WMT

Het Vrijthof in Maastricht is een goede plek om plannen te smeden. Een paar maanden geleden zat ik, met twee zeer gewaardeerde collega’s van de Limburgse zender L1, op het terras van De Perroen. Het was een zomerse woensdagmiddag. We hadden een uurtje over en dus tijd om nieuws, trends en ontwikkelingen in ons wereldje te bespreken. Het gesprek ging onder andere over slim produceren en besparingen die lang niet altijd ten koste hoeven te gaan van de kwaliteit of inhoud van programma’s. Zo kwamen we op een project waar de heren mee bezig waren en dat te mooi was om over te slaan, maar te groots om het op een ‘Hilversumse’ wijze aan te pakken. Ze zochten naar een creatieve technische oplossing, hadden er eentje bedacht, maar wilden van mij weten of ik dacht dat het haalbaar was. In een overmoedige bui, vrolijk van een goede lunch en het Limburgse zonnetje, riep ik dat het zeker moest kunnen.
‘Gewoon doen!’ Ik hoor het mezelf nog zeggen.
Natuurlijk had ik kunnen weten dat die twee vrienden mij zouden betrekken bij de uitvoering om mij -op zijn minst- mede verantwoordelijk te maken als het plan faliekant zou mislukken.
Dus was ik afgelopen vrijdag terug in het zuiden. Nu in het altijd pittoreske stadje Heerlen. Daar zou die avond de opening van het festival Cultura Nova plaats vinden, met een spectaculaire show van het Duitse gezelschap Theater Titanick. Met veel vuurwerk gingen deze straattheaterartiesten, in MadMax-achtige karretjes, door het centrum van de stad trekken. L1 wilde deze parade rechtstreeks uitzenden en had bedacht dat dit moest kunnen met vijf camera’s die allemaal waren uitgevoerd met een zogenaamde WMT-zender.
WMT staat voor Wireless Multiplex Technology en zo’n zender kan je het beste zien als een kastje waarin zes simkaarten zitten die allemaal, via het 4G netwerk van verschillende mobiele telefonieproviders, een brokje data verzenden. Aan de andere kant worden die brokjes met een snelle internetverbinding binnen gehaald en op slimme wijze weer samengevoegd tot een hoogwaardig video en audio signaal. Zulke systemen worden de laatste jaren steeds vaker gebruikt in plaats van duurdere satellietverbindingen. Meestal voor het verzenden van nieuwsitems of eenvoudige kruisgesprekken, maar ik geloof niet dat er al veel vaker een live-programma is gemaakt met vijf draadloze camera’s tegelijk via WMT. Er was ook nog een WMT voor het geluid van een rondrijdend orkestje en eentje die de verbinding van de regie in Heerlen naar de uitzendstraat in Maastricht verzorgde. In totaal dus zeven WMT’s voor één programma.
Het werd een interessant, maar ook best wel gewaagd experiment. Een goede back-up voor het geval de verbindingen ons in de steek zouden laten was er niet. Natuurlijk hadden de techneuten uitgebreid getest, maar bij een WMT-verbinding ben je sterk afhankelijk van mobiele netwerken en dus is het de vraag of die ook overeind blijven staan wanneer er veel publiek op een evenement af komt. Wat als die ook allemaal berichten of zelfs video’s gaan versturen?
De hele middag had ik een knoop in mijn maag van de spanning. Telkens weer zag ik mezelf zitten op dat terras in Maastricht en hoorde ik mezelf zeggen: ‘Gewoon doen!’ Op andere momenten zag ik het spookbeeld voor me van de directeur van Sport7 die de legendarische woorden ‘We gaan iets nieuws doen…’ uitsprak.
Qua voorbereiding kon ik niet veel meer doen dan de route lopen en met de regisseur bespreken hoe we een en ander in beeld wilden brengen. Al snel begreep ik dat deze voorstelling nogal chaotisch kon zijn. Ook dat nog.
Ondertussen waren de technische mensen van L1 en twee heren van de firma Broadcast Rental druk met zaken waar ik helemaal niets van begreep. Uiteindelijk kreeg ik een camera en een rugzak met daarin die WMT zender. Een kwartier voor aanvang moest ik een accu wisselen en op een blauwe knop drukken. Daarna zou alles vanzelf gaan.
En het wonder geschiedde! De signalen van alle camera’s kwamen keurig binnen in de eenvoudige regieruimte. Ik hoorde de regisseur op mijn oortje en begreep dat alles werkte zoals bedacht. Het werd langzaam donker en toen begon de voorstelling.
Het licht was niet aangepast voor een rechtstreekse televisie-uitzending, ik werd toch nog verrast door de onvoorspelbaarheid van de show en het werd me niet duidelijk of ze de voertuigen die gebruikt werden niet helemaal onder controle hadden of dat ze dit speelden en dat bij de voorstelling hoorde. Ik wilde geen enkel risico nemen, maar stond per ongeluk toch af en toe behoorlijk dichtbij. Het zorgde er voor dat niet elke camerabeweging even strak was en ik het gevoel kreeg dat het programma enigszins rommelig zou kunnen zijn. Desondanks hoorde ik via de intercom voornamelijk enthousiaste reacties. Het feit dat de techniek ons niet in de steek liet was al heel bijzonder. We konden op een goede manier de parade in beelden vangen.
Natuurlijk zou het allemaal veel beter kunnen als we de voorstelling een keer gezien hadden, als we op een aantal plekken extra licht hadden mogen opstellen of als we alles zouden opnemen en ze na afloop eindeloos konden monteren, maar het was wat het was en dat was zeker niet slecht. Zeker als je bedenkt dat we technisch best wel beperkt waren. Geen beeldtechnici die op de kleuren of het diafragma letten, geen rode lampjes die in de viewer branden op het moment dat een camera in de uitzending was en geen ‘extern’ waarmee de cameramensen konden zien wat de andere camera’s deden.
Uiteindelijk was dit een zeer geslaagd experiment. Ik heb de uitzending teruggekeken en ben zeker niet ontevreden. Bovendien zijn we deze avond veel wijzer geworden. Ik ben inmiddels overtuigd van de gouden toekomst die WMT heeft. Over een paar jaar zijn de eerste camera’s standaard uitgerust met zulke apparatuur. Zeker weten dat het niet de laatste keer is geweest dat we op deze manier hebben gewerkt. Zo gaan we nog veel vaker programma’s maken. Binnenkort vast en zeker ook in Hilversum. Gewoon doen! Nog even sleutelen aan een paar kleine dingen en dan is het helemaal top. Ik zeg alvast HULDE tegen de mensen van L1 die dit aangedurfd hebben.