Ik ben een Limburger.
Geboren en getogen in de wereldstad Geleen, maar in 1993 ontsnapt, omdat ik dolgraag
carrière wilde maken als cameraman in Hilversum. Ondanks het feit dat ik nooit,
maar dan ook nooit meer zal gaan wonen in Limburg, voelt het toch een klein
beetje als thuiskomen, wanneer ik over de A2 naar het zuiden rijd en vlak bij
Budel het bord passeer met de tekst ‘De
Limburgers heten u welkom!’
Het is misschien een
beetje gek, maar al twintig jaar zwaai ik altijd even naar dat bord. Niet heel
uitbundig; meer een hand opsteken of een wijsvingertje. Dat is iets tussen het
bord en mij. Mijn vrouw en kinderen weten het, maar collega’s die soms met me
meerijden hebben het lang niet altijd in de gaten. Wel ken ik een collega die
hetzelfde doet. Ook zo’n oude Limburger.
Donderdag moest ik in
het zuiden zijn en realiseerde ik me pas voorbij afrit 37, waar dat bord
staat, dat ik niet had gezwaaid. Ik wist even niet precies wat er met me aan de
hand was. Had ik stomweg niet zitten opletten of was er iets anders gaande?
Vanmorgen reed ik
alweer over de A2 en nu was ik wel scherp. Ik zag - tot mijn grote ontsteltenis
– dat het bord verdwenen is. Weg, foetsie, verschwunden, kwiet. Geen wit,
blauw, geel en geen rode Limburgse leeuw. Er staan nog slechts twee paaltjes.
De rest van de weg
naar Sittard heeft het verdwenen bord me bezig gehouden. Is het gestolen? Is
het verwijderd door de provincie?
Zou het wellicht iets
te maken hebben met het nieuws van de vorige week? Ik las op NOS.nl dat Dagblad
De Limburger, in samenwerking met het Limburgs Museum in Venlo, onderzoek heeft
laten doen naar het DNA van de Limburger. Uit dat onderzoek is gebleken dat er
weinig gebieden in Nederland zijn, waar de inwoners zich zo verbonden voelen
met hun geboortegrond. Van alle Limburgers van geboorte voelt de helft zich op
de eerste plaats Limburger en dan pas Nederlander. Zij beschouwen zichzelf als
gastvrij, maar dat staat haaks op wat buitenstaanders ervaren. Die zeggen juist
dat het veel moeite kost om erbij te horen in Limburg. Verder komt naar voren
dat Limburgers nieuwkomers uit andere delen van Nederland, vaak Hollanders
genoemd, bedreigender vinden dan nieuwkomers uit het buitenland.
Zouden deze
bevindingen uit dit onderzoek tot nieuwe inzichten hebben geleid in Limburg en
zou het kunnen dat daarom het bord langs de A2 is weggehaald? Dit is immers de
meest voor de hand liggende route voor Hollanders die naar Limburg komen. Staan
alle andere borden er nog gewoon en is iedereen nog steeds even welkom in
Limburg, behalve die verdomde bedreigende Hollanders?
Ik weet het niet en
insinueer inderdaad een beetje, maar dat bord is weg. Aan de overkant van de
weg, als je Limburg weer verlaat, staat een rood-wit geblokt bord met de tekst
‘Welkom in Brabant’. Dat wel.
Google Street View
Beste Rein,
BeantwoordenVerwijderenAllereerst wil ik je op het hart drukken dat iedereen, en met name jij, van harte welkom is in Limburg. Wat mij betreft komt dat bord er ook snel weer te staan.
Wel jammer dat je bij voorbaat al uitsluit dat je nooit meer in Limburg komt wonen. Waarom niet? Is het zoveel beter in een vinex-wijk in de Randstad, ingesloten tussen de drukste autowegen van het land? Zijn mensen er aardiger dan in het zuiden? Je zegt het zelf, je komt elke keer een beetje thuis als je Limburg in rijdt. Waarom dan zo stellig die mooie provincie uitsluiten?
