Mijn allereerste Klokhuis draaide ik in het vroege voorjaar van 1997. Het ging over VIP beveiliging. Jeroen Kramer was de presentator en Richard Vierbergen regisseerde. Ik was trots als een aap met zeven lullen. De aflevering werd een half jaar later, op 10 november 1997, voor het eerst uitgezonden. Voor zover ik me kan herinneren zou hij nog steeds actueel zijn.
Sindsdien werk ik met enige regelmaat voor Het Klokhuis. Het ene jaar iets meer en een ander jaar lukt het plan technisch minder vaak, maar gemiddeld zijn het dik tien reportages per jaar. Gisteren draaide ik mijn 250e Klokhuis.
Het gaat van pindakaasfabriek tot het marine fregat. Van fotosynthese via waterpolo, hondensport en Prinsjesdag naar luchtfotografie, GPS en mosselvisserij. Voor dit programma mocht ik filmen hoe ze vrachtwagens maken, waterijsjes, kaas, winterbanden, boter, beschuit en vlaggen. We waren in een lab waar ze onderzoek doen naar fruitvliegjes, filmden de blushelikopter, een paardentandarts, crashtestdummies en ik stond met mijn neus bovenop een oogoperatie. Zo kan ik nog wel even doorgaan. De avonturen en sterke verhalen die bij al deze draaidagen horen zijn oneindig. Waarschijnlijk vergeet ik nu de mooiste.
Dit werk leverde ook een indrukwekkende lijst op met zeer getalenteerde presentatoren waar ik van ben gaan houden, omdat zij in fabrieken, musea, op boten of andere gekke plekken precies begrepen waar ik met de camera naartoe wilde. Elke Klokhuis-scène is een dansje tussen cameraman, geluidsman en presentator. Hoe langer de take, hoe leuker het wordt. En het is helemaal tof dat het heel vaak ook nog in één keer lukt. Want de ware Klokhuispresentatoren kunnen àlles presenteren. Het is wat dat betreft een ideale leerschool. Presentatoren moeten razendsnel teksten leren, begrijpen wat ze zeggen, improviseren, uitleggen, tegelijk iets laten zien of doen, interviewen, op de juiste plek staan, acteren, licht vangen, hard of zacht genoeg spreken en ook nog eens ontzettend leuk zijn.
Mijn 250eKlokhuis mocht ik werken met presentatrice Janouk Kelderman. Voor mij weer een nieuw presentatietalent aan het firmament. Een topper om mee te draaien. Als zij iets uitlegt begrijp je het meteen. Ze is buitengewoon tekstvast en ze komt dwars door het beeld heen. Ik denk niet dat zij het twintig jaar zal volhouden bij Het Klokhuis, maar ik weet wel zeker dat het iemand is waar we in televisieland nog heel lang veel plezier aan zullen beleven.
We maakten een aflevering over een tunnelboor, die ze momenteel in Den Haag gebruiken om de Victory Boogiewoogie Tunnelte graven. Een gigantische machine baant zich op dertig meter diepte een baan door de aarde. Een paar meter per uur gaat deze tunnelboor vooruit, exact over het vooraf bepaalde tracé. Gisteren had hij slechts een afwijking van enkele millimeters, terwijl hij een foutmarge mag hebben van tien centimeter. En daar waar hij net heeft gegraven plaatst het apparaat gelijk betonnen ringen die de wand van de tunnelbuis vormen. Hoewel het er benauwd is en die boor een klereherrie maakt, is het super interessant om dit proces eens van dichtbij te mogen aanschouwen. Leuk om later te kunnen zeggen dat ik al in de tunnelbuis was toen hij slechts 524,5 meter lang was. Een plek waar je normaal gesproken niet snel zal komen en al helemaal niet om de bouwers ook nog een beetje in de weg te lopen. De Klokhuiscameraman mag dat wel, want als Het Klokhuis ergens komt wordt alle medewerking verleend. Dan is altijd alles mogelijk.
Het was dus weer een heerlijke Klokhuisdag. Ik kan niet wachten tot de 251e.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ik wil reacties altijd eerst even lezen, voor ze op dit weblog worden geplaatst. Daarom kan het even duren voor een reactie wordt gepubliceerd. Ik plaats niet zomaar elke reactie. Het is mijn weblog, dus ik bepaal wat ik een goede reactie vind en wat niet. Als je het er niet mee eens bent, dan moet je lekker zelf een weblog beginnen.
Anonieme reacties zal ik extra kritisch bekijken.