ik was even in Assisi

Alessandro Brustenghi is een wereldberoemde zanger, ontdekt door een producer die eerder samenwerkte met U2, The Cure en Manic Street Preachers. Tijdens de zoektocht naar een nieuwe tenor voor het platenlabel Decca, werd zijn stem geselecteerd uit vele inzendingen. Pas tijdens de eerste ontmoeting kwamen ze er achter dat deze zanger een Franciscaner monnik is. Zijn debuut CD ‘The voice of Assisi’ met zowel traditionele als moderne liederen is een paar jaar geleden opgenomen in de beroemde Abby Road Studio’s in Londen. Het was de eerste keer dat Pater Alessandro moest vliegen. Over het algemeen leeft hij sober. Hij gaat altijd gekleed in een bruine habijt, loopt op sandalen en wil zich niet persoonlijk verrijken met het zangtalent dat hij van God heeft gekregen. Daarom doet hij ook weinig aan promotie van zijn muziek. Liever maakt hij als timmerman eenvoudige meubels in het klooster van Assisi, waar hij woont. Alle inkomsten van zijn zangcarrière zijn bestemd voor liefdadigheidsprojecten van de kloosterorde, waar ook Paus Franciscus mee verbonden is.

Eerlijk gezegd had ik ook nog nooit van de goede man gehoord tot ik gevraagd werd voor de registratie van een optreden van pater Alessandro in de prachtige Sint Franciscusbasiliek van Assisi. Met negen camera’s hebben we deze week, voor de Amerikaanse publieke omroep PBS, een concert opgenomen dat in maart Coast to Coast zal worden uitgezonden. De techniek, productie en regie was in handen van Nederlanders. De regiewagen waarmee we mochten werken was de splinternieuwe unit van het facilitair bedrijf The Crew uit Nederhorst den Berg. Die combinatie van een trailer met regiefaciliteit en een materiaalwagen beleefde zijn vuurdoop. ‘Ingewijd’ is in dit geval misschien een betere term.

Het waren een paar verrukkelijke dagen. We hadden op dinsdagochtend ook even tijd voor onszelf. In alle vroegte heb ik een stadswandeling gemaakt door de nagenoeg verlaten straatjes van Assisi. De meeste toeristen waren verdwenen; ik kwam alleen hier en daar een non of een pater tegen. Het herfstzonnetje deed haar best om de boel een beetje op te warmen. Elke hoek van elke straat was fotogeniek. In een klein koffietentje, waar louter druk kwebbelende Italianen kwamen, dronk ik een geweldige espresso. Later zat ik met mijn collega’s op een terras zonder jas. November in Italië is zo gek nog niet.

’s Avonds mochten we in het adembenemende decor van de Sint Franciscusbasiliek, tussen de oude fresco’s, een concert filmen. De voorbereidingen en repetities gingen een beetje op z’n Italiaans, maar technisch hadden de heren van The Crew alles perfect voor elkaar en het licht was erg mooi. Vanaf het moment dat het er toe deed liep het als een trein. De kerk zat stampvol en Pater Alessandro kan echt fantastisch zingen. Zijn muziek is niet helemaal mijn genre, maar bij de bekendste nummers, zoals Ave Maria en Panis Angelicus, kreeg ik toch kippenvel. Ik heb ontzettend lekker gewerkt en volgens mij hebben we een heel mooi programma gemaakt. Het smaakt uiteraard alweer naar meer. De heren van PBS mogen wat mij betreft nog wel een paar van zulke unieke projecten bedenken. Ik kan niets anders zeggen dan: Thank you very much!