Royalistic Live 2.0 en de generatie-grandcanyon

Waar ik nu toch weer terechtgekomen ben… En het was niet eens voor werk. Het is wel alweer een paar weken geleden, maar deze blog is een beetje blijven liggen op de desktop van mijn laptop.

Mijn zoon Art (11 jaar) nam me in de kerstvakantie mee naar Royalistiq Live 2.0 in het Beatrix Theater, naast Utrecht CS. Ik had geen idee. En eerlijk gezegd weet ik achteraf nog steeds niet precies waar ik getuige van was, maar toch zal ik proberen om het uit te leggen. 

Royalistiq is de nickname van de 21-jarige Roy Beszelsen, die dagelijks filmpjes op YouTube plaatst en bijna 627.000 abonnees heeft. In zijn video’s speelt hij Fortnite en tijdens het spelen geeft hij commentaar bij de beelden van het razend populaire spel. Zo’n video duurt een ongeveer twintig minuten en wordt volgens de statistieken van YouTube gemiddeld 200.000 keer bekeken. Ik ken televisiemakers die een moord plegen voor zulke kijkcijfers, maar dat terzijde. 

Fortnite is op dit moment onder jongeren en met name bij jongens dé game van dit moment. Ze spelen het spel op hun computer, tablet of Playstation. Tijdens zo’n spel worden honderd online spelers vanuit een vliegende ‘Battlebus’ op een eiland gedropt, waar ze wapens en materialen verzamelen. Met hout, steen en metaal bouwen ze constructies om zich te verdedigen. Vervolgens moeten ze de aanval op een andere speler inzetten. Een storm die over het eiland trekt maakt het speelveld langzaam kleiner. Het is de bedoeling om alle tegenstanders te verslaan. Wie uiteindelijk overblijft, is de winnaar.

Hoewel ik een klein jaar geleden nog de illusie had dat ik vechtspelletjes buitenshuis kon houden, is ook mijn zoon op dit moment lichtelijk verslaafd aan Fortnite. Als hij niet zelf of met zijn vrienden samen speelt, kijkt hij op YouTube naar video’s waarin anderen Fortnite spelen. Zouden wij zijn tablettijd niet begrenzen en als hij niet af en toe naar school moest, eet of slaapt, dan zou hij er waarschijnlijk dag en nacht mee bezig zijn. Gelukkig zijn er nog grenzen, maar toen Royalistiq, in samenwerking met het Rode Kruis, een live event in het Beatrix Theater aankondigde wilde hij daar direct naartoe. Sinterklaas leverde twee kaartjes en ik moest mee als begeleider, popcornkoper en zijn persoonlijke vlogcameraman, ook al had ik geen flauw benul waar het over ging.

Op 28 december in het Beatrix Theater wist ik niet wat ik zag. We waren er om elf uur, terwijl het evenement pas een uur later zou beginnen. Twee merchandise stands, zoals je ze kent van grote popconcerten met T-shirts, hoodies, boeken en zelfs mokken met het logo van Royalistiq, werden min of meer bestormd door mannetjes tussen de 9 en 15 jaar oud. Ondanks pittige prijzen ging de koopwaar als zoete broodjes over de toonbank. Er waren filmploegen van RTV Utrecht, SBS6, het NOS Jeugdjournaal en vooral van Royalistiq zelf, voor de aftermovie. Mijn zoon werd direct aangesproken door een verslaggever van Hart van Nederland, maar tot het grote verdriet van mijn mannetje werd zijn quote die avond niet gebruikt in de reportage.

Om kwart voor twaalf gingen de deuren van de grote zaal open. Al die joelende jongens en enkele meisjes namen plaats. Het bleek stijf uitverkocht. Op het podium stond een tafel met vier computers en er was een mega groot scherm waarop het beeld van deze computers te zien was. 

De hoofdpersoon kwam op, ik noem hem voor het gemak maar Royalistiq, en hij nodigde een ‘bekende’ YouTuber uit om met hem mee te komen spelen. Ook mochten twee kids uit de zaal mee doen in zijn squad en toen gingen ze een spelletje spelen. Telkens als ze een tegenstander uitschakelden klonk er luid gejuich vanuit de zaal. Zo heb ik met twee korte onderbrekingen, voor cola en popcorn, ruim drie uur zitten te kijken naar mensen die een game speelden waar ik niets van begreep. 

Die Royalistiq is echt razend populair, ondanks het feit dat ik nog nooit van hem had gehoord. Zoonlief wilde niets liever dan een handtekening of een selfie met deze beroemdheid, maar dat mislukte deze dag tot drie maal toe jammerlijk. Na afloop was nog wel een signeersessie, maar daar stond een enorme rij. Waar wij stonden holde hij onder begeleiding van een aantal officiële beveiligers voorbij. 

Dat ik oud word was nog nooit zo duidelijk. De generatiekloof was gigantisch. Ik moest denken aan mijn eigen jeugd in de jaren ’80. Toen begrepen mijn ouders niet helemaal wat ik zo leuk vond aan Doe Maar en waarom ik toch al die buttons wilde hebben of van die groen/roze zweetbandjes en waarom ik heel hard “Heroïne godverdomme” of “Je loopt je lul achterna” zong, terwijl ik nog helemaal niet wist waarover ik zong.
Zoiets.