In 1980 was ik acht. Dus wij hadden thuis de allereerste LP van Kinderen voor Kinderen. Drieëndertig toeren, A en B kant. Op de bruine hoes stond een zwart-wit foto met vrolijke, maar arme kinderen van onder de evenaar en een tekening van blonde kinderen die aan het zingen waren. De grootste hit op deze plaat was natuurlijk Waanzinnig gedroomd; een aanstekelijk liedje dat ik nog steeds woord voor woord kan meezingen en waar ik altijd blij van word.
Een heel groot fan van Kinderen voor Kinderen ben ik nooit geweest. Ik heb die ‘R’ niet, maar al bijna veertig jaar vormen hun liedjes wel een soort rode draad op de achtergrond: Onbewoond eiland, Hij moet dit jaar de ezel zijn, Wakker met een wijsje, Ha Ha Ha je vader...en zo kan ik nog wel even doorgaan.
De afgelopen jaren luisterde mijn dochter graag naar Hallo wereld, Voor altijd jong en Gruwelijk eng. Zij keek tot voor kort alle filmpjes op YouTube, zong mee en oefende de danspasjes, maar net nu ik voor het eerst het jaarlijkse concert mocht filmen is zij Kinderen voor Kinderen ontgroeid. Negen jaar en toen ik vroeg of ik misschien moest proberen om een kaartje te ritselen zei ze: “Dat is stom papa!” Ze wil liever een keertje naar The Voice Kids. Zo gaat dat.
Zelf heb ik het twee dagen lang reuze naar mijn zin gehad in het Rotterdamse Luxor Theater. We hebben hard gewerkt. Met zeven camera’s hebben we vier shows opgenomen en uit al dit materiaal wordt een super strak tv-programma gesneden. Dat kan niet anders. Over een paar weken al te zien op tv.
Vooral de medley met grootste hits vond ik een feest. Van achter mijn camera ongegeneerd mee staan brullen. “Je drinkt met je billen bloot, melk uit een kokosnoot.” En even later: “Ik was zo mooi mooi mooi, het was echt niet gewoon. Iedereen riep Hieperdepiep. Daarna werd ik gekust en gekroond.” Heerlijk! Het is ook geweldig om zo’n zaal vol dolenthousiaste kinderen (vooral meisjes) te zien, die iedere lettergreep uit het hoofd kennen en elk dansje meedoen. Zoveel vreugde bij elkaar laat zelfs de grootste zuurpruim glimlachen.
Met mijn bescheiden visuele bijdrage aan Kinderen voor Kinderen 2018 kan ik opnieuw een heel fijn vinkje zetten op mijn bucketlist. Wederom een iconisch programma uit de Nederlandse televisiegeschiedenis op mijn cv. Ik vind dat mooi. Wat heb ik toch een heerlijke vak, een berg geluk en wat krijg ik toch telkens weer een super leuke kansen en opdrachten.
Echt wa-wa-wa-waanzinnig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ik wil reacties altijd eerst even lezen, voor ze op dit weblog worden geplaatst. Daarom kan het even duren voor een reactie wordt gepubliceerd. Ik plaats niet zomaar elke reactie. Het is mijn weblog, dus ik bepaal wat ik een goede reactie vind en wat niet. Als je het er niet mee eens bent, dan moet je lekker zelf een weblog beginnen.
Anonieme reacties zal ik extra kritisch bekijken.