aan mijn lijf geen polonaise

De polonaise, daar krijg ik dus jeuk van. Uitslaande brand in mijn liezen, haren overeind, vlekken in de nek en bultjes op plekken die de zon nooit zien. Mijn hardnekkige polonaise-allergie heb ik opgelopen in de tijd dat ik als beunende bruidsvideograaf wat zakgeld verdiende in het Geleense Plenkhoes. Het moet eind jaren ‘80 zijn geweest. De toenmalige eigenaar van dat zaaltje verkocht mij met zijn S-VHS camera als extra optie aan bruidsparen. Zodoende filmde ik, tijdens mijn middelbare schoolperiode, soms wel twee of drie bruiloften in een maand. Dat leverde meer op dan een krantenwijk of een week aan de lopende band bij de DSM, maar het was ook confronterend om te zien hoeveel huwelijken al heel slecht beginnen. 

Twee families die zo’n hele avond tegenover elkaar bleven zitten. Ongemakkelijke toespraken van vaders en schoonvaders. Iedere keer weer zo’n alfabet (“De A is van…”) door háár vriendinnen en een tenenkrommend optreden van zijn vrienden. Net niet leuk en vaak zelfs pijnlijk eerlijk. En tot slot familieleden met het toen al zwaar gedateerde Farce Majeur-liedje ’Dat is uit het leven gegrepen’. Iedere keer weer hetzelfde. Trouwen in Het Plenkhoes stond garant voor treurigheid en troosteloosheid. Het was in die jaren nooit origineel of spetterend. Tot overmaat van ramp werden de avonden min of meer standaard afgesloten met een polonaise. Het enige moment waarop de families een beetje wilden mixen en altijd was er een oom met een slok op zo leuk om even in de billen van de beste vriendin van de bruid te knijpen. Of in die van de bruid zelf, dat kan natuurlijk ook. Voor mij was dit het moment om de camera op te ruimen en zelf ook maar een biertje te bestellen, want wat er na de polonaise nog gebeurde kon je beter niet vastleggen voor het nageslacht.

Het fenomeen polonaise heb ik nooit begrepen, maar je hebt blijkbaar genoeg mensen die het wel leuk vinden om een wandelende slinger te vormen. Als het even kan grijpen ze andere mensen bij hun schouders en dwingen ze die om mee te lopen. Ik kom uit Limburg en ben dus ook wel eens van achteren aangereden door zo’n hossende file, terwijl ik net rustig twee biertjes tegelijk stond te drinken. Bier over me heen én een whiplash. Het ergste van die polonaisemaffia is dat je niet zelf achteraan mag aansluiten als je dat al wil, maar je wordt altijd gedwongen. Wie voorop loopt is de pisang. Om over de bij behorende muziek nog maar te zwijgen. Hoempa hoempa. Ik heb nog nooit een polonaise zien ontstaan op muziek van The Rolling Stones of Pearl Jam.

Rond mijn achttiende heb ik me, daar aan de bar van Het Plenkhoes, voorgenomen om op mijn eigen huwelijk nooit een polonaise te tolereren. En als het toch per ongeluk zou gebeuren was ik vast van plan om de boel direct stil te leggen, de volgende dag te gaan scheiden en het hele feest opnieuw te doen. Echt! Twintig jaar na Het Plenkhoes ben ik gelukkig getrouwd. Mijn familie en vrienden wisten niks van dit polonaisevoornemen, anders hadden ze me zeker in de maling genomen, maar het is goed gekomen. Blijkbaar wordt in mijn bubbel hetzelfde gedacht over deze debielendans.

Ik ben na een tijdje gestopt met mijn S-VHS-bruiloftvideocarrière, mede vanwege die gruwelijke polonaises. Sindsdien heb ik nooit meer een trouwfeest gefilmd. Dat is een principezaak, maar deze week heb ik iemand serieus en geheel uit mezelf aangeboden om zijn bruiloft te komen filmen als het zover is. Ik doe het voor deze goede vriend met alle liefde. Gratis en voor niets, omdat ik hem het allerbeste gun. Alleen wil ik hem bij deze wel nog even op het hart drukken dat ik dus heel slecht tegen polonaises kan. Het kan zomaar gebeuren dat ik spontaan alle opnamen wis als zijn familie of vrienden een polonaise inzetten. Want ik háát de polonaise echt vanuit de grond van mijn hart.