen idee' om vervolgens tegelijk onze schouders op te halen.

Niet veel later kwam er een andere collega voorbij en die vroeg: "Wat is er met Flip?"

"Geen idee..." zeiden wij in koor.

Ze zijn redelijk zeldzaam in Omroepland, maar het komt voor: collega's die te laag zijn afgezekerd. Mannetjes -áltijd mannen- waar bij het minste of geringste de stoppen eruit vliegen. Jongens die ongekend woest kunnen worden. Die behoorlijk onredelijk kunnen worden, om vervolgens niet meer te luisteren en in het ergste geval gaan ze tieren of krijgen zij de neiging om met spullen te gooien.

Ik vraag me af hoe het kan dat zulke types toch telkens weer ingehuurd worden. Ze zullen vast en zeker goed in hun vak zijn of iets kunnen wat anderen niet kunnen. Wellicht zijn planners en projectmanagers vergevingsgezind. Misschien krijgen opdrachtgevers niets van dit gefrustreerde gedrag mee of hebben zij er geen last van.

Praten had geen zin. Flip was niet bepaald redelijk. Hij vond zichzelf het slachtoffer en het lag aan iedereen, behalve aan hemzelf. Hij werd door iedereen benadeeld, moest als enige keihard werken en niemand wilde helpen. Gossiepossie. Wij begrepen hem niet. En nou stonden we nog te gniffelen ook…

Wel gek dat wij er met z'n allen net iets genuanceerder over dachten. Hij vroeg ook niks, reageerde direct gepikeerd, narrig en boos. Bovendien gedroeg hij zich nogal onprofessioneel door in het bijzijn van de opdrachtgever te mokken. 

Het ging uiteindelijk helemaal nergens over, maar het werd wel een dingetje. Ikzelf had geen zin in discussies en besloot om met een steeds grotere boog om Flip heen te lopen. Zo werd hij aan het end van de dag door de hele ploeg genegeerd. Gezellig!

Ik hoop dat Flip op de lange weg terug naar de Betuwe in de binnenspiegel van zijn snelle auto heeft gekeken en zich heeft gerealiseerd dat hij niet bepaald flexibel was. Het zou slim zijn als hij deze week een grote excuustaart laat bezorgen. Uitgerekend bij de jongens die altijd het beste met iedereen voor hebben.