Maar hoe komt het nou dat buitenstaanders (Hollanders) onze gastvrijheid zo anders ervaren? Misschien heb je gelijk, kost het inderdaad wel enige moeite om erbij te horen maar is dat misschien omdat de “Hollanders” het blijkbaar als moeite ervaren om mee te doen in een hechte gemeenschap. Wij Limburgers ervaren dat niet als “er moeite voor doen”, wij vinden dat vanzelfsprekend omdat alleen zo de kleine dorpen in de krimpgebieden leefbaar blijven en niet langzaam leeglopen en afsterven. Ik snap het ook wel, als je vanuit de Randstad naar Limburg komt ben je ook niet gewend dat de hele straat je kent, dat iedereen door de achterdeur naar binnen loopt, dat er elke week een donateurskaart wordt verkocht aan de deur door al die verenigingen die het dorp kent en dat eens per jaar de schutterij en de processie op kermiszondag door het dorp trekt. Dat is inderdaad even wennen. Maar je hoeft uiteraard niet mee te doen als je echt niet wil, maar geloof me, het kost helemaal geen moeite om wel mee te doen. Sterker nog, je zult met open armen ontvangen worden, omdat wij als geen ander weten hoe belangrijk het is dat we met elkaar een leefbare gemeenschap moeten creëren en daarbij is elke buitenstaander van harte welkom.
Groetjes, met een dikke knipoog en veel liefs vanuit Ransdaal
Jeroen
Beste Jeroen, als het echt zo relatief gemakkelijk zou zijn, denk je dan werkelijk, dat zoveel mensen van buiten Limburg het nog weer anders zouden ervaren?
VerwijderenLet wel, ik heb er zelf geen persoonlijke ervaringen mee - omdat ik nooit plannen heb gehad om in Limburg te komen wonen - maar ik heb wel het nodige van anderen gehoord en gelezen, en geloof me, dat was niet altijd even leuk:
Het meest schrijnende was wel het verhaal van de 'Hollandse' moeder, die en passant (over de heg) eens bij haar nieuwe Limburgse buurvrouw informeerde, hoe het hier zat met de feestdagen, waarvan ze had gehoord,dat die 'hier' gevierd werden. Driekoningen, bijvoorbeeld. Werd daar nog iets aan gedaan? Het antwoord was ontkennend: Nee, echt niets.
Echter, twee weken later verschenen daar de groepjes verklede kinderen met lampions aan hun deur, en tóen de verbijsterde ogen van háár kinderen: "Mama, waarom mogen wij niet meedoen?"
Zelf voegde ze daar vergoelijkend aan toe: "Intussen ben ik er achter, hoe het zit: Feestdagen vier je hier exclusief met FAMILIE. Heb je die hier niet, dan heb je pech gehad. Het is niet onaardig bedoeld, maar..."
Precies: Máár...
Want ten eerste: Wat belette die Limburgse ingezetene, om dat haar nieuwe buurvrouw even behoorlijk uit te leggen?
Ten tweede: Wat is er tegen, zeker als je het over "Christelijke feestdagen" hebt, om 'nieuwkomers',waarvan je wéét, dat die geen familie in de buurt hebben, even spontaan erbij te betrekken, ook al zijn ze geen familie? "Naasten" behelst nog iets meer als familie, zou ik zo denken, en naastenliefde is zelfs strikt genomen een christenplicht.
Zolang dergelijke kleinigheden bij de Limburgers al op drempels stuiten, ben ik zo vrij om jullie veelgeroemde gastvrijheid inderdaad met een klein korreltje zout te nemen, want met name déze geschiedenis heeft mij, al jaren geleden, heel pijnlijk getroffen.
Nog één opmerking: Wij in de Kop van Noord-Holland vieren op 11 november iets min of meer verwants: Sint Maarten. En daarbij maakt het niets uit, of de kinderen die met elkaar op pad gaan, broertjes en zusjes, neefjes en nichtjes zijn, of niet - eerder juist niet, trouwens (Of het moet bij jullie natuurlijk met de Driekoningenkoek te maken hebben, die de volwassen familieleden intussen onder elkáár zitten op te eten, zónder 'vreemden' erbij).
Je ziet het, ook gastvrijheid is iets relatiefs.