“Als ergens een camera stond, dan pakte ik hem.”

Luna is de dochter van de beste vriendin van mijn vrouw. Ik ken haar al vanaf het moment dat ze een paar uur oud was. Inmiddels studeert ze aan de Hogeschool in Amsterdam. Een week geleden belde ze met de vraag of ze mij mocht interviewen voor een schoolopdracht. Ze moest een artikel van ongeveer 600 woorden schrijven over iemand die op zijn 18^e al wist wat hij wilde worden en toen dacht ze aan mij. Ik vind het altijd leuk om te helpen en kan genoeg over mijn werk vertellen, dus nog dezelfde middag zat Luna bij ons aan de keukentafel. Het gesprek dat we voerden heeft ze op heel professionele wijze uitgewerkt tot een mooi interview. Nu ben ik wel vaker geinterviewd, maar het komt niet vaak voor dat ik inhoudelijk geen op- of aanmerkingen heb. In mijn ogen heeft ze het super goed gedaan. Ik ben dan ook razend benieuwd welk cijfer ze krijgt voor dit verhaal:

“Als ergens een camera stond, dan pakte ik hem.” 

Wat waren jouw toekomstdromen toen je 18 jaar was?“Op mijn achttiende wist ik al heel zeker dat ik cameraman wilde worden. Sterker nog, toen ik vijftien jaar was, zat ik bij de lokale omroep in Geleen als vrijwilliger. Daar hadden ze videocamera’s en maakten ze televisie-uitzendingen. Dat vond ik supercool en toen heb ik bedacht om er wat mee te gaan doen. Het grappige is dat mijn vader tegen mij zei: “Dat is een harstikke leuke hobby, maar je moet echt iets anders gaan studeren. Cameraman word je niet zomaar, daar zijn er zo weinig van. En dat is ver weg in Hilversum dus ga maar lekker wat anders studeren.” Maar ik wist zeker, ik wil cameraman worden.” 
 
Waar kwam de fascinatie voor het filmen vandaan?
“Mijn vader maakte veel foto’s en hij filmde vroeger. Toen had je filmcameraatjes waarmee je drie minuten kon filmen. Dat vond ik allemaal erg interessant. En fotografie vond ik heel leuk. Bij ons in Geleen had je een lokale omroep. Er was een open dag en zij zochten vrijwilligers. Ik wist zeker dat ik daarbij wilde. In 1986 ben ik bij de lokale omroep vrijwilliger geworden. Daar was ik iets te jong voor, maar zij hadden niet door dat ik pas vijftien jaar was. Ik mocht al snel dingen uitproberen. 
 
Wat waren op je achttiende jouw plannen om jouw droombaan als cameraman te bereiken?
“Als er ergens een camera stond dan pakte ik hem. Ik kan zo’n ding niet laten staan of ik kan er niet langs lopen zonder er goed naar te kijken. Ik deed dat niet alleen omdat ik het heel leuk vond, maar ook omdat ik ontdekte dat mensen dat zagen. En nog steeds zien mensen dat ik verliefd ben op camera’s en dat ik het leuk vind om daar mee bezig te zijn. Met blijven experimenteren en uitproberen weet je precies hoe het werkt en wat erbij komt kijken. Ik geloof er echt in dat als je iets heel graag wil, dan krijg je het voor elkaar. Je moet niet gaan zitten afwachten, je moet laten zien dat je het wil. Ik zat eerst op de mavo, maar voor een opleiding in camera werk moest ik een havodiploma hebben. Ik wilde naar de filmacademie in Amsterdam, maar daar werd ik niet aangenomen. Ik ontdekte dat er in Limburg, op de Hogeschool in Sittard, een opleiding was met de richting audiovisuele productie, dit ben ik toen gaan doen. In het derde jaar van mijn opleiding heb ik een half jaar stagegelopen bij AT5 in Amsterdam als cameraman. De stage was supergoed gegaan en zij wilden mij graag houden. Ik heb mijn opleiding tussen de bedrijven door nog afgemaakt, maar ik was vanaf dat moment fulltime cameraman.  Na dat jaar ben ik in Hilversum terecht gekomen. Ik deed daar freelance klusjes voor een paar bedrijven, maar ook nog steeds voor AT5. In 1999 ben ik tien jaar in vaste dienst gegaan bij het bedrijf NOB. Daarna ben ik opnieuw gaan freelancen en dat ben ik nu nog.”
 
Heb je ook te maken gehad met tegenslagen binnen je vak?
“Ik heb altijd veel geluk gehad moet ik bekennen. Ik had bij de lokale omroep genoeg ervaringen opgedaan om het op school redelijk makkelijk te hebben. Bij AT5 wist ik ook al een hele hoop. Dus ik kon als stagiaire heel snel allerlei programma’s filmen en meedoen bij grote mooie klussen. Op de een of andere manier had ik talent en de wil om het goed te doen. Dat werd gezien, waardoor ik snel veel kansen kreeg. Ik ben nu ruim 25 jaar cameraman en ik vind het nog steeds heel leuk en ik zie het niet als werk wat ik doe. Ik ben gewoon leuk aan het filmen. Je kan ieder moment te horen krijgen dat je het niet goed genoeg gedaan hebt. Dat is ook een uitdrukking in ons wereldje zeggen ze “Een cameraman is zo goed als zijn laatste shot”. Waarmee zij bedoelen dat je de prachtigste programma’s kunt filmen, maar als het laatste programma wat je gedaan hebt niet goed is, dan blijft het aan je kleven. 
 
Waar ben je over je hele carrière het meest trots op?
Ik heb zoveel dingen gedaan dat het heel moeilijk is om een ding te noemen dat echt te gek was, maar ik heb wel op allerlei gebieden dingen gedaan waar ik super trots op ben. Ik heb ooit in Zuid-Afrika tussen de leeuwen en olifanten gefilmd, dat was heel gaaf. Ik heb ook heel lang voor de Formule 1 gefilmd. Ik ben ook bij de Tour de France en de Olympische Spelen geweest. Ik heb op Pinkpop het concert van Bruce Springsteen, Coldplay en nog veel meer gedaan. Het leukste aan mijn werk is dat het heel afwisselend is en je elke dag wat anders doet. Mijn vak is nooit saai.”