bammetjes

Onlangs betrapten we een collega in de crewbus, die stiekem zijn eigen brood had meegenomen. Een boterhamzakje met twee sneetjes jonge kaas en twee sneetjes die roken naar pindakaas. Zo hebben we hem ook betrapt. Die lucht.

Het meenemen van eigen boterhammen is misschien een oud Hollands gebruik op scholen, kantoor of in de fabriek, maar níét in de televisie-industrie. Ik herhaal: NIET IN DE TELEVISIE-INDUSTRIE!!! Een cameraman of geluidsman die zelfgesmeerde bammetjes uit een trommeltje, zakje of alufolietje haalt is af. Dat doe je niet. Zo verziek je de markt. 

Televisiepersoneel op locatie laat zich trakteren door de opdrachtgever en als de klant toevallig een keer te gierig is, dan schieten we het fluitend voor, maar rekenen we wel sejours. € 2,45 per gewerkt uur. Dat is een soort daggeld. En dit doen we niet zomaar. Het is een van de laatst overgebleven instrumenten om er voor te zorgen dat lange dagen een keer onderbroken worden voor een pauze. Dat we heel even die camera of geluidstas aan de kant mogen zetten. Zitten, tijd voor een plas en kort de gelegenheid om het over iets anders te hebben dan de reportage van deze dag. Daarnaast is dit loeizware werk niet vol te houden op slechts een sneetje bruinbrood met kaas. Mensen op kantoor kunnen nog de Soep van de Dag nemen in de kantine of hebben om vier uur Cup a Soup. En 's avonds om zes uur zitten zij weer thuis aan de piepers. Televisienomaden zoals camera- en geluidsmensen zijn vier of vijf lange dagen onderweg. Vaak tijdens normale ontbijt-, lunch- en dinertijden.

Die collega met zijn zelfgesmeerde brood kreeg de wind van voren. “Mannen zoals jij zorgen er voor dat we met z’n allen ten onder gaan!” Riep de chauffeur van het busje. “Nu snap ik waarom jij niet zo nodig hoefde te stoppen bij de pomp.” Boosde een ander. Ik begreep die ergernis wel. Wie zijn eigen brood meeneemt hoeft immers niet meer te protesteren als de catering een keer flut is. Dan kan je met een gevulde maag afwachten tot anderen de hete kolen uit het vuur halen. En als iedereen zijn eigen lunchbox mee gaat nemen, geeft dat klanten de gelegenheid om de dagen nóg voller te proppen. Catering is een belangrijke verworvenheid waaraan camera- en geluidsmensen afmeten of een opdrachtgever wel het beste voor heeft met zijn crew. Die graadmeter mogen we niet zomaar opofferen. 

“Bovendien heb ik helemaal geen zin om voor dag en dauw zelf mijn brood te smeren. Ben je nou gek geworden?,” zei de chauffeur van het busje. De pindakaasman op de achterbank floot al een toontje lager, maar toen hij zich toch ook nog liet ontvallen dat zijn vriendin deze boterhammetjes had gesmeerd werd er hard op de rem getrapt.

Als toevallig binnenkort iemand over de A2 naar het zuiden moet en in de buurt van Leenderheide een man met een The North Face jas ziet staan, dan mag je hem mee terug nemen naar Hilversum. Zeg maar dat we zijn smerige brood verderop uit het raam hebben gegooid. We zeiden nog: “Wie de catering niet eert, vindt zijn boterhammen terug bij Weert.”