Good Vibrations

Ja, geloof het of niet, maar ik stond deze week gewoon op een podium met de Beach Boys. Tenminste, met wat er nog van over is. Zanger Mike Love en toetsenist Bruce Johnston traden op met hun band en het Rotterdams Philharmonisch Orkest, ter gelegenheid van het 100-jarig bestaan van rederij Spido. Een klein feestje, want ik denk dat de rondvaartbotenfirma maximaal 1.500 personen had uitgenodigd voor haar zomerse verjaardagspartijtje op de Tweede Maasvlakte. Daar stond tussen de hijskranen een groot podium met aan weerszijden grote videoschermen, waarvoor wij met 8 camera’s de beelden verzorgden. Het werd een avond om nooit meer te vergeten.

Om te beginnen zijn bijna alle nummers van The Beach Boys klassiekers. Je kent ze allemaal. Ik word er altijd vrolijk van en met name van de uptempo songs als California Girls, Surfin’ Safari of I Get Around. Als de setting ook nog goed is, op zo’n zwoele zomeravond, dan kan het in principe niet meer stuk.

Vooraf wist ik niet precies wat voor klus ik had aangenomen. ‘Een concert,’ had de lieve planner van The Crew tegen me gezegd. In het callsheet las ik pas dat het om The Beach Boys ging. Ik dacht eerlijk gezegd dat we te maken kregen met een coverband, ook omdat ik achttien jaar geleden iets vergelijkbaars had gedaan voor het televisieprogramma ParadisoLife. Toen vertolkte de band Venice een aantal close harmony nummers van The Beach Boys op het strand in Bloemendaal. Het was een fantastische klus, waar ik nog steeds met veel plezier op terugkijk. Dat ik ooit nog eens met de echte restanten van deze legendarische band op een podium zou staan had ik tot op de dag zelf niet gedacht.

Job Scholtze was de eerste cameraman. Hij had in goed overleg met regisseur David Grifhorst bedacht dat ik camera 6 mocht doen; een handcamera in het orkest. Dat leek mij een prima plan. Er was genoeg ruimte op het podium om tussen de violen, het hout en de slagwerkers door te kruipen. Daar kon ik beelden maken van muzikanten die er zichtbaar veel plezier aan beleefden om samen met The Beach Boys die heerlijke muziek te spelen. 

Tijdens de repetitie heb ik alleen een beetje rondgekeken en laten zien wat ik ongeveer kon maken vanaf mijn positie, maar uiteindelijk hebben we het concert ‘on the fly’ gedaan. Zo noemen wij dat als we ergens zonder script of serieuze repetitie in vliegen. We kregen wel de goede cues van regie-assistentie Angelique Berg, die tijdens de repetitie serieus haar zaakjes had voorbereid. 

Vanaf de eerste klanken van het orkest liep ons treintje als een geoliede machine. Alles klopte. De muziek, de setting en de sfeer. Het licht was prachtig. De zon ging onder achter het podium en daar kon je de haven in alle bedrijvigheid zien. De muzikanten hadden er zin in en uit de regiewagen klonken louter enthousiaste geluiden. Arnoud, de schakeltechnicus, drukte instinctief precies op die ene paukenslag. Ruben van de crane zwaaide met lef van kleine naar grote totalen. Voor het podium liet Robin zijn dolly heen en weer scheuren en ik zag vooral blije orkestleden. Alles was raak! Al halverwege het concert realiseerde ik me dat deze avond met stip op 1 binnen komt, als het gaat om klussen in 2019. Ik denk dat er niet snel een leukere voorbij komt. Het heeft ook veel te maken met de verwachtingen die vooraf niet hooggespannen waren. Dit was eigenlijk één grote verrassing. Een cadeautje.

Zonder pauze speelden ze dertig nummers. Alle grote hits zaten erbij. Voor mijn gevoel waren we razendsnel bij Rhonda, Barbara Ann, Good Vibrations en Kokomo. Bij Fun Fun Fun werd achter het podium een gigantisch vuurwerk ontstoken. Het was voorbij voor ik met mijn ogen had kunnen knipperen, maar wat was het een waanzinnige avond!