vooroordelen

Na de spannende laatste opname van een seizoen College Tour, dronken we een biertje in de artiestenfoyer van Carré. Het gesprek ging over de onregelmatigheid in het leven van cameramensen en iemand vroeg zich hardop af of je dan niet altijd bezig bent met de volgende klus, in plaats van te genieten op het moment zelf. Ik zei dat ik daar geen last van heb en dat ik elke dag opnieuw, heel bewust, mijn geluksmomentjes pluk.
Het gesprek ging ook over de diversiteit in klussen en op dat moment herinnerde ik me het callsheet voor de volgende dag. Te stoer vertelde ik dat ik de volgende morgen op pad moest voor een programma over pottenbakken. Iets met Patricia Paay en Roy Donders voor SBS6. Er werd gelachen. Mijn toon was niet bepaald positief. Ik had niet in de gaten dat ik mezelf nogal tegen sprak. Eerst roepen dat elke dag uit het leven van een cameraman zo bijzonder is en vervolgens klagen over een klus waar je het fijne nog niet van weet.
De planning van The Crew wist dat ik nog beschikbaar was en had me gevraagd of ik wilde meewerken aan een programma dat op de Sony F5 gedraaid werd. Dat is een hoogwaardige camera die meestal gebruikt wordt voor prestigieuze programma’s. Het betrof een relatief korte draaidag, niet in de avonduren. Op basis van die informatie had ik ‘Ja’ gezegd. Toen later bleek dat het ging over pottenbakken voor SBS6 had ik gelijk een beeld. Ik zag een chaotische draaidag voor me, die enorm zou uitlopen, met schreeuwende mensen op de set, slecht eten en veel te veel materiaal opnemen. Alles van de schouder met die zware camera…
In het busje, op weg naar Amsterdam, waren de geluidsmannen enthousiast. Op locatie werden we vriendelijk ontvangen door een ervaren regisseur die precies wist wat hij wilde. De andere cameramensen hadden eerder voor dit programma gedraaid en wezen me de weg. Alle camera’s stonden op dolly’s. De set was zo ingericht dat je vanuit iedere hoek shots met een fijne scherptediepte kon maken. Het licht was goed. De afdeling productie had alles op orde en de lieve presentatrice vroeg oprecht geïnteresseerd wie ik was en wat ik kwam doen. Er was goede koffie en we hadden genoeg tijd om voor te bereiden.
De opname werd gestart. Om beurten kwamen de kandidaten binnen. Ze kregen een opdracht en gingen vervolgens serieus aan het werk. Anderhalf uur kregen zij en wij de tijd om er iets moois van te maken. De sfeer was ontspannen. Waar ik een paar uur eerder bij College Tour nog strak als een snaar had gestaan, kon ik hier op relaxte wijze mijn werk doen. Af en toe werd de tijd even gestopt om een kort gesprek op te nemen.
Het zal een aardige klus zijn om al het materiaal dat we geschoten hebben te verwerken, maar het lijkt me buitengewoon lastig om dit in de montage nog te verprutsen. Volgens mij wordt het een mooi programma en ik denk dat het ook inhoudelijk erg leuk kan zijn om naar te kijken.
Aan het eind van de middag stond ik met alle apparatuur in een goederenlift en zag mezelf terug in een enorme spiegel. Ik moest lachen om de dikke kale praatjesmaker die daar voor me stond. Het mannetje die anderen zo graag wijst op hun vooroordelen. Gelukkig zag ik ook al snel weer de blije eikel, die nauwelijks zijn best hoeft te doen om geluksmomentjes te verzamelen. Nog even goed in die spiegel kijken en hij had er weer eentje te pakken.