anti-promoterreurdemonstratie

Gelukkig mag in ons land iedereen zich druk maken over de dingen die hij of zij belangrijk vindt. Je hebt mensen die zich nog steeds fanatiek verzetten tegen de roetveegpiet, homo’s zijn kwaad op Johan Derksen, dierenvrienden bekommeren zich om de hertjes in de Oostvaardersplassen, Sven Kramer vindt dat we moeten stoppen met de verkiezing van de Sportman van het Jaar en dan heb je nog ‘de gele hesjes’, die zelf ook niet precies weten waar ze voor of tegen zijn. Heerlijk! Ik gun iedereen zijn actie en wens (bijna) iedereen succes in de strijd, maar heb persoonlijk mijn eigen zinloze zorgen. Ik maak me heel boos over de promo’s van de NPO. 

Heb je toevallig de afgelopen maanden nog wel eens met een schuin oog gekeken naar Jeroen Pauw die zijn talkshow aanprijst? Of naar Tom Egberts die vriendelijk vraagt of je na de reclame naar zijn programma wil kijken? Aan het eind van elke promo of teaser knalt namelijk iemand een enorme titel in beeld, die standaard zo is gepositioneerd dat hij áltijd dwars over de belangrijkste delen van het kader heen valt. Vaak zijn dat de gezichten van presentatoren of van de gasten. Het is zo bedacht dat het nooit lekker in het beeld past. Doorgaans slaat die vormgeving als een lul op een drumstel. Ik heb wat foto’s gejat van de Facebookgroep ‘TV Graphic Failures’ waar inmiddels veel televisiemakers hun verdriet en ergernis van zich af lachen. Hier kan je even zien wat ik bedoel.

(lees onder deze foto's verder)

Je moet wel heel weinig gevoel voor beeld of compositie hebben, wil je niet met kromme tenen naar deze promo’s van de NPO kijken. Wie heeft in een dronken bui besloten dat het zo moet? Stevie Wonder? Ik vrees een hele commissie van duurbetaalde chefjes, adviseurs, ingehuurde deskundigen en vormgevers. In ieder geval allemaal mensen die het geen bal kan schelen wat het achterliggende shot is en met hoeveel zorg cameramensen, beeldtechnici en belichters dit hebben gemaakt. Flats! Maar het is wel een duidelijke standaard en goed voor de herkenbaarheid.

Zo worden we dus elke avond opnieuw getrakteerd op de meest pijnlijke beeldvervuiling. Ik heb al close-ups voorbij zien komen van mensen die het logo van de NPO als een soort Hitlersnor op hun bovenlip kregen. Klets. Hele gezichten worden afgedekt en kaders die met bloed, zweet en tranen zijn uitgesneden worden bruut verkracht door schreeuwende letters, knallende balkjes en die verfoeide zenderlogo’s. Alsof het allemaal niet iets subtieler kan.

Een ding is zeker: Hier valt niet tegenaan te filmen. Geen cameraman of regisseur kan nog rekening houden met deze grafische diarree. Hoe kan je nou toch in het midden van je beeld ruimte houden voor vormgeving?

Ik ga de straat op! Met slechts één doel ga ik binnenkort demonsteren. De locatie is niet het Malieveld of de Dam, maar de Bart de Graaffweg te Hilversum. Dat is namelijk op het Mediapark, bij het hoofdkantoor van de NPO. Het moet afgelopen zijn met die vreselijke promotitels en wel zo snel mogelijk. Ik reken tijdens deze anti-promoterreurdemonstratie op alle beeldbroeders in Omroepland.